Jerzy Rossowski


Jerzy Rossowski, urodzony 27 września 1896 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w polskiej historii wojskowości. Jako kapitan piechoty Wojska Polskiego, poświęcił swoje życie w obronie ojczyzny.

Jego kariera wojskowa obejmowała uczestnictwo w I wojnie światowej, gdzie miał okazję zademonstrować swoje zdolności dowódcze i oddanie sprawie. Niestety, jego los zakończył się tragicznie.

Rossowski zginął 2 października 1939 roku w Lublinie, podczas dramatycznych wydarzeń związanych z wojną obronną, która nastała na skutek inwazji niemieckiej. Jego życie i poświęcenie na zawsze pozostaną w pamięci Polaków.

Życiorys

Młodość

Jerzy Rossowski przyszedł na świat w Warszawie, jako jedno z czworga dzieci Pauliny i Karola. W jego rodzinie był m.in. brat, ksiądz Mieczysław Aleksander (1894-1982), oraz siostra, Józefa Auterhoff z Rossowskich. W atmosferze patriotyzmu i dążeń wolnościowych wyrastał dzięki wpływom losów polskich zesłańców z czasów powstania styczniowego. W czasie I wojny światowej, 17 sierpnia 1915 roku, zaciągnął się do Polskiej Organizacji Wojskowej w Okręgu Częstochowskim. Był to okres, w którym tylko nieliczni patrioci działali na rzecz niepodległości kraju, ponieważ częstochowska organizacja POW liczyła zaledwie 43 członków.

W listopadzie 1918 roku brał udział w rozbrajaniu Niemców, a następnie jako ochotnik dołączył do 2 pułku ułanów w Krakowie, który dopiero zaczynał swoją działalność. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie w 1920 roku, a po zakończeniu nauki otrzymał przydział do 26 pułku piechoty, z siedzibą w Gródku Jagiellońskim. W jesieni 1932 roku został przeniesiony do 85 pułku Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce, gdzie pełnił obowiązki aż do momentu wybuchu II wojny światowej, w tym na stanowisku adiutanta pułku oraz w marcu 1939 roku, jako dowódca Dywizyjnego Kursu Dla Podoficerów Nadterminowych 19 DP.

II wojna światowa

W początkach września 1939 roku, kpt. J. Rossowski pełnił rolę adiutanta pułku ppłk. Jana Kruk-Śmigli, który był częścią Armii „Prusy”. Na jednostkę miały wpływ opóźnienia w przewozie mobilizacyjnych żołnierzy, co ograniczało możliwości działania. 4 września zorganizowane zostały intensywne walki z kolumnami pancernymi nieprzyjaciela w rejonie Piotrkowa, a załamanie dywizji w tej okolicy, w wyniku niemieckich bombardowań i ostrzałów, zmusiło do odwrotu.

Rozbitkowie z 19 DP, w tym żołnierze 85 pułku piechoty Strzelców Wileńskich, dotarli, według relacji dowódcy, ppłk. Jana Kruk-Śmigli, 8 września do lasów spalskich. W kolejnych dniach wojska w rozproszeniu przemieszczały się na wschód między rzeką Pilicą a linią Opoczno–Radom–Dęblin. 14 września oddziały pułku dowodzone przez ppłk. Kruk-Śmigli zostały okrążone przez niemieckie czołgi, co doprowadziło do zaciętej walki.

Ppłk Kruk-Śmigla zdecydował się na podział oddziału. Na pewno dotarł tam również kpt. Jerzy Rossowski, pełniąc rolę adiutanta dowódcy pułku, przebywał w głównym punkcie dowodzenia. Jego dalsze losy polegały prawdopodobnie na próbie przedarcia się do miejsca przejścia przez Wisłę w Maciejowicach i Dęblinie, razem z grupą wiernych żołnierzy. Jerzy Rossowski dotarł aż do Lublina, gdzie brał udział w obronie miasta, zorganizowanej przez płk. Piotra Bartaka.

