Witold Janowski, urodzony 22 stycznia 1912 roku w Warszawie, a zmarły 14 grudnia 1972 roku w Łodzi, był wybitnym polskim matematykiem. Jego kariera akademicka związana była z dwiema prestiżowymi instytucjami edukacyjnymi w Polsce.
Janowski pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie przyczynił się do rozwoju matematyki oraz kształcenia kolejnych pokoleń studentów. Dodatkowo, jego wiedza i doświadczenie były również wykorzystywane na Politechnice Łódzkiej, co podkreśla jego znaczenie w polskim środowisku akademickim.
Życiorys
Witold Janowski rozpoczął swoją edukację na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1935 roku uzyskał dyplom magistra filozofii, specjalizując się w matematyce. W okresie od 1934 do 1939 roku pełnił funkcję asystenta w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, pracując pod okiem Jerzego Spławy-Neymana. Czas ten zaowocował również ukończeniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu.
W obliczu II wojny światowej Janowski trafił do obozu jenieckiego, znanego jako Oflag II C Woldenberg. Tam, w towarzystwie Romualda Zawadzkiego oraz Janusza Stalińskiego, który później został rektorem Politechniki Gdańskiej, prowadził kursy dla nauczycieli w ramach Wyższego Kursu Nauczycielskiego.
Po zakończeniu wojny Janowski nawiązał współpracę z Uniwersytetem Łódzkim. Swoje wykłady z zakresu geometrii analitycznej nieortogonalnej prowadził tam już od 1946 roku. Równocześnie związał się z Politechniką Łódzką, gdzie również podejmował wykłady. W 1950 roku nabrał nowego rozdziału w swojej karierze, zdobywając tytuł doktora matematyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jego rozprawa, napisana pod kierunkiem Mieczysława Biernackiego, nosiła tytuł „Maksimum argumentu funkcji różnowartościowych ograniczonych”.
W tym samym roku Janowski objął kierownictwo w Katedrze Matematyki oraz Zakładzie Matematyki Ogólnej Politechniki Łódzkiej, przejmując obowiązki po profesorze Edwardzie Otto. Funkcję tę pełnił aż do 1962 roku, kiedy to władze zdecydowały się na zaniechanie dwuetatowości. Na Politechnice Łódzkiej był również prodziekanem Wydziału Chemicznego w latach 1951–1953 oraz 1954–1958, a w latach 1953–1954 pełnił funkcję dziekana Wydziału Chemicznego.
W 1955 roku Janowski uzyskał tytuł docenta, a dwa lata później – profesora nadzwyczajnego. W 1967 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Na przestrzeni lat, w uznaniu swoich zasług dla rozwoju Łodzi, został wyróżniony Honorową Odznaką Miasta Łodzi w 1964 roku. Od 1960 do 1970 roku kierował Katedrą Matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego, a w 1970 roku został pierwszym dyrektorem nowo utworzonego Instytutu Matematyki, w którym pozostał aż do końca swojego życia.
W okresie 1958–1965 Janowski sprawował funkcję dziekana na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UŁ oraz pełnił obowiązki prorektora w latach 1965–1968. W delikatnych miesiącach od 10 kwietnia do 30 września 1968 roku, poświęcał swój czas na pełnienie obowiązków rektora na tejże uczelni.
Witold Janowski był w uznaniu swojego dorobku niezwykle cenionym specjalistą, szczególnie w obszarze problematyki ekstremalnych zagadnień teorii funkcji analitycznych.
Miejsce spoczynku
Witold Janowski znalazł swój ostatni spokój na Cmentarzu katolickim przy ulicy Ogrodowej w Łodzi.
Przypisy
- Uchwała Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi w sprawie wyróżnienia Odznaką Honorową m. Łodzi. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m. Łodzi”, 31.08.1964 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Małgorzata Kossut | Stanisław Tyski | Edward Stenz | Jerzy Jasiuk | Maria Magdalena Kurpik | Irena Szumiel | Józef Lityński | Eugenia Stołyhwo | Wacław Ponikowski | Jeremi Wasiutyński | Piotr Bołtuć | Ewa Jabłońska-Deptuła | Wawrzyniec Rymkiewicz | Barbara Kmiecikowa | Michał Kosiński | Stanisław Krajewski (filozof) | Adam Antoni Piątkowski | Kazimierz Głazek | January Kołodziejczyk | Chone SzmerukOceń: Witold Janowski (matematyk)