Czesław Szyndler

---

Życiorys

Czesław Szyndler przyszedł na świat 6 czerwca 1892 roku w Warszawie, w rodzinie Eustachego oraz Stefanii z Drozdowskich. Jego młodzieńcze lata upłynęły na aktywnym zaangażowaniu politycznym oraz militarnym. W latach 1907–1911 był członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, a później dołączył do Związku Strzeleckiego, gdzie ukończył kurs oficerski. W 1911 roku rozpoczął naukę na Wydziale Górnictwa Naftowego Politechniki Lwowskiej, stając się członkiem zwyczajnym Bratniej Pomocy.

6 sierpnia 1914 roku wstąpił do oddziałów strzeleckich i został przydzielony do 2 pułku piechoty Legionów Polskich, gdzie objął stanowisko komendanta plutonu w 3. kompanii. Już 29 września tego samego roku zdobył awans na chorążego piechoty, a 20 października na podporucznika piechoty. Po bitwie pod Mołotkowem, która miała miejsce 29 października 1914 roku, Szyndler przejął dowodzenie nad 3. kompanią. Z dniem 20 maja 1915 roku objął komendę plutonu w X randze (porucznika piechoty z datą 26 maja 1915). W czerwcu tego samego roku odniósł ranę w nogę podczas działań wojennych w Besarabii, co zmusiło go do hospitalizacji w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu, a następnie w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie do końca sierpnia 1915.

Po powrocie do zdrowia przez krótki czas służył w 2. kompanii uzupełniającej oraz w c.k. Komendzie II Brygady Legionów Polskich. 15 grudnia 1915 roku komendant Legionów Polskich, generał Karol Durski-Trzaska, mianował go komendantem kompanii w X randze. 1 listopada 1916 roku Szyndler osiągnął stopień kapitana piechoty. Do 10 listopada 1917 roku kontynuował służbę w 2. pułku piechoty.

29 kwietnia 1917 roku znalazł się na liście oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia. Po 10 listopada 1917 roku rozpoczął służbę w Polskiej Sile Zbrojnej. 15 października 1918 roku Rada Regencyjna zatwierdziła jego awans na majora. W tymże miesiącu, w Ostrowi Łomżyńskiej, objął dowodzenie nad legionistami uwolnionymi z obozu internowania w Szczypiornie, a w listopadzie dowodził dwoma kursami wyszkolenia składającymi się z tych samych legionistów. Wkrótce został dowódcą III batalionu 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Cytadeli Warszawskiej.

10 grudnia 1918 roku zastąpił kapitana Stanisława Parczyńskiego ps. „Młot” na stanowisku komendanta Obozu Szkolnego w Jabłonnie. 11 czerwca 1920 roku, z dniem 1 kwietnia tego samego roku, zatwierdzono go w stopniu podpułkownika w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Wówczas pełnił służbę w 46 pułku piechoty jako dowódca batalionu zapasowego, a 30 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty na to samo stanowisko.

3 maja 1922 roku zweryfikowano go w stopniu podpułkownika, z datą senioratu od 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty, z 52 pułkiem piechoty jako oddziałem macierzystym. Wkrótce przeniesiono go do 54 pułku piechoty w Tarnopolu, a następnie oddelegowano do Politechniki Warszawskiej w celu ukończenia studiów, co zakończył uzyskaniem dyplomu inżyniera na Wydziale Chemii tej uczelni.

Następnie Szyndler podjął pracę w korpusie oficerów uzbrojenia, gdzie trafił do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia jako inspektor amunicji. W 1926 roku dwukrotnie ukarano go dyscyplinarnie przez komendanta miasta Warszawy – na siedem dni aresztu domowego za niewykonanie rozkazu oraz trzy dni aresztu za brak znajomości przepisów dyscyplinarnych. Od 1 października 1930 roku pełnił funkcję zastępcy kierownika w Wojskowym Instytucie Przeciwgazowym w Warszawie. 29 stycznia 1932 roku prezydent RP nadał mu stopień pułkownika w korpusie oficerów uzbrojenia oraz 1. lokatę.

W grudniu 1932 roku został przeniesiony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie objął stanowisko inspektora, a następnie przeniesiono go do Wytwórni Amunicji nr 2 w Rembertowie, gdzie pełnił rolę kierownika. Czesław Szyndler aktywnie angażował się również w życie społeczne; był członkiem Związku Legionistów Polskich, pełniąc funkcję referenta organizacyjnego w Komendzie Koła 2 pułku piechoty Legionów oraz komendanta oddziału tego koła w Warszawie. W 1933 roku pełnił rolę wiceprezesa Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku ewakuował się do Rumunii.

Odszedł z tego świata 16 kwietnia 1950 roku w Londynie. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz St Mary’s Catholic Cemetery w dzielnicy Kensal Green, gdzie złożono go obok Marii Dionizy Szyndler z Głowackich (1901–1978). Ożenił się i miał troje dzieci: Marię (ur. 20 lutego 1920), Jerzego (ur. 19 czerwca 1921) oraz Teresę (ur. 21 sierpnia 1926).

Ordery i odznaczenia

W życiu Czesława Szyndlera znaczące miejsce zajmują odznaczenia, które zdobył w uznaniu jego zasług i poświęcenia. Jego osiągnięcia zostały uhonorowane wieloma medalami i odznaczeniami, które odzwierciedlają jego wkład w walkę o niepodległość oraz służbę wojskową.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6972 – przyznany 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości – otrzymany 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych, przyznawany dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• pruski Krzyż Żelazny 2. klasy – nadany 12 maja 1917.

Odznaczenia te są trwałym świadectwem jego odwagi i determinacji, które towarzyszyły mu w trudnych czasach, gdy walczył o dobro swojej ojczyzny.

---

Oceń: Czesław Szyndler

---