Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft

---

Życiorys

Z pochodzenia Karaim, Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft urodził się w rodzinie Jakuba oraz Stanisławy z Korrmanów. Po zakończeniu edukacji w gimnazjum im. Michała Kreczmara w Warszawie, podjął studia we Francji, na uniwersytecie w Nancy oraz w Instytucie Elektrotechnicznym w Paryżu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera elektrotechnika w 1915 roku. Był aktywnym członkiem Filarecji oraz Związku Strzeleckiego. Po ukończeniu studiów przez dwa lata uczył matematyki i fizyki w gimnazjum w Łodzi.

W momencie odzyskania przez Polskę niepodległości, dołączył do Wojska Polskiego jako urzędnik wojskowy. W latach 1922–1924 pracował w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Zmiana rangi przez Naczelnego Wodza z dnia 9 marca 1922 roku podniosła jego stopień z X na VIII. W marcu 1924 roku objął obowiązki szefa łączności DOK IV, zastępując majora Józefa Rębskiego, który został odkomenderowany do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.

W tym samym okresie, od 1 marca 1924 roku, jego status zawodowy został podniesiony do majora z datą starszeństwa 1 grudnia 1920 roku oraz 2. lokatą w korpusie oficerów łączności. W 1924 roku przydzielono go do 1 pułku łączności w Warszawie. Do wiosny 1929 roku, pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych, jednocześnie pozostając oficerem nadetatowym 1 Pułku Łączności. W dniu 23 stycznia 1929 roku, uzyskał awans na podpułkownika z datą starszeństwa 1 stycznia 1929 oraz 2. lokatą w korpusie oficerów łączności. Od kwietnia 1929 roku kierował Pułkiem Radiotelegraficznym w Warszawie, a 31 sierpnia 1934 roku przeszedł w stan spoczynku.

W tym roku, prezydent m. st. Warszawy, Marian Zyndram-Kościałkowski, powierzył mu stanowisko wicedyrektora tramwajów. Zyskał również reputację jako działacz radiowy i krótkofalarski. Był współautorem publikacji zatytułowanej Poradnik dla Radjoamatorów z 1927 roku. Został częścią grupy w Instytucie Radiotechnicznym, której celem było stworzenie ogólnopolskiej organizacji krótkofalarskiej, która doprowadziła do założenia Polskiego Związku Krótkofalowców. W latach 1932 i 1934 wybierany był na prezesa ZG PZK (SP1KK) oraz odegrał znaczącą rolę w Pierwszym Ogólnopolskim Zjeździe Krótkofalowców w Warszawie, gdzie wygłaszał odczyty dotyczące tematyki radiowej.

Pełnił także funkcję sekretarza generalnego Polskiego Radia. W latach 1935–1939 był prezesem Społecznego Zrzeszenia Inżynierów Rzeczypospolitej Polskiej. W październiku 1934 roku, podczas rządów Leona Kozłowskiego, jego nazwisko pojawiło się w prasie jako kandydat na następcę ministra poczt i telegrafów, Emila Kalińskiego. Do 1939 roku mieszkał przy ulicy Rozbrat 32 w Warszawie.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, wspólnie z częścią zespołu Polskiego Radia, ewakuował się do Rumunii, następnie dotarł do Francji, gdzie zgłosił się do formującej się polskiej armii. Po klęsce Francji w 1940 roku rozpoczął tajną działalność w Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość, działając od 1942 roku pod pseudonimem „Karaś”. Po wyzwoleniu Francji, pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu oraz angażował się w działalność na rzecz Polonii francuskiej. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich we Francji.

Od 17 marca 1932 roku był mężem Ludwiki z Petrykiewiczów. Zmarł 4 kwietnia 1964 roku w Paryżu, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz Batignolles.

Ordery i odznaczenia

W dorobku Zygmunta Karaffa-Kraeuterkrafta znajduje się wiele prestigious odznaczeń, które świadczą o jego zaangażowaniu oraz zasługach dla kraju.

• Krzyż Niepodległości, przyznany 20 stycznia 1931 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi z 1938 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, wyróżniony 16 marca 1928 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii, nadany przez władze Rumunii,
• Krzyż Wojenny z Gwiazdą, przyznany we Francji,
• Medal Ruchu Oporu, także z Francji.

---

Oceń: Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft

---