Eugeniusz Szpręglewski

---

Życiorys

Urodziny Eugeniusza Szpręglewskiego miały miejsce 14 grudnia 1881 roku w Warszawie, w rodzinie Pawła oraz Anieli z Czajkowski (Czaykowskich). W 1902 roku z powodzeniem ukończył gimnazjum w Warszawie. Następnie podjął studia na wydziale fizyczno-matematycznym Carskiego Uniwersytetu Warszawskiego, jednak w 1904 roku odstąpił od nauki w wyniku strajku studenckiego.

W 1906 roku zdobył dyplom szkoły oficerskiej, po czym służył w artylerii armii rosyjskiej. W dniu 13 września 1917 roku awansował na pułkownika. W trakcie swojej służby w armii rosyjskiej doznał ran i kontuzji aż sześciokrotnie.

Po rewolucji październikowej, Eugeniusz Szpręglewski objął stanowisko prezesa Związku Wojskowych Polaków przy Rosyjskiej 2 Armii. Od 6 grudnia 1917 roku związał swój los z I Korpusem Polskim w Rosji, a od 12 lutego 1918 roku pełnił funkcję szefa jego sztabu. Jego męstwo w trakcie zdobycia Bobrujska 3 lutego 1918 roku zostało uhonorowane Amarantową Wstążką.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Eugeniusz został przyjęty do Wojska Polskiego 15 listopada 1918 roku. 11 czerwca 1920 roku, zatwierdzono go w stopniu podpułkownika, datując to na 1 kwietnia 1920 roku, w artylerii, w grupie byłych oficerów Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził artylerią w ramach „grupy warszawskiej” podczas bitwy pod Radzyminem. W kolejnym roku, w stopniu pułkownika, kontynuował służbę w Departamencie Uzbrojenia MSWojsk., a jego macierzystym oddziałem był 1 pułk artylerii polowej Legionów.

Na 3 maja 1922 roku został zweryfikowany jako pułkownik, przyznano mu 7. lokatę w korpusie oficerów uzbrojenia, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr I w Warszawie. W 1923 roku znajdował się w Rezerwie Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I, a w następnym roku pełnił służbę w Zbrojowni nr 2 w Warszawie, przy tym pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr I. Z czasem przeszedł do Instytutu Badań Materiałów Uzbrojenia.

1 kwietnia 1929 roku przeniesiono go do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie objął stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa departamentu. W grudniu 1930 roku został kierownikiem Instytutu Badań Materiałów Uzbrojenia. Oprócz aktywności zawodowej, angażował się również w działalność społeczną, współpracując z Komitetem Krzyża i Medalu Niepodległości, pełniąc funkcję przewodniczącego I Podkomisji I-go Korpusu oraz Związków Frontu Zachodniego.

Na 31 marca 1932 roku Eugeniusz Szpręglewski przeszedł w stan spoczynku. W 1934 roku znajdował się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, co oznaczało, że był „przewidziany do użycia w czasie wojny”. Po zakończeniu czynnej służby zastał zatrudniony w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia, gdzie pełnił funkcję referenta uzbrojenia.

Podczas drugiej wojny światowej służył jako oficer w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay, znanej jako „Wyspa Wężów”.

Ordery i odznaczenia

Eugeniusz Szpręglewski był nie tylko zasłużonym żołnierzem, ale również osobą, która otrzymała wiele odznaczeń honorowych za swoje zasługi i poświęcenie. Wśród najważniejszych nagród, które otrzymał, należy wymienić:

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6693, przyznany w 1922 roku,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 7 listopada 1925 roku,
• krzyż walecznych,
• złoty krzyż zasługi, którego otrzymanie miało miejsce 17 stycznia 1938 roku,
• medal niepodległości, przyznany 8 listopada 1937 roku,
• amarantowa wstążka, datowana na 1918 rok,
• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
• brązowy medal za długoletnią służbę,
• odznaka pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji,
• odznaka pamiątkowa więźniów ideowych,
• medal zwycięstwa (Médaille Interalliée).

Jego życie i osiągnięcia są doskonałym przykładem oddania i patriotyzmu, co czyni go postacią, którą należy pamiętać.

---

Oceń: Eugeniusz Szpręglewski

---