Polonia Warszawa (piłka nożna)

---

Historia

1911–1915. Powstanie klubu

Początki klubu piłkarskiego Polonia Warszawa mają swoje korzenie w Warszawskim Kole Sportowym, które zawiązało się na początku XX wieku. Organizacja ta łączyła w sobie nie tylko szkolne drużyny piłkarskie, ale także amatorów grających w różne dyscypliny sportowe. Basen tych działań znajdował się na terenach warszawskiej Agrykoli, gdzie młodzież mogła rozwijać swoje pasje. To właśnie z ramienia Koła Sportowego wystawiano reprezentację Warszawy do meczów z przyjezdnymi zespołami, co czyniło je nieformalnym ogniskiem nowych klubów sportowych.
W 1911 roku połączenie dwóch drużyn gimnazjalnych – Stelli i Merkurego – zainspirowane zostało przez kapitana zespołu Korony, Wacława Denhoffa-Czarnockiego. To on zaproponował nazwę „Polonia”, co w łacinie oznacza Polskę, co miało głęboki sens w kontekście czasów zaborów. Name drużyny stał się symbolem patriotyzmu w obliczu okupacji.
Pierwszy mecz Polonia rozegrała z drużyną Korona, gdzie zakończył się wynikiem 4:3 dla Korony. To spotkanie miało miejsce na Agrykoli 19 listopada 1911 roku, jednak do maja 1912 roku nazwa drużyny nie została jeszcze zarejestrowana.
Moment podpisania oświadczenia przez pierwszych graczy klubu – Jan Gebethnera, Janusza Mücka i innych – w 1912 roku uznaje się za oficjalne urodziny Polonii. Dalsze lata przyniosły pewne trudności związane z zabronieniem tworzenia większych stowarzyszeń przez władze carskie, co znacznie skomplikowało sytuację członków klubu.
W początkowych miesiącach zawodnicy występowali w biało-czarnych koszulkach, a dopiero wiosną 1913 roku przyjęli czarną odmianę strojów, przez co z czasem zaczęto ich nazywać Czarnymi Koszulami. Wybór koloru miał kilka teorii, z których najbardziej popularna mówiła o czarnym jako symbolu żalu po straconej ojczyźnie, mimo że prawdopodobnie wynikło to tylko z dostępności materiału. Po chwili drużyna odniosła swoje pierwsze większe zwycięstwo, pokonując Koronę 4:0.
Rok 1915 był przełomowy, ponieważ Polonia Warszawa uzyskała formalny status klubu sportowego. Prowadzone przez Tadeusza Gebethnera, Mariana Strzeleckiego i Stefana Pronaszko zebranie założycielskie odbyło się 8 października 1915 roku, aczkolwiek w ciągu tych wydarzeń klub powracał do aktywności sportowej w ciągu I wojny światowej, grając na Agrykoli.

1918–1939. Czasy międzywojenne

Wkrótce po zakończeniu wojny, 29 kwietnia 1917 roku odbył się znany mecz Polonii z Legią, który zakończył się remisem 1:1. Również w czerwcu tego samego roku Polonia miała znów z okazji spotkać się z Legią na boisku, co stało się kolejnym krokiem do budowania lokalnej rywalizacji. Warto zauważyć, że drużyna legionowa nie była bezpośrednim protoplastą Legii Warszawa według wielu źródeł, w tym Roberta Gawkowskiego, co wyklucza te spotkania z cyklu „derbów Warszawy”.
Rok 1917 przyniósł również pierwszy międzynarodowy mecz przeciwko zagranicznej drużynie – Magyar AC, który niestety zakończył się porażką 1:5. Konsekwentnie pojawiały się także wewnętrzne konflikty, które spowodowały odpływ juniorów z klubu i stworzenie nowej drużyny Warszawianka. Zdecydowanie jednak najlepsi gracze: Jan Loth, Artur Marczewski i inni, brali udział w pierwszym międzynarodowym meczu reprezentacji Polski w 1921 roku.
Pod koniec 1920 roku Polonia nadzorowała lokalne rozgrywki, ale kluczowe zmiany zaszły po zatrudnieniu angielskiego trenera George’a Kimptona w 1922 roku. Ten przyniósł nową jakość do gry zespołowej, co doprowadziło Polonię do ponownej dominacji w regionalnych rozgrywkach.
Budowa boiska rozpoczęła w Warszawie nową erę. W 1923 roku wytyczono teren pod budowę najpierw w Parku Skaryszewskim, a później przy Cytadeli Warszawskiej. Ostatecznie jednak Polonia osiedliła się w pobliżu Dworca Gdańskiego, gdzie stworzono nowe warunki do rozwoju klubu i gromadzenia rzeszy kibiców.
Sezon 1924 był kolejnym ważnym krokiem w kierunku budowania marki klubu, zaś Polonia zdobyła tytuł mistrza Warszawy, jednocześnie pokonując swoją lokalną rywalkę Warszawiankę na zakończenie sezonu 1925.
1926 przyniosła kolejne rozczarowania związane z nieligowymi mistrzostwami Polski. Sprawdzano drużyny w warszawskiej grupie, która ułożyła się pomyślnie, lecz opóźnienia i żądania z różnych stron na przestrzeni lat skutkowały poważnym przekrojem i ograniczeniami, które objawiały się w funkcjonowaniu na ligowej arenie.
W 1927 roku Polonia dołączyła do rozgrywek ligowych, co wymusiło przeorganizowanie strukturalne, w tym wyjątkowe wzmocnienia drużyny oraz regularne treningi. 1928 roku przyniósł zmiany lokalizacji, gdy klub przeniósł się na ul. Konwiktorską 6. Spotkanie z Hasmoneą Lwów w 1928 roku przyniosło okazałe zwycięstwo Polonii 5:0, co dało sygnał do dalszego rozwoju drużyny.

