Rondo Stefana Starzyńskiego w Warszawie

---

Historia

Rondo Stefana Starzyńskiego, będące ważnym elementem infrastruktury Warszawy, to miejsce, w którym nie występują sygnalizacje świetlne. Jego skomplikowany układ szyn tramwajowych pozwala na przejazd tramwajów przez zarówno wyspę centralną, jak i obrzeża ronda, szczególnie po stronie zachodniej. Rondo to część tzw. obwodnicy śródmieścia, a jego konstrukcja została przemyślana z uwagi na wysokie natężenie ruchu.

W latach 2005–2007 zdecydowano się na budowę dwóch estakad, które prowadzą przez ulicę Starzyńskiego oraz most Gdański. Te inwestycje miały na celu umożliwienie bezkolizyjnego przejazdu w relacji wschód–zachód. Z pierwotnych planów wynikało, że obie estakady miały być oddane do użytku jednocześnie w 2007 roku. Jednak ówczesny komisarz miasta, Kazimierz Marcinkiewicz, podjął decyzję o przyznaniu wykonawcy dodatkowej kwoty około 2 milionów złotych, aby przyspieszyć finalizację prac. Wiadukt kierujący w stronę Bródna został otwarty 8 listopada 2006 roku, co miało miejsce zaledwie cztery dni przed wyborami samorządowymi, natomiast drugi wiadukt oddano do użytku latem 2007 roku.

Od końca września 2011 roku wprowadzono nową organizację ruchu. Rondo Starzyńskiego ma obecnie kształt zbliżony do ronda turbinowego, co oznacza, że kierowcy muszą zdecydować o kierunku jazdy jeszcze przed wjazdem na rondo. W przypadku skrętu w prawo, niemożliwe jest dokonanie zmiany decyzji. Nowe zasady przyczyniły się również do poprawy bezpieczeństwa pieszych, zwłaszcza na ulicy Jagiellońskiej, gdzie wydzielono specjalne wyspy dla pieszych, aby ułatwić ich przejścia.

Nazwa ronda jest hołdem dla Stefana Starzyńskiego, jednego z najwybitniejszych prezydentów Warszawy, który zasłużył się w historii miasta.

---

Oceń: Rondo Stefana Starzyńskiego w Warszawie

---