Kazimierz Brauliński

---

Życiorys

Kazimierz Brauliński przyszedł na świat 5 marca 1894 roku w Warszawie, która w tamtym czasie była stolicą Królestwa Polskiego. Urodził się w rodzinie Ignacego oraz Sabiny z Zakrzewskich. W swoim rodzinnym mieście ukończył zarówno szkołę początkową, jak i średnią. Już w 1913 roku, jako uczeń piątej klasy gimnazjum, stał się aktywnym członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”. W kolejnym roku z sukcesem zakończył edukację w szkole średniej i zdecydował się na wstąpienie do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W sierpniu 1915 roku opuścił stolicę, by wstąpić do Batalionu Warszawskiego POW, z którym dołączył do I Brygady Legionów Polskich. W szeregach 1. kompanii 5 pułku piechoty, 9 marca 1916 roku trafił do Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku z powodu choroby. Niestety, 5 lipca 1916 roku w bitwie pod Kostiuchnówką został ranny oraz wzięty do niewoli przez wojska rosyjskie.

Po zakończeniu działań wojennych, Kazimierz pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. Został przydzielony do 36 pułku piechoty stacjonującego w Warszawie. W dniu 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, którego datę starszeństwa ustalono na 1 czerwca 1919 roku, uzyskując 1453. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Następnie, przeniesiony do 74 pułku piechoty w Lublińcu, kontynuował swoją służbę w Oddziale V Sztabu Generalnego.

W lipcu 1925 roku wrócił do 74 pp., a 1 listopada 1925 roku rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie jako słuchacz Kursu 1925/27. Po zakończeniu kursu 28 października 1927 roku uzyskał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, następnie przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie. W grudniu 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, a z dniem 30 listopada 1930 roku przeszedł w stan spoczynku.

Latem 1933 roku mieszkał w Warszawie przy ul. Wspólnej 63a m. 5, gdzie utrzymywał się z emerytury. W 1934 roku, jako oficer w stanie spoczynku, znajdował się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Był również przewidziany do użycia w czasie wojny, posiadając przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. W październiku 1935 roku mieszkał przy ul. Pęcickiej 23 w Warszawie, a w roku następnym przeniósł się do Sosnowca, gdzie zamieszkał przy ul. Mierosławskiego 13.

Kazimierz Brauliński zmarł 1 września 1939 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B25, rząd 1, miejsce 10). Jego życie osobiste było związane z Eleonorą, ps. „Lena” (ur. 11 listopada 1897), która brała udział w powstaniu warszawskim, walcząc w szeregach Batalionu Zaremba-Piorun. Mieli wspólnego syna, Waldemara Zygmunta, znanym również jako „Cholera” (ur. 9 września 1928, zm. 12 października 2016).

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Brauliński otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które potwierdzają jego znaczący wkład w historię i działalność na rzecz ojczyzny. Oto szczegóły przyznanych mu odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1300 – przyznany 26 marca 1921,
• Krzyż Niepodległości – otrzymany 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

---

Oceń: Kazimierz Brauliński

---