1939–1945. Okres II wojny światowej

Po wybuchu II wojny światowej rozgrywki ligowe zostały przerwane, a wielu zawodników wstąpiło do wojska lub niestety zginęło w konfliktach zbrojnych. Niestety Niemcy zakazali Polakom jakiejkolwiek działalności sportowej, żywot wielu drużyn ukierunkował się na podziemne rozgrywki, gdzie Polonia dwukrotnie, w latach 1942 i 1943, sięgnęła po tytuł mistrza Warszawy. W tym tragicznym czasie drużyna traciła nie tylko piłkarzy, ale również działaczy, którzy zginęli w obozach oraz podczas egzekucji. Część z piłkarzy Polonii uczestniczyła w ruchu oporu, a wielu straciło życie w czasie powstania warszawskiego. Obiekt klubu był miejscem tragicznych wydarzeń, kiedy to w nocy z 21 na 22 sierpnia 1944 roku oddziały powstańcze podjęły próbę ataku na Dworzec Gdański, co niestety zakończyło się niepowodzeniem oraz stratami w ludziach.

1946–1991. Pierwsze Mistrzostwo Polski 1946, okres PRL

Po zakończeniu okupacji niemieckiej klub wznowił swoją działalność. Dzięki inicjatywie Zenona Pieniążka, byłego przedwojennego piłkarza, Polonia znów zaczęła grać, początkowo pod patronatem Milicji Obywatelskiej. Już w 1946 roku, w odnowionej Warszawie, Czarne Koszule zdobyły swoje pierwsze mistrzostwo. Finał odbył się na stadionie Wojska Polskiego, gdzie w emocjonującym meczu pokonali 3:2 AKS Chorzów. Na boisku przy Konwiktorskiej, które podlegało wielkim zniszczeniom w wyniku działań wojennych, zawodnicy musieli grać na różnych innych miejscach w stolicy.
W 1949 roku Polonia miała możliwość rozegrania meczów towarzyskich z brazylijskim CR Vasco da Gama, jednak władze komunistyczne odmówiły dania zgody na wyjazd, zmieniając w ten sposób los klubu. W tym samym roku klub przemianowano na Kolejarz Warszawa. Odtąd czarne barwy zastąpiono bordowymi, co miało symbolizować nowego patrona – Kolej.
Polonia nie zdołała zaprezentować się najlepiej w Pucharze Polski w 1952 roku, pomimo że wygrała finałową rywalizację z Legią. Kluczowe problemy z zarządzaniem przez kolejne lata łamały klub, który przez długi czas znajdował się w niższych ligach.

1991–1999. Powrót do Ekstraklasy

Organizacyjne i finansowe awarie klubu doprowadziły w 1991 roku do zmiany lokalnego prezesa, na którego czoło wybrano Jerzego Piekarzewskiego. Już w 1992 roku Polonia ponownie znalazła się w II lidze, a po kolejnych udanych sezonach, w 1993 roku, po 41 latach nieobecności powróciła do elity polskiej piłki nożnej. Niestety warunki administracyjne znów zaczynały komplikować przyszłość klubu. Zawodnicy stawiali czoło obsesji szkoleniowej, a brak systematyczności przy jakiejkolwiek istotnej rywalizacji okazał się fatalny. Zespół powrócił zaledwie na dwa sezony do II ligi.
W 1995 roku trudności w dotrzymywaniu finansowych zobowiązań ujawniły się wrażliwie, lecz mimo wszystko Czarne Koszule podjęły walkę, aby odbudować resztę struktury klubu oraz stworzyć dla siebie bazę do działania oraz sponsorowania dalszych rozrywek. W sezonie 1998 z dumą zdobyli wicemistrzostwo Polski oraz dotarli do półfinału Pucharu Intertoto, pokazując swoją siłę i determinację w obliczu zniekształconych warunków.

1999–2001. Drugie Mistrzostwo Polski

Sezon 1999/2000 zapoczątkował znaczny wzrost oczekiwań wobec klubu. Czarne Koszule, zdobywając lidera ekstraklasy, zmusiły ligę do wyjścia z szarej strefy. Wzmocnienia okazały się kluczowe, a m.in. Tomasz Wieszczycki i Tomasz Kiełbowicz dołączyli do drużyny. Mistrzostwo Polonia zdobyła po pokonaniu Legii 3:0, co było ukoronowaniem ich wysiłków. Wysoki poziom zapewnił także zwycięstwo w Pucharze Ligi nad Legią na „neutralnym” stadionie, gdzie wygrali 2:1. Zaledwie tak bliskie kwalifikacje do Ligi Mistrzów przypomniały o obecności Polonii wśród czołowych drużyn, aczkolwiek przegrana nie została jeszcze usunięta. W sezonie 2000/01 zawodnicy mieli zagrać słabo, ale mimo to zdobyli Puchar Polski.

