Maciej Hłasko

---

Życiorys

Maciej Hłasko był potomkiem szlacheckiej rodziny, która używała herbu Leliwa. Był synem Józefa Henryka Feliksa Hłaski, komendanta Warszawskiej Straży Pożarnej, który zmarł w 1922 roku, oraz Romany z domu Hłasko. Ojcowie Macieja byli bliskimi członkami rodziny, ponieważ Józef był bratem ojca Romany. Mimo to, udało im się uzyskać papieską dyspensę, co pozwoliło na zawarcie małżeństwa. W rodzinie Hłaski było pięcioro dzieci: dwóch braci – Józef i Wawrzyńiec oraz dwie siostry – Maria i Anna. Po śmierci ojca w 1922 roku, Maciej, wraz z matką i siostrą Anną, musiał opuścić swe dotychczasowe mieszkanie na ulicy Nalewki w Warszawie i przenieść się do znacznie skromniejszych warunków na ulicy Chłodnej.

Od 1915 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, a następnie kontynuował kształcenie w 8 Klasowym Gimnazjum Męskim Kazimierza Kulwiecia. Ukończył je z opóźnieniem, spowodowanym śmiercią ojca. W trakcie inwazji bolszewickiej w 1920 roku, Hłasko służył jako ochotnik na froncie w 10 pac. Dwa lata później, w 1927 roku, dołączył do Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia, organizacji studenckiej o charakterze ideowo-wychowawczym. Aby wspierać swoje studia, dorabiał udzielając korepetycji. W roku akademickim 1927/1928 rozpoczął naukę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Doświadczenia osiągnięte w trakcie nauki nie były dla niego pozytywne: po jednym z egzaminów, gdy odpowiedź była chwilą nieporozumienia, profesor wyrzucił go za drzwi, goniąc go jeszcze na korytarzu, wrzeszcząc „Precz!”. To incydent sprowokował przenosiny Hłaski do Wilna, gdzie w 1928 roku podjął studia na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych USB, kończąc je w roku akademickim 1932/1933. Po powrocie do Warszawy, rozpoczął pracę jako radca ministerialny w Komisji do spraw Walki z Pożarami przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

26 stycznia 1933 roku w warszawskim kościele św. Karola Boromeusza wziął ślub z Marią Łucją Rosiak (ur. 1908), córką Józefa i Józefy ze Szczepaniaków. Maria rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale z powodu trudności przerwała je, podejmując pracę jako sekretarka w Polskim Banku Przemysłowym. Po zawarciu małżeństwa, Hłaskowie osiedli w Złotokłosie, pod Warszawą. 14 stycznia 1934 roku na świat przyszedł ich jedyny syn – Marek. Niedługo później rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie zamieszkali przy ulicy Śniadeckich.

W 1936 roku Hłasko opublikował książeczkę „Gore! (Jak bronić się przed pożarem)”, a rok później, wspólnie z M. Lewickim, książkę „Obrona przeciwpożarowa i obrona przeciwlotniczo-pożarowa”. W 1937 roku doszło do rozwodu Macieja z Marią, a w 1938 roku Hłasko wziął ślub z Beatą Andrychiewicz w Wilnie, co wiązało się z przejściem z katolicyzmu na ewangelicyzm.

Warto zauważyć, że Maciej Hłasko zmagał się z chorobą – gruźlicą nerek, co w końcu doprowadziło do jego śmierci 13 września 1939 roku w Warszawie. Został pochowany w Łowiczu. W momencie śmierci Hłaski, jego syn Marek miał zaledwie pięć lat. Biograf Marka, Andrzej Czyżewski, zauważył, że opowieści o Królu Hłasko sugerują, iż Marek odziedziczył wiele cech po ojcu, a nie był przez niego pozbawiony wzorów ojcowskich. W opowiadaniu „Dom mojej matki”, które znajduje się w zbiorze „Pierwszy krok w chmurach” z 1956 roku, Marek wspomina: „Prawie nie pamiętam ojca, lecz z opowieści wiem, że przez całe życie paliło mu się pod czaszką. Był to jednak zimny ogień inteligenta, który nie daje nic prócz blasku.”

---

Oceń: Maciej Hłasko

---