Antoni Eugeniusz Dzierzbicki

Rozpoczął swoje studia malarskie w Warszawskiej Klasie Rysunkowej, a następnie kontynuował naukę od 6 maja 1909 roku w Monachijskiej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył się pod okiem Gabriela von Hackla (1843–1926). Już od 1911 roku, jego prace były prezentowane w warszawskiej Zachęcie, a w 1917 roku odbyła się tam jego indywidualna wystawa.

W latach 1911–1912 Dzierzbicki mieszkał w Paryżu, po czym powrócił do Warszawy. Z piwnicy jego talentu i inicjatywy zagościł w liście członków warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w latach 1915-1939, gdzie aktywnie zaangażował się w działalność artystyczną.

W swoim dorobku artysta nie ograniczał się jedynie do malarstwa sztalugowego. Był także twórcą plakatów, ekslibrisów oraz scenografii dla warszawskich teatrów. Dodatkowo projektował witraże dla krakowskiej wytwórni witraży Stanisława Gabriela Żeleńskiego, a także przygotowywał ilustracje do książek.

Obrazy Dzierzbickiego znajdują się w zbiorach warszawskiego Muzeum Narodowego, co podkreśla jego znaczenie w historii polskiej sztuki.