2001–2008. Spadek do II ligi, przyjście Józefa Wojciechowskiego

W ciągu lat, Polonia zaczęła zmagać się z problemami zatargów menedżerskich. Zbiór wydarzeń, które wystąpiły, spowodował poważną degradację klubu, zrównując go z ruiną. Jan Raniecki, ówczesny prezydent, miał problemy z pozyskaniem wystarczających funduszy na przeprowadzenie niezbędnych remontów i dalszego budżetu.
Kiedy w 2006 roku Raniecki ustanowił pierwszoplanowy stosunek z kancelarią developerską, Polonia ze względu na przedłużające się rozmowy i zawirowania nie zdołała utrzymać się w Ekstraklasie. Zakończyli sezon na 15. miejscu, co przyczyniło się do dalszych braków finansowych oraz spadku w rozgrywkach.
Właściciel Polonii został zmieniony na Józefa Wojciechowskiego, co jednak wcale nie rozwiązało problemów. Ekspansywne podejście na początku sezonu 2007/2008 nie przyniosło zamierzonych rezultatów. Klub zmagał się nadal z trudnościami organizacyjnymi i rozwojowymi.

2008–2009. Wykupienie drużyny Dyskoboli Grodzisk Wielkopolski

W lipcu 2008 roku nastąpiła znacząca transakcja, w wyniku której Krzysztof Michalski oraz Radosław Majdan zeszli do przejęcia akcji Groclin-Dyskobolia, umożliwiając Polonii przejście do gry w Ekstraklasie, mimo zajęcia 7. miejsca w II lidze. Przepaść między drugą drużyną a Polonią zmniejszyła się, gdyż drużyna zyskała wartość i doświadczenie.
Sytuacja z zawodnikami jednak ciągle podlegała problemom. Wokół klubu toczyły się kontrowersje, wśród których znalazły się dyskusje na temat kariery kolejnych piłkarzy. Zmiany w składzie pojawiały się także z uwagi na niepewności w oczekiwanym kierunku, a jednocześnie grupy młodzieżowe musiały wykazywać się na boisku.

2010–2011. José María Bakero i inni trenerzy

Na początku sezonu 2009/2010 do klubu dołączył José María Bakero, były piłkarz FC Barcelony, który miał szansę uratować Polonię przed relegacją. Wraz z Bakero na stażu do klubu dołączył Paweł Janas, mający na celu wzmocnienie klubu pod względem organizacyjnym i bezpieczeństwa. Po zwolnieniu Bakero, po niecałych czterech miesiącach na stanowisku, Janas objął funkcję głównego trenera drużyny.
Kolejnym kierunkiem zarządzania drużyną stał się powrót szeregowych trenerów, którzy byli w stanie zbudować pewność i spójność, co było kluczowe w trudnym okresie dla klubu.

2011–2012. Powrót Jacka Zielińskiego, odejście Józefa Wojciechowskiego

Wraz z nowym sezonem, przywrócono do klubu Jacka Zielińskiego, a w międzyczasie doszło do znaczniejszych przełomów w kwitnięciu klubu po wyjściu wojskowych rządów. Dodano też nowych zawodników z ambicjami na przyszłość, co utorowało drogę do sukcesów drużyny. Jednak, jak to bywało z Polonią, dość szybko nastały kolejne trudności: na przełomie roku Wojciechowski zapowiedział zakończenie wsparcia klubu, co postawiło zespół w trudnej sytuacji.

2012–2013. Nowy właściciel klubu

Rok 2012 przyniósł kolejny przełom, gdyż polityka zarządzania klubu zmieniła się, a nowym właścicielem klubu został Ireneusz Król, który przejął większość akcji i postanowił pozostawić Polonię w Warszawie. Na ten czas nowym trenerem został Piotr Stokowiec. W związku z częstymi rotacjami kadrowymi i dramatycznymi zmianami wewnętrznymi, prosta walka o utrzymanie stała się przewodnią ideą. Niestety, klub napotkał kolejne trudności związane z licencjonowaniem, co skutkowało wieloma podziałami oraz koniecznością zgłaszania poprzez kibiców, co znacznie zmieniało przyszłość działalności klubu.

2013–2015. Odbudowa zespołu w IV lidze, awans do III i do II ligi

Sezon 2013/2014 upłynął na walce MKS-u Polonia Warszawa w IV lidze. Po powrocie do ligi, w tym sezonie udało się stworzyć drużynę przyszłości pod ręką byłego piłkarza Piotra Dziewickiego. Sezon 2014/15 był pełen niepewności, co z kolei obrosło w licznych zamachów na osobach prowadzących klub, gdzie zespół robił wszystko, by przetrwać i awansować. Zdarzenia w trakcie rozgrywek umocniły się w tym ocenie i Polonia pokazała wolę walki, a sezon zakończyło na czołowej pozycji w tabeli, awansując ostatecznie do III ligi.
Sezon 2015/16 był efektem kontynuacji i znowu Posiadając silną drużynę, awansowano z pierwszego miejsca do baraży o II ligę, co dawało nadzieję na dalszy rozwój klubu oraz funkcjonowanie, które zakotwiczyłoby sportową markę Polonii w regionie.

