Janina Mieczyńska

---

Życiorys

Janina Mieczyńska to postać wyjątkowa w historii polskiego tańca i sztuki, która swoją edukację rozpoczęła od ukończenia szkoły średniej, a następnie podjęła studia z zakresu malarstwa oraz rysunku w Warszawie. Jej artystyczny rozwój kontynuowała w warszawskim Zakładzie Gimnastyki Szwedzkiej, gdzie kształciła się pod okiem Heleny Kuczalskiej. Dalej, jej droga prowadziła przez Instytut Rytmiki i Umuzykalnienia Emila Jaques-Dalcroze’a, zarówno w Genewie, jak i Hellerau pod Dreznem. Warto wspomnieć o jej uczestnictwie w letnich kursach w renomowanych miastach takich jak Drezno, Monachium oraz Berlin, które prowadziła Mary Wigman. Uczestniczyła także w treningach w Salzburgu prowadzonych przez Haralda Kreutzberga i w Laxenburgu pod okiem Rosalii Chladek oraz Christine Baer-Frisell.

W 1912 roku, po zakończeniu nauki, Mieczyńska założyła własną szkołę Rytmiki i Plastyki w Warszawie, która już rok później przekształciła się w filię Instytutu Jaques-Dalcroze’a, działającą pod jej przewodnictwem. Jej talent i zaangażowanie zaowocowały nowymi metodami nauczania, a jej szkoła szybko zyskała uznanie w środowisku artystycznym.

W latach 1915-1918 przebywała w Moskwie, gdzie zdobywała wiedzę w klasie fortepianu w Instytucie Muzycznym A.G. Szora, a także uczyła się tańca w Szkole Tańca Artystycznego prowadzonej przez Ludmiłę Aleksiejewej. W tym czasie Mieczyńska dodatkowo nauczała rytmiki w filii Instytutu Dalcroze’a, co pozwoliło jej na jeszcze szersze wykorzystanie zdobytych umiejętności.

Po powrocie do Warszawy w latach 1918-1919, znów uruchomiła swoją szkołę, w której program wzbogaciła o metody Isadory Duncan. Szkoła Mieczyńskiej działała bez zakłóceń aż do września 1939 roku. W tym okresie prowadzący przez nią zespół szkolny zajął I miejsce w Międzynarodowym Konkursie w Wiedniu w 1934 roku, a jej tancerki osiągały wiele sukcesów na arenie indywidualnej. W latach 1921-1932 Mieczyńska była wykładowczynią rytmiki na Oddziale Dramatycznym Warszawskiego Konserwatorium, a w latach 1932-1939 prowadziła wykłady z zakresu rytmiki i plastyki w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej.

W trudnych czasach II wojny światowej Mieczyńska nie zaprzestała swojej działalności artystycznej, prowadząc zajęcia w konspiracyjnej szkole PIST, między innymi w jej mieszkaniu przy ul. Marszałkowskiej oraz w Szkole Tańca Plastycznego na Wilczej. W latach 1943-1944 pełniła funkcję choreografki tajnego Teatru Wojskowego, co było dużym wyzwaniem w obliczu ówczesnej sytuacji politycznej.

Po wojnie Mieczyńska kontynuowała swoją karierę, współpracując z wieloma łódzkimi teatrami, takimi jak Teatr im. Stefana Jaracza w latach 1949-1950, Teatr Powszechny (1953-1954, 1980), Teatr Młodego Widza w latach 1954 oraz 1958-1959, Teatr Nowy (1955-1956), oraz Teatr Rozmaitości w 1960 roku. Dodatkowo, po wojnie założyła w Łodzi własną Szkołę Tańca Artystycznego, a od 1947 roku uczyła w Państwowej Szkole Dramatycznej w Warszawie oraz w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi, gdzie w latach 1954-1955 sprawowała funkcję rektora. Od 1956 roku kierowała sekcją rytmiki w Akademii Muzycznej w Łodzi.

Na przestrzeni swojej kariery Mieczyńska miała zaszczyt uczyć wielu znakomitych artystów, w tym: Ziutę Buczyńską, Polę Nireńską, Alinę Janowską, Elżbietę Barszczewską, Irenę Eichlerównę, Irenę Kwiatkowską, Aleksandra Bardiniego, Jana Kreczmara, oraz Irenę Turską. Do współpracy zapraszała także renomowanych specjalistów z zagranicy, takich jak: Roman Maciejewski, Jan Ekier, Kazimierz Krantz, Jadwiga Likiernik, Franciszka Leszczyńska, Stanisław Wiechowicz, Piotr Rytel, Tadeusz Mayzner, Stanisław Głowacki oraz zagranicznych specjalistów, takich jak Ruth Sorel, Georg Groke, Wera Zahradnik, Ingeborga Kracker.

Nagrody

Janina Mieczyńska, znana ze swojej znakomitej pracy, została wyróżniona wieloma znaczącymi nagrodami w uznaniu za jej osiągnięcia.

• nagroda Miasta Łodzi w 1957 roku, przyznana za wybitną działalność pedagogiczną oraz artystyczną,
• tytuł Członka Zasłużonego SPATiF-ZASP zdobyła w 1973 roku.

---

Oceń: Janina Mieczyńska

---