Jan Włodarkiewicz

---

Życiorys

Jan Włodarkiewicz, uczeń oraz absolwentGimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie, żarliwy działacz w młodzieżowych tajnych kręgach oraz członek Drużyny Skautowej im. Zawiszy Czarnego. W trakcie I wojny światowej aktywnie uczestniczył w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego, gdzie służył w 3. pułku ułanów. Po pewnym czasie został odkomenderowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, a następnie, w okresie najazdu bolszewickiego, działał w 1. wołyńskim pułku ułanów Ochotniczej Brygady Jazdy, znanego z dowództwa mjr. Feliksa Jaworskiego, który później stał się 19. Pułkiem Ułanów Wołyńskich im. gen. Edmunda Różyckiego.

Włodarkiewicz pełnił również funkcję w Adiutanturze Generalnej Ministra Spraw Wojskowych. Z rąk przełożonych otrzymał awans na stopień podporucznika 6 sierpnia 1921 roku. Swoją karierę wojskową kontynuował jako dowódca plutonu, dowódca szwadronu oraz adiutant pułku w 27 pułku ułanów w Nieświeżu. W marcu 1930 roku został przeniesiony do Brygady Kawalerii „Baranowicze”, gdzie sprawował urząd oficera sztabu. Dwa lata później, w marcu 1932 roku, powrócił do macierzystego pułku, a 3 kwietnia rozpoczął trzy miesiące kursu dowódców kompanii (szwadronów) karabinów maszynowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

12 marca 1933 roku uzyskał awans na rotmistrza ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W sierpniu 1935 roku Włodarkiewicz został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, gdzie pełnił obowiązki instruktora na kursie dowódców szwadronów. Jeszcze w tym samym roku dołączył do Oddziału II Sztabu Głównego, gdzie jego celem stała się dywersja pozafrontowa, realizowana na tyłach wroga, w tym m.in. zagadnienia związane z działaniami dywersyjnymi na liniach kolejowych. W marcu 1939 roku otrzymał mianowanie na stopień majora, z datą starszeństwa na 19 marca 1939 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

W tym okresie był odpowiedzialny za wyszkolenie strzeleckie Kursów Doskonalenia Oficerów i Podoficerów Zawodowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku realizował zadania związane z tworzeniem rezerwowych oddziałów kawalerii, a w Ośrodku Zapasowym Kawalerii w Garwolinie zorganizował improwizowany szwadron kawalerii, który utworzył się we Włodawie 15 września. Uczestniczył w walkach w szeregach Armii „Lublin”, incl. w 41 Rezerwowej Dywizji Piechoty, gdzie dowodził kawaleryjskim oddziałem rozpoznawczym złożonym z rozbitków. Po akcji 15 października, w okolicy Mrozów koło Warszawy, rozwiązał oddział, zalecając podkomendnym, by zatrzymali broń i zgłaszali się w Warszawie pod wskazanymi adresami.

W listopadzie 1939 roku, w porozumieniu z Witoldem Pileckim, zainicjował tajną organizację, znaną jako Tajna Armia Polska, gdzie zajął stanowisko komendanta. Współtworzył także komitety redakcyjne dla „Znaku” oraz „Biuletynu Żołnierskiego”. Była to jedna z organizacji, które w 1940 roku przyczyniły się do powstania Konfederacji Narodu. Marek Gałęzowski zauważył, że „Tajna Armia Polska była jedną z tych organizacji konspiracyjnych, które spełniały kryteria wojskowe. Ich profil podkreślano w nazwie oraz w przyjętych drabinach hierarchicznych opartych na dyscyplinie wojskowej, a także w apolitycznym priorytecie, jakim była walka o niepodległość, z naciskiem na rozbudowę struktur i zbieranie broni, a nie angażowanie się w agitację polityczną”.

Włodarkiewicz wkrótce objął dowództwo pionu wojskowego Konfederacji Narodu – Konfederacji Zbrojnej, którego częścią stała się również TAP. Pod koniec lipca lub na początku sierpnia mógł uczestniczyć w ważnej naradzie z udziałem Komendanta Głównego ZWZ Stefana Roweckiego, ps. Grot, na której podjęto kluczowe decyzje dotyczące akcji „Wachlarz”. Działał jako współtwórca i komendant wymienionej akcji. We wrześniu 1941 roku, wespół z większością członków Konfederacji Zbrojnej, podporządkował się Związkowi Walki Zbrojnej. Od jesieni 1941 roku skupił się na organizacji „Wachlarza”, przyciągając część swoich współpracowników z TAP (później KZ). Do tego momentu posiadał już stopień podpułkownika, a w marcu 1942 roku zrealizował inspekcję I Odcinka we Lwowie. Możliwe, że miał również do zrealizowania misję polityczną, bowiem planowano jego spotkanie z tamtejszymi działaczami politycznymi.

Zmarł nagle we Lwowie, prawdopodobnie 18 (ewentualnie 19) marca 1942 roku. Przyczyny jego śmierci oraz okoliczności tego zdarzenia do dziś pozostają nieodkryte. Jan Włodarkiewicz był jednym z ojców założycieli Frontu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Jan Włodarkiewicz

---