2016–2019. Spadek i gra w III lidze

Rok 2016 był pełen niepewności, a mimo to Polonia stawiała czoła nowym wyzwaniom, jednak lata gry w III lidze przyniosły dalszy upadek. Przeprowadzenie niezbędnych transferów okazało się niewystarczające. Zawodnicy nie zdołali wyrazić na boisku swojego potencjału, a zawodowy przeszły na większą walkę o spadek do IV ligi. W tym также spróbеклама szkolenia i stawienia czoła panice zarządu klubu. Każdy kolejny sezon przynosił wzloty i upadki oraz niepewność, która odbiła się na całym zespole.
Na przełomie sezonu 2019/2020 zbyt wiele niedociągnięć przyniosło złe wyniki oraz problemy z zarządzaniem sytuacją finansową klubu. Aż do ostatnich rozgrywek byliśmy świadkami dramatycznej sytuacji, która wymagała drastycznych move w celu przetrwania.

2020–obecnie. Nowy właściciel klubu i powrót do I ligi

5 marca 2020 roku Grégoire Nitot nabył kontrolny pakiet akcji polskiego klubu, powodując obietnicę nowego startu. Sezon 2019/2020 zakończył się w strefie spadkowej, ale dzięki decyzji wojewódzkich związków piłkarskich uniknęli relegacji, co otworzyło nową erę dla klubu. W sezonie 2021/2022 Polonia mocno rywalizowała z Legionovią Legionowo, zwłaszcza w najważniejszym bezpośrednim starciu, któremu udało się zwyciężyć, co stało się kluczowym momentem do powrotu klubu na pierwszoligowe boiska! Po wielotygodniowej rywalizacji awans ewidentnie przypieczętowany, Polonia wróciła do I ligi, stając się znów jednym z bardziej istotnych klubów na polskim rynku piłkarskim.

Herb klubu

Historia emblematu klubu jest ciekawym przykładem ewolucji, która świadczy o przemianach politycznych i społecznych, jakie miały miejsce w Polsce na przestrzeni lat. Pierwsza znana wersja herbu przedstawiała prostą biało-czerwoną tarczę z ukośną linią dzielącą kolory. W czasach zaborów rosyjskich, tarcza ta była często przypinana do strojów agrafką, co pozwalało na jej szybkie usunięcie w razie sprawdzania przez carską tajną policję, znaną jako Ochranę.

W 1933 roku do istniejącego wcześniej herbu dodano czarne okrągłe tło, na którym umieszczono litery KSP. Litery były rozmieszczone w następujący sposób: z lewej strony tarczy znajdowała się litera K, u góry litera S, a z prawej litera P.

W czasach stalinizmu klub przeszedł znaczącą zmianę. Władze nakazały zmianę zarówno nazwy, jak i herbu. Klub zyskał nazwę Kolejarz Warszawa, a nowy herb przypominał czerwono-niebieskie kółko z literą P w środku, otoczone kolejarskimi skrzydełkami, co nawiązywało do emblematu kolejarzy. Dopiero po odwilży w 1956 roku powrócono do pierwotnej nazwy i symbolu, z tym, że zamiast liter KSP umieszczono litery KKS (Kolejowy Klub Sportowy). Okazały się one otoczone białymi okręgami na czarnym tle.

Kiedy klub został przejęty przez Janusza Romanowskiego w 1995 roku, powstała nowa struktura, która używała skrótu KPP. Litery te zaczęły pojawiać się w herbie, jednak ten gest przestał obowiązywać po zakończeniu współpracy z sponsorem. W tym czasie, po zdobyciu tytułu Mistrza Polski, herb wzbogacono o dwie gwiazdki, symbolizujące dwa tytuły mistrzowskie, które wpleciono w laurowy wieniec.

Wśród różnych wersji logo klubu, najbardziej rozpoznawalną stała się ta zaprojektowana przez spółkę KSP Polonia Warszawa. Herb otoczony był wieńcem laurowym, a na górze znajdował się rok powstania klubu – 1911, natomiast na dole umieszczona była nazwa klubu: POLONIA.

Po upadku Spółki Akcyjnej KSP Polonia Warszawa w 2013 roku, klub odzyskał swoje tradycyjne oblicze, które zostało zrekonstruowane przez stowarzyszenia kibiców. W wyniku tego, powrócono do najprostszej wersji herbu – biało-czerwonej tarczy.

Obecnie herb klubu to biało-czerwona tarcza, otoczona czarnym kołem, wewnątrz którego umieszczono litery KSP.

Sukcesy

Klub Polonia Warszawa ma na swoim koncie wiele znaczących osiągnięć, które zaznaczyły jego obecność na polskiej scenie piłkarskiej. Pierwszym dużym sukcesem było zdobycie drugiego miejsca w polskiej lidze w roku 1921. To wyróżnienie zostało powtórzone jednak w 1926 roku, a w międzyczasie, w 1923, zespół zajął także trzecie miejsce. Przełomowym momentem było wywalczenie pierwszego tytułu mistrza Polski w 1946 roku. W 1951 roku Polonia zajęła po raz drugi trzecią lokatę w lidze. Kolejnym historycznym wydarzeniem było zdobycie pierwszego pucharu klubu w 1952 roku. Na następne sukcesy trzeba było czekać aż do roku 2000, kiedy klub odniósł największe osiągnięcia w swojej historii, zdobywając nie tylko Mistrzostwo Polski, ale również Superpuchar Polski oraz Puchar Ligi. Rok następny przyniósł klubowi jeszcze jeden Puchar Polski w 2001 roku.

