Stanisław Sławiński (podpułkownik)

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Sławiński, urodzony 9 maja 1907 roku w Warszawie, był podpułkownikiem artylerii Wojska Polskiego. Ze względu na swoje osiągnięcia, zakończył swoją karierę wojskową z tytułem magistra inżyniera.

Jego życie to przykład poświęcenia w służbie wojskowej, które trwało aż do jego śmierci 5 czerwca 1989 roku, również w Warszawie.

Życiorys

Stanisław Sławiński przyszedł na świat 9 maja 1907 roku w Warszawie, w rodzinie Piotra, który zmarł w 1936 roku. W 1925 roku rozpoczął swoją militarną karierę, odbywając pierwszą praktykę w 25 Pułku Artylerii Polowej z siedzibą w Kaliszu, a następnie w 9 Pułku Artylerii Lekkiej w Białej Podlaskiej.

W dniu 1 stycznia 1931 roku został awansowany na podporucznika, uzyskując 136. lokatę w korpusie oficerów rezerwy artylerii. Trzy lata później, w 1934 roku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, z przydziałem w rezerwie do 9 Pułku Artylerii Lekkiej. Awans na porucznika uzyskał 1 stycznia 1936 roku, zajmując 115. lokatę w tym samym korpusie.

Do momentu mobilizacji Sławiński pracował w Szefostwie Budownictwa Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 sierpnia 1939 roku złożył końcowe dokumenty dotyczące rozliczenia budowy koszar dla kompanii granicznej „Przewłoka”, a także kościoła garnizonowego w Ludwikowie. We wrześniu tego samego roku został zmobilizowany do 27 Pułku Artylerii Lekkiej w Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie pełnił funkcję adiutanta II dywizjonu, a 17 sierpnia został przydzielony do Dowództwa 27 Dywizji Piechoty.

Po wybuchu II wojny światowej aktywnie uczestniczył w kampanii wrześniowej, pełniąc funkcję oficera łącznikowego w Armii „Pomorze” w stopniu porucznika. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie jako podpułkownik w ludowym Wojsku Polskim.

Sławiński był autorem pamiętników pod tytułem „Od Borów Tucholskich do Kampinosu” oraz wielu publikacji dotyczących kampanii wrześniowej 1939 roku. Zmarł 5 czerwca 1989 roku w Warszawie i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W życiu osobistym był żonaty i miał córkę.

Przypisy

  1. "Spotkania" - wrześniowe spotkania kawalerzystów. Wspomnienia kawalerzystów biorących udział w wojnie obronnej 1939 r.. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 15.06.2016 r.]
  2. a b c Cmentarz Stare Powązki: SŁAWIŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 11.07.2021 r.]
  3. Sławiński 1977, s. 11 w książce – kompanii granicznej w Przewłokach.
  4. Sławiński 1977, s. 14, 20.
  5. Sławiński 1977, s. 16.
  6. Sławiński 1977, s. 20.
  7. Sławiński 1977, s. 21.
  8. a b Rybka i Stepan 2004, s. 554.
  9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 148.
  10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 621.
  11. Referat z zebrania naukowego PTH.

Oceń: Stanisław Sławiński (podpułkownik)

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:21