Lucyna Hertz

---

Życiorys

Lucyna Hertz, córka Piotra, który prowadził warsztat rzemieślniczy w Otwocku, od najmłodszych lat angażowała się w działalność społeczną. W czasach nauki w szkole średniej, była aktywną członkinią tajnej organizacji młodzieżowej „Pionier”. Ukończyła prywatne gimnazjum w Otwocku, a swoje nastawienie do nauki potwierdziła uzyskując maturę w 1933 roku. Dwa lata później rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie związała się z organizacją akademicką „Życie”. W 1937 roku kontynuowała naukę w Paryżu na Sorbonie, na kierunku chemii. Podczas pobytu we Francji aktywnie uczestniczyła w organizowaniu pomocy materialnej dla republikańskich oddziałów w Hiszpanii.

Po powrocie do Polski w 1939 roku, Lucyna zastana przez wybuch II wojny światowej przebywała w kraju, ale wkrótce udała się do Lwowa, gdzie wstąpiła do Komsomołu. Tam kontynuowała swoje studia na Politechnice Lwowskiej i zaangażowała się w działalność komitetu studenckiego. W czerwcu 1941 roku, zmuszona opuścić Lwów, rozpoczęła dwuletnią podróż po ZSRR, pracując w wielu zawodach, takich jak sanitariuszka, robotnica rolna oraz w przemyśle chemicznym.

Pod koniec 1943 roku dołączyła do 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta 1 Armii WP. Początkowo pełniła funkcję instruktorki propagandy, jednak na własną prośbę została przeniesiona do Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego, gdzie szkoliła przyszłych dywersantów. Końcem kwietnia 1944 roku, jako podporucznik wzięła udział w operacji spadochronowej, zrzucona na teren Lubelszczyzny, gdzie dołączyła do oddziału partyzanckiego dowodzonego przez majora Czesława Klimę.

Po udanym wyzwoleniu Lubelszczyzny, Lucyna Hertz została włączona do 9 pułku piechoty, gdzie piastowała stanowisko zastępcy dowódcy kompanii fizylierów, angażując się w obronę kraju, w tym w walkach na przyczółku pod Warką i Magnuszewem. Podczas dramatycznej akcji forsowania Wisły w Warszawie, na przyczółku Saskiej Kępy w kierunku Czerniakowa 17 września 1944 roku odnosiła poważne rany obu nóg. Po przewiezieniu do szpitala chirurgicznego nr 4 w Otwocku, niestety konieczne było przeprowadzenie amputacji.

Lucyna Hertz zmarła 22 października 1944 roku i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera B 6 rz. 7 m. 1). Jej pamięć żyje nie tylko w sercach najbliższych, ale również poprzez nazwy ulic i placów, które noszą jej imię, w tym w Lublinie, na granicy dzielnic Bronowice i Felin. W 2017 roku w wyniku nowelizacji ustawy o zakazie propagowania komunizmu, odcinek ulicy, który nosił imię Lucyny Herc, został zmieniony na imię Anny Walentynowicz oraz Hanki Ordonówny w niektórych częściach ulicy.

Za swoje zasługi, Lucyna Hertz pośmiertnie otrzymała odznaczenia, w tym Order Virtuti Militari i Krzyż Walecznych oraz awansowała na stopień kapitana, co wskazuje na jej odwagę oraz poświęcenie podczas walki o wolność ojczyzny.

---

Oceń: Lucyna Hertz

---