Stefan Urbanowicz

Prawo i sprawiedliwość

Stefan Urbanowicz, urodzony w 1891 roku w Warszawie, to postać, która na stałe wpisała się w historię Polski dzięki swojej działalności jako adwokat oraz urzędnik państwowy. Jego życie tragicznym akcentem zakończyło się 4 lipca 1940 roku w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen.

Urbanowicz zyskał uznanie przede wszystkim jako obrońca w procesie brzeskim, gdzie bronił starających się o sprawiedliwość oskarżonych, co na pewno przyczyniło się do jego złożonej i dramatycznej biografii.

Życiorys

Stefan Urbanowicz przyszedł na świat w 1891 roku w Warszawie, jako dziecko Józefa i Anieli ze Strumfeldów. Ukończył Gimnazjum Chrzanowskiego w swoim rodzinnym mieście, a następnie podjął studia prawnicze w Moskwie.

W swojej karierze zawodowej był zatrudniony w Biurze Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu. W 1922 roku objął stanowisko dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Po tragicznym wydarzeniu, jakim był zamach na Prezydenta Gabriela Narutowicza, cała struktura departamentu została zdymisjonowana. W 1923 roku wpisał się na listę adwokatów, co stanowiło początek jego kariery prawniczej.

6 września 1930 roku został mianowany członkiem Państwowej Komisji Wyborczej z ramienia partii Piast, przed zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi. W kontekście procesu brzeskiego podjął się obrony Władysława Kiernika oraz Wincentego Witosa. W latach 1937-1938 pełnił funkcję Dziekana Warszawskiej Izby Adwokackiej, która jest również znana jako Rada Adwokacka. W tym samym czasie pełnił rolę redaktora naczelnego pisma adwokatury polskiej „Palestry”.

Oprócz tych zajęć był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Orzecznictwo Sądów Najwyższych w sprawach podatkowych i administracyjnych”. Działał aktywnie w Stowarzyszeniu Prawników Polskich i publikował swoje teksty w „Palestrze”. Na początku II wojny światowej Stefan został aresztowany przez Gestapo. Po krótkim czasie spędzonym w Pawiaku, 3 maja 1940 roku, został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen (KL), gdzie zmarł 4 lipca 1940 roku.

Po pewnym czasie przeszedł na kalwinizm i rozwiódł się z pierwszą żoną w 1918 roku. W 1921 roku, w warszawskim kościele ewangelicko-reformowanym, wziął ślub z Anielą Urbanowicz z d. Reicher, z którą miał dwie córki.

Przypisy

  1. Marcin Zaborski. Adwokaci II RP o ustroju adwokatury. „Palestra”. 9-10, 2011.
  2. Zdzisław Krzemiński: Historia warszawskiej adwokatury. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck, 2009, s. 67. ISBN 978-83-255-0519-6.
  3. Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego nr 12 z 2009, s. 243.
  4. Zdzisław Krzemiński: Historia warszawskiej adwokatury. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck, 2009, s. 146. ISBN 978-83-255-0519-6.
  5. M.P. z 1930 r. nr 207, poz. 292.
  6. Skład państw. komisji wyborczej. „Przyjaciel Ludu”. Nr 38, s. 1, 1930.
  7. Informacje w „Wileńskim Przeglądzie Prawniczym” nr 4 z 1 kwietnia 1934.
  8. Reklama miesięcznika w Dzienniku Urzędowym Ministra Spraw Wewnętrznych nr 37 z 1938.
  9. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 219.
  10. a b c maszynopis autorstwa L. Sedlaczka pt. Ślady ludzi i historycznych wydarzeń w gminie Ożarów Mazowiecki.
  11. a b c Informacja biograficzna na stronie „Palestry”.
  12. Wywiad z córką Stefana i Anieli - Haliną Urbanowicz-Woyke.
  13. a b https://poczekalnia.genealodzy.pl/pliki/AP-Warszawa/USCWarszawa_JeszczeNieWAPW/0182_EwReformowane/EwRef_1921MZ/M/028-029.jpg

Oceń: Stefan Urbanowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:12