W dniu 17 września 1939 roku miała miejsce bitwa o utrzymanie Lublina, w trakcie której został ciężko ranny, najprawdopodobniej w wyniku potyczki z Niemcami podczas patrolu. Rany, które odniósł w wyniku wybuchu granatu w pobliżu, były bardzo poważne; dotyczyły prawego boku, prawej łopatki oraz obu rąk. Po przewiezieniu do polowego szpitala Bobolanum, zorganizowanego w budynku oo. Jezuitów w Lublinie, został ewakuowany do szpitala sióstr Szarytek, gdzie pod koniec września stwierdzono u niego zakażenie tężcem. Zmarł 2 października 1939 roku o poranku. Pochowano go na cmentarzu przy ulicy Unickiej w Lublinie, w zbiorowym grobie żołnierskim.

Awanse

Jerzy Rossowski, polski oficer, zdobył istotne awanse w trakcie swojej kariery wojskowej. Jego kolejne stopnie wojskowe oraz daty przyznania starszeństwa są następujące:

  • podporucznik – ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 roku,
  • porucznik – ze starszeństwem z 1 grudnia 1922 roku,
  • kapitan – 29 kwietnia 1933 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku, posiadając 97. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

Ordery i odznaczenia

Jerzy Rossowski odegrał kluczową rolę w historii, a jego zasługi zostały docenione poprzez przyznanie mu wielu wyróżnień i medalów.

  • Krzyż Walecznych,
  • Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
  • Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

Upamiętnienie

Społeczność Lublina z wielką czcią upamiętniła Żołnierzy Września poprzez wzniesienie Pomnika Obrońców Lublina w 1987 roku. Pomnik ten znajduje się przy ulicy Zana, w pobliżu miejsca, gdzie dawnej znajdował się polowy cmentarz ofiar Września. Na pięciu mosiężnych tablicach, które znajdują się przy obelisku, przedstawiającym wybuch napotkanego losu, umieszczono nazwiska setek poległych, w tym nazwisko kpt. Jerzego Rossowskiego, co niewątpliwie świadczy o jego walce i poświęceniu.

W 2007 roku Technikum Elektroniczne w Lublinie, usytuowane przy ulicy Wojciechowskiej 38, nadało nazwę Obrońców Lublina. Wśród wymienionych patronów tej szkoły znalazł się również kpt. Jerzy Rossowski, co pokazuje, jak ważna jest pamięć o jego osobie w świadomości edukacyjnej lokalnego społeczeństwa.

Przypisy

  1. Michał Kowaluk. Józefa Auterhoff. „Wołanie z Wołynia”. 4 (107), s. 19, lipiec-sierpień 2012 [dostęp 31.08.2024 r.]
  2. Zdjęcie matki, a także siostry, szwagra i bratanicy: Danuta Małecka: Wołyń - powiat krzemieniecki. nawolyniu.pl. [dostęp 31.08.2024 r.]
  3. Zdjęcie siostry Józefy z córką: Danuta Małecka: Wołyń - powiat krzemieniecki. nawolyniu.pl. [dostęp 31.08.2024 r.]
  4. Na podstawie "Zaświadczenia powiatowej komisji kwalifikacyjnej" z 10.04.1938 r. (w posiadaniu rodziny).
  5. Tomasz Nałęcz: Polska Organizacja Wojskowa 1914–1918. PAN i Ossolineum, 1984, s. 201.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 09.12.1932 r.
  7. Rybka i Stepan, 2006, s. 650.
  8. Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wydawnictwo Lubelskie, 1976, s. 398.
  9. Tadeusz Kryska-Karski: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 7. Instytut im. gen. W. Sikorskiego, Londyn, s. 21–22.
  10. Informacje o zdarzeniach od 17 września 1939 pochbacka przychodzą z listów pielęgniarek ze szpitala polowego, skierowanych do żony zmarłego Janiny w styczniu i lutym 1940 roku (listy w posiadaniu rodziny).
  11. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 29.04.1933 r.
  12. Rybka i Stepan, 2006, s. 40.
  13. Pomnik Obrońców Lublina. tnn.pl. [zarchiwizowane z tego adresu 15.03.2016 r.] oraz Pomnik Obrońców Lublina (opis)
  14. Technikum Elektroniczne w Lublinie

Oceń: Jerzy Rossowski

Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:11