Trofea międzynarodowe

_ Międzynarodowe trofea zdobyte w rozgrywkach (stan na: 22-02-2020)
Rodzaj rozgrywek	Osiągnięcia	Ilość	Sezon(y)
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	0	_
	finalista	0	_
	III runda eliminacji	1	2000/01
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	0	_
	finalista	0	_
	III runda eliminacji	1	2009/10
Puchar Intertoto	zdobywca	0	_
	finalista	0	_
	półfinalista	1	1999

Trofea krajowe

_ Osiągnięte trofea w rozgrywkach (Stan na 22-02-2020) _
Rozgrywki	Osiągnięcie	Ilość	Sezon(y)
Mistrzostwo Polski	I miejsce	2	1946, 2000
	II miejsce	3	1921, 1926, 1998
	III miejsce	1	1923
Puchar Polski	zdobywca	2	1952, 2001
	półfinalista	3	1951, 2000, 2009
Superpuchar	zdobywca	1	2000
Puchar Ligi	zdobywca	1	2000
Drugi poziom ligi polskiej	I miejsce	2	1993, 1996
Mistrzostwo Polski juniorów starszych (U-19)	I miejsce	1	1977
	II miejsce	3	2000, 2005, 2008
Mistrzostwo Polski juniorów młodszych (U-17)	II miejsce	1	1998

Trofea regionalne

_ Trofea zdobyte w regionalnych rozgrywkach _
Rodzaj rozgrywek	Osiągnięcie	Liczba	Sezon(y)
Mistrzostwo Warszawy	I miejsce	2	1942, 1943

Statystyki występów w rozgrywkach

Polonia Warszawa, znana z bogatej historii w polskiej piłce nożnej, posiada imponujące statystyki z wielu sezonów rozgrywkowych, które dokumentują jej występy w różnych ligach. To storczykowa drużyna prezentuje swoje osiągnięcia od chwili swoich pierwszych meczów, dostarczając informacji, które odzwierciedlają zmienności i wyzwania stawiane przed zespołem przez dekady.

Sezony w polskiej lidze

Oto zestawienie wyników rywalizacji Polonii Warszawa w poszczególnych sezonach:

