Tadeusz Mayzner


Tadeusz Mayzner, urodzony 12 listopada 1892 roku w Warszawie, był osobistością, której wpłynęła nie tylko na edukację muzyczną, ale również na kształtowanie społeczeństwa w Polsce. Zmarł 28 września 1939 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii polskiej muzyki.

Był wybitnym pedagogiem, kompozytorem oraz dyrygentem, a także zapaloną osobą w popularyzacji muzyki wśród najmłodszych słuchaczy. Jego zaangażowanie w edukację muzyczną dzieci i młodzieży przyczyniło się do promowania kultury muzycznej w naszym kraju.

Życiorys

Początkowo Tadeusz Mayzner zajął się studiowaniem chemii w Nancy. Jego edukacja kontynuowana była w Akademii Handlowej w Berlinie oraz we Frankfurcie nad Menem, aż w końcu zdobył dyplom Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Po tym etapie, przeszedł studia w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

W trakcie swojego rozwoju akademickiego podróżował po Polsce, gdzie zbierał ludowe pieśni z różnych regionów kraju. To doświadczenie pozwoliło mu dostrzec nie tylko muzykalność polskiego społeczeństwa, ale także wskazało na potrzebę rozwijania umiejętności muzycznych wśród młodzieży i dzieci.

Mayzner był pionierem wprowadzenia kompleksowego programu umuzykalnienia młodych pokoleń. W latach 30. XX wieku, jako radca ministerialny w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, a także jako instruktor śpiewu oraz muzyki szkolnej, odegrał kluczową rolę w polskim systemie edukacyjnym. W 1934 roku, z jego inicjatywy, wdrożono „Program nauki śpiewu w szkołach powszechnych i gimnazjalnych”.

Mayzner poświęcał się intensywnej twórczości dla dzieci oraz organizował konferencje muzyczne edukacyjne. Jego działalność obejmowała prowadzenie zajęć śpiewu w różnych szkołach, takich jak podstawowa przy ul. Radzymińskiej, a także w gimnazjach: Emilii Plater oraz Szachtmajerowej. Regularnie organizował koncerty dla młodzieży, połączone z prelekcjami, w celu popularyzacji muzyki. Dodatkowo, organizował lekcje odsłuchu muzyki zarówno w szkołach podstawowych, jak i średnich.

Mayzner prowadził również lekcje słuchania muzyki w Polskim Radiu, z którym współpracował od samych jego początków. Dzięki jego staraniom, pod patronatem warszawskiej Rady Miejskiej, powstał chór międzyszkolny, który działał w latach 1932–1939 i w którym brało udział setki dzieci. Chór nagrał pieśni, które zostały wydane na płytach „Odeonu”.

W trakcie swojego życia, pisał także piosenki skierowane do dzieci, które były publikowane w dodatku muzycznym do czasopisma „Śpiew w szkole” od 1933 roku. Jego twórczość obejmowała wiele śpiewników, w tym Śpiewnik Hani (dedykowany jego córce), Mój śpiewnik, Nasze piosenki oraz Pieśni inscenizowane. Po jego śmierci, wydano zbiór utworów zatytułowany Tok w piosence w 1948 roku.

Zmarł na skutek choroby serca. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 47-6-29.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Mayzner został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami za swoje osiągnięcia. Wśród najważniejszych wyróżnień znajdują się:

  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 9 listopada 1932,
  • Srebrny Wawrzyn Akademicki, przyznany 5 listopada 1935.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: MAYZNEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 14.01.2020 r.]
  2. M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”.
  3. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy pedagogicznej, społecznej i kulturalnej”.
  4. a b c d Mieczysława Demska-Trębacz, Tadeusz Mayzner (1892–1939) – muzyka i dzieci, w: Mówią Wieki, nr 5/1979, s.15-16, ISSN 0580-0943.
  5. Ponadto niektóre inne osoby wymienione na liście szczegółowej sporządzonej przez Armanda Vetulaniego: pierwszy z lewej – Armand Vetulani (historyk sztuki), druga z lewej – Monika Moraczewska, trzeci z lewej – Jerzy Szablowski (historyk sztuki), czwarta z lewej Jadwiga Mączewska (?- pisownia nieczytelna), piąty z lewej – Maciej Masłowski (historyk sztuki), szósty z lewej Stanisław Furmanik (teoretyk literatury i krytyk literacki), siódma z lewej Michalina Chełmońska-Szczepankowska (?), ósmy z lewej "Mirski"? (brak imienia), dziewiąta z lewej Wanda Telakowska (artystka sztuk plastycznych, organizatorka polskiego wzornictwa przemysłowego), jedenasty od lewej Jan Alfred Lauterbach (historyk sztuki i muzeolog), trzynasta od lewej Anna Sosińska ("Kropeczka"), czternasty od lewej Michał Rusinek, piętnasta od lewej Hanna Garlińska-Walicka-Zebmrzuska (córka Czesława Garlińskiego założyciela znanego salonu sztuki w Warszawie, zamężna m.in. za Michałem Walickim), szesnasta od lewej Halina Balińska-Tabęcka, siedemnasty od lewej Karol Wilhelm Henneberg, osiemnasta od lewej Jadwiga Przeworska, dziewiętnasty od lewej Kazimierz? - lub Stanisław Golachowski, dwudziesty od lewej (pierwszy z prawej) – Michał Gabriel Karski (tłumacz i poeta) – zdjęcie udostępnione dzięki uprzejmości Barbary Vetulani, żony Armanda Vetulaniego – zob. listę obecnych na zebraniu zanotowaną odręcznie przez Armanda Vetulaniego: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_list_of_participants_of_assembly_Fine_Art_Section_of_Polish_Ministry_of_Religious_Denominations_and_Public_Education_in_1930ies.jpeg

Oceń: Tadeusz Mayzner

Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:25