Konstanty Julian Ordon

---

Życiorys

Konstanty Julian Ordon był jednym z czworga dzieci Karola Franciszka Ordona (1780–1848), który pełnił funkcję rewizora w komorze celnej w Warszawie oraz Małgorzaty z Naimskich (zm. 1829). Oboje rodziców wyznawało ewangelicyzm, a matka Konstantyna pochodziła z rodziny frankistów.

W czasie powstania listopadowego, podczas heroicznej obrony Warszawy, Ordon dowodził baterią artylerii umiejscowioną w reducie nr 54, która została wysadzona w powietrze 6 września 1831 roku. Wiersz „Reduta Ordona”, stworzony przez Adama Mickiewicza, opiewa jego rzekomą śmierć, chociaż w rzeczywistości podczas wybuchu Ordon doznał jedynie poważnych oparzeń. Przed tym wydarzeniem brał udział w bitwach pod Ostrołęką oraz Olszynką Grochowską, za co został odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari 6 czerwca 1831 roku, przyznanym mu po bitwie pod Ostrołęką. Warto również wspomnieć, że jego brat Emil Ordon, który później pełnił funkcję rejenta w Kaliszu, także brał udział w powstaniu.

Od roku 1833 Ordon mieszkał w Dreźnie, a następnie osiedlił się w Szkocji. Około 1840 roku wstąpił do wolnomularstwa angielskiego, a w październiku 1847 roku do polskiej loży narodowej w Londynie. Utrzymywał również bliskie stosunki z Towarzystwem Demokratycznym Polskim. W 1848 roku wyjechał do Mediolanu, pragnąc wstąpić do legionu Mickiewicza. Po negatywnym przyjęciu, ostatecznie dołączył do Legii Lombardzkiej.

W październiku 1848 roku wstąpił do armii sardyńskiej, gdzie służył aż do 1855 roku. Jesienią 1856 roku przeniósł się do Francji i osiedlił w Paryżu. W 1858 roku objął stanowisko profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 roku walczył w oddziałach Giuseppe Garibaldiego, a następnie w armii włoskiej do roku 1867.

W życiu osobistym Konstanty Ordon stanął przed tragicznym wyborem. Popełnił samobójstwo w wieku 77 lat, decydując się na to dramatyczne kroki w rozmowie z poetą Teofilem Lenartowiczem, przyznając, że nie ma siły dłużej żyć. „Czuję zbliżający się kres życia” – narzekał. „Nie chcę umrzeć w szpitalu. Pragnę śmierci żołnierskiej od kuli, a ponieważ nie ma nadziei, aby mnie zaszczyt ten spotkał na polu bitwy, przeto muszę sobie sam poradzić.” Jego zwłoki spopielono zgodnie z ostatnią wolą, a w listopadzie 1891 roku, dzięki staraniom jego przyjaciela z Florencji, Ludwika Ostaszewskiego, sprowadzono do Lwowa.

Władze rosyjskie nie zezwoliły na pochówek w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (al. 2 nr 45), dlatego uroczyście pochowano je na Cmentarzu Łyczakowskim, tymczasowo w grobie rodziny Baczewskich. W 1896 roku, na miejscu podarowanym przez gminę Lwów, ustawiono pomnik zaprojektowany przez Tadeusza Barącza. Pomnik ma kształt piramidy, na szczycie której znajduje się ukoronowana kula z orłem. Wmurowany jest medalion z podobizną Ordona, a za nim znajduje się nisza, w której umieszczono urnę w formie trumny z odpowiednim dokumentem. U dołu figuruje ranny lew. 29 listopada 1896 roku przeniesiono tam prochy Ordona.

---

Oceń: Konstanty Julian Ordon

---