• 19 listopada 1911: zainaugurowano pierwszy oficjalny mecz Polonii,
• 1921: drużyna zajmuje 2. miejsce w ogólnopolskiej klasie A zdobywając Wicemistrzostwo Polski,
• 1922: osiągnięcie 3. miejsca w ogólnopolskiej grupie północnej,
• 1923: 2. miejsce w ogólnopolskiej grupie wschodniej,
• 1925: 3. miejsce w ogólnopolskiej grupie północnej,
• 1926: 1. miejsce w grupie północnej oraz Wicemistrzostwo Polski, aby awansować do ogólnopolskich rozgrywek, należało wygrać rozgrywki grupy warszawskiej,
• 1927: drużyna kończy sezon na 8. pozycji w Lidze,
• 1928: zajęcie 7. miejsca w Lidze,
• 1929: ponownie 7. miejsce w Lidze,
• 1930: drużyna kończy na 4. miejscu w Lidze,
• 1931: 8. pozycja w Lidze,
• 1932: 12. miejsce w Lidze skutkujące spadkiem do warszawskiej klasy A,
• 1933: 1. miejsce w klasie A, awans do Ligi,
• 1934: 9. miejsce w Lidze,
• 1935: 11. miejsce w Lidze i kolejny spadek do klas A,
• 1936: 2. miejsce w klasie A,
• 1937: 1. miejsce w warszawskiej klasie A oraz awans po barażach do Ligi,
• 1938: 4. miejsce w Lidze,
• 1939: w momencie przerwania rozgrywek Polonia zajmowała 7. pozycję w Lidze,
• 1940-45: zawieszenie rozgrywek z powodu II wojny światowej,
• 1946: zdobycie Mistrzostwa Polski,
• 1947: 2. miejsce w fazie grupowej,
• 1948: 7. pozycja w I lidze,
• 1949: 4. miejsce w I lidze,
• 1950: 7. miejsce w I lidze,
• 1951: 7. pozycja w I lidze,
• 1952: 6. miejsce w I lidze, co kończy się spadkiem do II ligi, zdobywca Pucharu Polski,
• 1953: 3. miejsce w II lidze,
• 1954: 11. miejsce w II lidze, kolejny spadek do III ligi,
• 1955: 2. miejsce w III lidze,
• 1956: 2. miejsce w III lidze,
• 1957: 1. miejsce w III lidze, przegrane baraże o awans do II ligi,
• 1958: 1. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1959: 7. miejsce w grupie północnej II ligi,
• 1960: 9. pozycja w grupie północnej II ligi,
• 1961: 17. miejsce w grupie północnej II ligi i spadek do III ligi,
• 1962: 1. miejsce w III lidze, przegrane baraże o awans do II ligi,
• 1962/1963: 3. miejsce w III lidze,
• 1963/1964: 2. miejsce w III lidze, przegrane baraże o awans do II ligi,
• 1964/1965: 7. miejsce w III lidze,
• 1965/1966: 1. miejsce w III lidze, przegrane baraże o awans do II ligi,
• 1966/1967: 7. pozycja w III lidze,
• 1967/1968: 5. miejsce w III lidze,
• 1968/1969: 2. miejsce w III lidze,
• 1969/1970: 5. pozycja w III lidze,
• 1970/1971: 12. miejsce w III lidze,
• 1971/1972: 5. miejsce w III lidze,
• 1972/1973: 6. miejsce w III lidze,
• 1973/1974: 1. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1974/1975: 12. miejsce w grupie północnej II ligi,
• 1975/1976: 15. miejsce w grupie północnej II ligi, spadek do III ligi,
• 1976/1977: 1. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1977/1978: 12. miejsce w grupie północnej II ligi,
• 1978/1979: 16. miejsce w grupie wschodniej II ligi, kolejny spadek do III ligi,
• 1979/1980: 2. miejsce w III lidze,
• 1980/1981: 3. miejsce w III lidze,
• 1981/1982: 2. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1982/1983: 13. miejsce w grupie wschodniej II ligi, spadek do III ligi,
• 1983/1984: 1. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1984/1985: 15. miejsce w grupie wschodniej II ligi, spadek do III ligi,
• 1985/1986: 2. miejsce w III lidze,
• 1986/1987: 2. miejsce w III lidze,
• 1987/1988: 4. miejsce w III lidze,
• 1988/1989: 4. miejsce w III lidze,
• 1989/1990: 2. miejsce w III lidze,
• 1990/1991: 1. miejsce w III lidze, awans do II ligi,
• 1991/1992: 7. miejsce w grupie wschodniej II ligi,
• 1992/1993: 1. miejsce w grupie wschodniej II ligi, awans do I ligi,
• 1993/1994: 16. miejsce w I lidze, spadek do II ligi,
• 1994/1995: 7. miejsce w grupie wschodniej II ligi,
• 1995/1996: 1. miejsce w II lidze, awans do I ligi,
• 1996/1997: 8. miejsce w I lidze,
• 1997/1998: 2. miejsce w I lidze, zdobycie Wicemistrzostwa Polski,
• 1998/1999: 5. miejsce w I lidze,
• 1999/2000: Mistrzostwo Polski, Puchar Ligi, Superpuchar Polski,
• 2000/2001: 4. miejsce w I lidze oraz zdobycie Pucharu Polski,
• 2001/2002: 4. miejsce w I lidze,
• 2002/2003: 8. miejsce w I lidze,
• 2003/2004: 11. miejsce w I lidze,
• 2004/2005: 10. miejsce w I lidze,
• 2005/2006: 15. miejsce w I lidze, spadek do II ligi,
• 2006/2007: 6. miejsce w II lidze,
• 2007/2008: 7. miejsce w II lidze, awans do I ligi dzięki wykupieniu Dyskobolii,
• 2008/2009: 4. miejsce w Ekstraklasie,
• 2009/2010: 13. miejsce w Ekstraklasie,
• 2010/2011: 7. miejsce w Ekstraklasie,
• 2011/2012: 6. miejsce w Ekstraklasie,
• 2012/2013: 6. miejsce w Ekstraklasie, karna degradacja administracyjna do IV ligi,
• 2013/2014: 1. miejsce w IV lidze w grupie mazowieckiej północnej, awans do III ligi,
• 2014/2015: 14. miejsce w III lidze w grupie łódzko-mazowieckiej,
• 2015/2016: 1. miejsce w III lidze w grupie łódzko-mazowieckiej, awans do II ligi po barażu,
• 2016/2017: 15. miejsce w II lidze, spadek do III ligi,
• 2017/2018: 4. miejsce w III lidze w grupie I,
• 2018/2019: 6. miejsce w III lidze w grupie I,
• 2019/2020: 17. miejsce w III lidze w grupie I, sezon zakończony po 19 kolejkach z powodu wybuchu pandemii COVID-19 w Polsce,
• 2020/2021: 4. miejsce w III lidze w grupie I,
• 2021/2022: 1. miejsce w III lidze w grupie I, awans do II ligi,
• 2022/2023: 1. miejsce w II lidze, awans do I ligi,
• 2023/2024: 15. miejsce w I lidze.

Dzięki tej bogatej historii i różnorodności osiągnięć, Polonia Warszawa stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych klubów w Polsce, który z determinacją dąży do dalszego rozwoju i sukcesów na boisku.

Europejskie puchary

Polonia Warszawa jest klubem piłkarskim, który ma za sobą interesującą historię występów w europejskich pucharach. Poniżej znajdują się szczegóły dotyczące ich osiągnięć na tym międzynarodowym poziomie.

Sezon	Rozgrywki	Runda	Przeciwnik	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1997	Puchar Intertoto	Grupa 1	Aalborg BK	_	0–2	5. miejsce
			Dynama-93 Mińsk	1–4	_
			SC Heerenveen	_	0–0
			MSV Duisburg	0–0	_
1998/99	Puchar UEFA	1Q	Sadam Tallinn	3–1	2–0	5–1
		2Q	Dinamo Moskwa	0–1	0–1	0–2
1999	Puchar Intertoto	1R	Tiligul-Tiras Tyraspol	4–0	0–0	4–0
		2R	FC Kopenhaga	1–1	3–0	4–1
		3R	Vasas SC	2–0	2–1	4–1
		Półfinał	FC Metz	1–1	1–5	2–6
2000/01	Liga Mistrzów	2Q	Dinamo Bukareszt	3–1	4–3	7–4
		3Q	Panathinaikos	2–2	1–2	3–4
	Puchar UEFA	1R	Udinese Calcio	0–1	0–2	0–3
2001/02	Puchar UEFA	Q	The New Saints	4–0	2–0	6–0
		1R	FC Twente	1–2	0–2	1–4
2002/03	Puchar UEFA	Q	Sliema Wanderers	2–0	3–1	5–1
		1R	FC Porto	2–0	0–6	2–6
2003	Puchar Intertoto	1R	Toboł Kostanaj	0–3	1–2	1–5
2009/10	Liga Europy	1Q	Budućnost Podgorica	0–1	2–0	2–1
		2Q	Juvenes/Dogana	4–0	1–0	5–0
		3Q	NAC Breda	0–1	1–3	1–4

