Henryk Krukowski

Wojsko i służby mundurowe

Henryk Krukowski to postać, która zapisała się w historii Polski jako żołnierz Legionów Polskich oraz uczestnik powstania śląskiego. Urodził się 12 lutego 1897 roku w Warszawie, gdzie również zmarł 21 kwietnia 1989 roku.

Jako oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i w Polskich Siłach Zbrojnych, Krukowski odegrał istotną rolę w kształtowaniu się nowoczesnych sił zbrojnych Polski. Jego zasługi zostały docenione, co zaowocowało przyznaniem mu Orderu Virtuti Militari, najwyższego odznaczenia wojskowego w Polsce.

Życiorys

Henryk Krukowski przyszedł na świat w rodzinie Józefa i Florentyny z Gogolewskich. Ukończył szkołę średnią, a 13 lipca 1915 roku postanowił wstąpić do Legionów Polskich. Jego pierwsze kroki w formacji prowadziły do żandarmerii polowej, a ostatecznie został przydzielony do 1. szwadronu 1 pułku ułanów. Jako żołnierz walczył na różnych frontach, począwszy od Lublina, przez Polesie, Wołyń, Stochód, a kończąc na Polskiej Górze pod Kostuchniówką.

W lipcu 1917 roku, po odejściu z Legionów, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Radomiu. Następnie, w listopadzie 1918 roku, dołączył do milicji ludowej Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W 1919 roku, w nowo odrodzonym Wojsku Polskim, objął stanowisko dowódcy kompanii w 79 pułku piechoty.

W kwietniu 1920 roku został odkomenderowany do II Oddziału Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie, w maju, przeniesiony na Górny Śląsk, gdzie pełnił funkcję szefa referatu I w Wydziale Plebiscytowym. Jego kariera wojskowa trwała dalej, ponieważ po pewnym czasie został oficerem w referacie broni oraz zastępcą szefa referatu do działań specjalnych Tadeusza Puszczyńskiego.

W styczniu 1921 roku Krukowski rozpoczął naukę w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, lecz po wybuchu III powstania wrócił na Śląsk, gdzie dowodził oddziałami destrukcyjnymi Grupy „Północ”. Po zakończeniu działań wojennych ukończył studia na Wydziale Leśnym SGGW i wyjechał do Brazylii, gdzie osiedlił się w rejonie Kurytyby.

W latach 1927 − 1939 pracował jako nadleśniczy w Puszczy Białowieskiej. W dniu 29 stycznia 1932 roku został mianowany na stopień kapitana, z datą starszeństwa 2 stycznia 1932 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty. Wówczas miał przydział w rezerwie do 14 pułku piechoty we Włocławku, a dwa lata później do 37 pułku piechoty w Kutnie.

W 1939 roku został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej. Po klęsce wojsk polskich podjął działania w polskim oraz jugosłowiańskim ruchu oporu. W roku 1944 dołączył do 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1947 roku, powrócił do Polski i przez resztę swojego życia pracował w leśnictwie, aż do przejścia na emeryturę. W roku 1975 został mianowany majorem.

Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 42, rząd 5, miejsce 24 i 25). Był żonaty i miał troje dzieci: Jerzego (ur. 1928), Henryka (ur. 1930) oraz Zofię (ur. 1933).

Ordery i odznaczenia

Henryk Krukowski otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które są dowodem na jego zasługi i poświęcenie dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
  • Złoty Krzyż Zasługi.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: KRUKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 25.01.2020 r.]
  2. M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
  3. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 12, 484.
  4. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 3 z 01.02.1932 r., s. 101.
  5. Patriotyczne zrywy młodzieży polskiej.
  6. a b c d e f Polak (red.) 1991, s. 79.

Oceń: Henryk Krukowski

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:20