Konstanty Jan Kurman

W 1952 roku uzyskał tytuł inżyniera, co otworzyło przed nim drzwi do kariery inżynierskiej. Rozpoczął pracę w zakładach T-1, dzisiaj znanych jako Rawar, gdzie przyczynił się do modernizacji systemów radioelektronicznych na statku ORP Burza, a także zajmował się automatyką radiolokacyjną. Wkrótce awansował na kierownika Pracowni Automatyki w Rozwojowym Biurze Konstrukcyjnym.

W 1958 roku powrócił na uczelnię, podejmując pracę w Katedrze Automatyki i Telemechaniki, równocześnie kontynuując studia magisterskie, które ukończył w 1963 roku. Dwa lata później obronił doktorat na temat "Elementy teorii kwantowo-impulsowej układów regulacji", a w 1971 uzyskał stopień doktora habilitowanego. Od 1972 roku pełnił funkcję docenta w Instytucie Automatyki.

W styczniu 1976 roku z entuzjazmem wyraził swoje zdanie, podpisując list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL oraz zaangażował się w powstanie NSZZ „Solidarność” na Politechnice Warszawskiej w 1980 roku. Te działania doprowadziły do jego internowania w okresie od 8 maja do 10 lipca 1982 roku. W trakcie swojej kariery, w 1987 roku, związał się z ruchem wolnomularskim, a w latach 1993-1997 publikował swoje wystąpienia lożowe w „Ars Regia”, określając je jako „masoński testament starego docenta”.

Konstanty Jan Kurman zmarł po długiej chorobie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 114L-2-10. Jego osiągnięcia i wkład w rozwój elektroniki oraz zaangażowanie w życie społeczne pozostają nie tylko w pamięci bliskich, ale także w historii naszego kraju.