_

Legenda dla wszystkich tabel: Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bramki
38	16	6	16	53:49

Liga Mistrzów

W 2000 roku Polonia Warszawa miała możliwość zagrać w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów UEFA. Jako mistrz Polski, zespół rozpoczął od drugiej rundy eliminacyjnej, gdzie jego rywalem było rumuńskie FC Dinamo Bukareszt. Polonia zaskoczyła wszystkich, wygrywając w pierwszym spotkaniu 4:3, a w rewanżu 3:1, co pozwoliło jej przejść dalej.

W trzeciej rundzie eliminacyjnej ekipa trafiła na grecki zespół Panathinaikos AO, z którym niestety nie poradziła sobie. W pierwszym meczu padł remis 2:2, a w rewanżu Polonia przegrała 1:2. Chociaż nie udało się awansować do fazy grupowej, zespół kontynuował rozgrywki w Pucharze UEFA, co było znaczącym osiągnięciem tej drużyny.

W związku z brakiem odpowiedniego stadionu na organizację meczów zgodnych z wymogami UEFA, Polonia była zmuszona rozgrywać swoje mecze domowe na Stadionie Miejskim w Płocku.

Liga Europy / Puchar UEFA

Czarne Koszule, jak nazywani są piłkarze Polonii, wzięli udział w pięciu edycjach Ligi Europy / Pucharu UEFA: w latach 1998, 2000, 2001, 2002 oraz 2009. Ich przygoda w tych rozgrywkach była pełna emocji i wyzwań.

1998/1999

W swoim debiucie w Pucharze UEFA w 1998 roku, Polonia poradziła sobie doskonale w rundzie przedwstępnej, eliminując estoński Sadam Tallin, wygrywając dwa mecze 2:0 i 3:1. Niestety, w rundzie wstępnej został pokonany przez Dinamo Moskwę, przegrywając dwukrotnie 0:1.

2000/2001

W swoim drugim występie w Pucharze UEFA, po nieudanej próbie awansu do Ligi Mistrzów, Polonia zmierzyła się z włoskim Udinese Calcio, niestety przegrywając oba mecze 0:1 oraz 0:2.

2001/2002

Trzeci występ w Pucharze UEFA przypadł w 2001 roku. Polonia zagrała dwumecz z walijskim zespołem The New Saints F.C., który zakończył się pełnym zwycięstwem warszawskiej drużyny (4:0 w meczu u siebie oraz 2:0 na wyjeździe). Ze względu na wcześniejsze okoliczności, mecze odbyły się gościnnie na stadionie Widzewa Łódź. W I rundzie Polonia spotkała się z FC Twente z Holandii, niestety przegrywając oba spotkania 1:2 oraz 0:2.

2002/2003

W kolejnym sezonie Polonia ponownie miała sukcesy, w rundzie wstępnej eliminując maltański Sliema Wanderers (zwyciężając 2:0 oraz 3:1). W I rundzie zmierzyła się z FC Porto, późniejszym zdobywcą Pucharu UEFA, w wyniku czego przegrała. Pierwszy mecz zakończył się wynikiem 0:6, a w rewanżu Polonia zdołała wygrać 2:0.

2009/2010

Sezon 2009/2010 to czas debiutu Polonii w I edycji Ligi Europy UEFA. W pierwszej rundzie zespół pokonał czarnogórski FK Budućnost Podgorica 2:0, a w rewanżu przegrał 0:1, co dało ostatecznie wygraną w dwumeczu 2:1. W drugiej rundzie, Polonia zmierzyła się z AC Juvenes/Dogana z San Marino, wygrywając w obu meczach 1:0 i 4:0. W kolejnej rundzie zespół napotkał trudności, przegrywając z holenderskim NAC Breda odpowiednio 0:1 oraz 1:3.

Puchar Intertoto

Polonia Warszawa ma również doświadczenie w Pucharze Intertoto, w którym występowała trzykrotnie. Po raz pierwszy w 1997 roku, kiedy to rozgrywki toczyły się w systemie grupowym. Zespół zajął ostatnie miejsce w grupie, zdobywając jedynie dwa punkty przez remisy i przegrane mecze.

Swój drugi występ w tym pucharze klub zaliczył po odpadnięciu w drugiej rundzie Pucharu UEFA w 1999 roku, odnosząc sukces w pierwszej rundzie z Tiligul-Tiras Tyraspol (wygrywając 4:0 i remisując 0:0). W drugiej rundzie Polonia pokonała FC København, a w trzeciej rundzie zmierzyła się z zespołem Vasas SC, eliminując rywala.

W półfinale Polonia uzyskała dużą szansę na awans, lecz FC Metz pokonał Polonię w pierwszym meczu 5:1, a w drugim zremisowali 1:1. Ostatni występ Polonii w Pucharze Intertoto odbył się w 2003 roku, kiedy to został zespół wyeliminowany w pierwszej rundzie, przegrywając z Tobył Kostanaj.

Szkoleniowcy

Historia trenerów piłkarzy Polonii Warszawa jest bogata i pełna fascynujących postaci, które znacząco przyczyniły się do rozwoju tego klubu. Lista instruktorów przedstawia wiele prominentnych nazwisk:

• George Burford (1921),
• Sid Kimpton (1921–22),
• Ludwik Šmid (1923–24),
• Gustav Tauber (1925),
• František Koželuh (1928–29),
• Josef Steyskal (1929),
• Feliks Śliwiński (1930–31),
• Jozef Ferenczi (1934),
• Jerzy Bułanow (1935–37),
• Karol Kossok (1938–1939),
• Zenon Pieniążek (1945–1946),
• Stanisław Maszner i Zenon Pieniążek (1946),
• Zenon Pieniążek (1947),
• Károly Fogl (1947–48),
• Zenon Pieniążek (1948),
• Károly Fogl (1948),
• Tadeusz Foryś (1948–49),
• Edward Brzozowski (1949–50),
• Tadeusz Foryś (1950–51),
• Władysław Szczepaniak (1951–52),
• Czesław Wiśniewski (1953),
• Władysław Szczepaniak (1953),
• Wacław Kuchar (1953–56),
• Bolesław Popiołek (1957–58),
• Jerzy Szularz (1958–59),
• Edward Brzozowski (1960),
• Zdzisław Gierwatowski (1961),
• Kazimierz Sowiński (1961),
• Zdzisław Gierwatowski (1962),
• Kazimierz Łabęda (1962–63),
• brak danych (1963–65),
• Zdzisław Gierwatowski (1966–68),
• Marian Kurżak (1968),
• Edward Brzozowski (1968–71),
• Władysław Siech (1971–72),
• Henryk Misiak (1972–74),
• Edward Brzozowski (1974),
• Andrzej Zamilski (1974–75),
• Waldemar Obrębski (1976–77),
• Zbigniew Szymczak (1977–78),
• Henryk Misiak (1978),
• Jerzy Engel (1978),
• Rudolf Kapera (1979–82),
• Marian Szarama (1982),
• Rudolf Kapera (1983),
• Zbigniew Szymczak (1983–84),
• Ryszard Piętka (1984–85),
• Jan Pieszko (1985–88),
• Stanisław Dawidczyński (1988–92),
• Mirosław Jabłoński (lipiec 1992 – czerwiec 1993),
• Stefan Majewski (kwiecień 1994 – czerwiec 1994),
• Mirosław Jabłoński (lipiec 1994 – czerwiec 1995),
• Stefan Majewski (kwiecień 1995 – październik 1996),
• Jerzy Engel (lipiec 1995 – czerwiec 1996),
• Mieczysław Broniszewski (październik 1996 – wrzesień 1997),
• Dariusz Wdowczyk (listopad 1998 – grudzień 2000),
• Albin Mikulski (grudzień 2000 – czerwiec 2001),
• Verner Lička (czerwiec 2001 – maj 2002),
• Janusz Białek (maj 2002 – listopad 2002),
• Krzysztof Chrobak (listopad 2002 – marzec 2004),
• Mieczysław Broniszewski (marzec 2004 – czerwiec 2004),
• Marek Motyka (czerwiec 2004 – czerwiec 2005),
• Dariusz Kubicki (czerwiec 2005 – październik 2005),
• Jan Żurek (styczeń 2006 – kwiecień 2006),
• Andrzej Wiśniewski (kwiecień 2006 – sierpień 2006),
• Jerzy Engel jr. (sierpień 2006 – październik 2006),
• Waldemar Fornalik (październik 2006 – październik 2007),
• Dariusz Wdowczyk (październik 2007 – kwiecień 2008),
• Jerzy Kowalik (kwiecień 2008 – wrzesień 2008),
• Jacek Zieliński (10 lipca 2008 – 14 marca 2009),
• Bogusław Kaczmarek (14 marca 2009 – 21 kwietnia 2009),
• Jacek Grembocki (21 kwietnia 2009 – sierpień 2009),
• Dušan Radolský (sierpień 2009 – listopad 2009),
• Michał Libich (tymczasowy) – (listopad 2009),
• José Mari Bakero (listopad 2009 – wrzesień 2010),
• Paweł Janas (wrzesień 2010 – grudzień 2010),
• Theo Bos (styczeń 2011 – marzec 2011),
• Jacek Zieliński (marzec 2011 – marzec 2012),
• Piotr Stokowiec (tymczasowy) – (marzec 2012),
• Czesław Michniewicz (marzec 2012 – maj 2012),
• Piotr Stokowiec (lipiec 2012 – 18 czerwca 2013),
• Piotr Dziewicki (lipiec 2013 – sierpień 2014),
• Piotr Szczechowicz (sierpień 2014 – październik 2014),
• Dariusz Dźwigała (listopad 2014 – grudzień 2014),
• Marek Końko (styczeń 2015 – maj 2015),
• Igor Gołaszewski (maj 2015 – marzec 2017),
• Wojciech Szymanek (marzec 2017 – lipiec 2017),
• Krzysztof Chrobak (lipiec 2017 – grudzień 2019),
• Wojciech Szymanek (styczeń 2020 – czerwiec 2021),
• Rafał Smalec (lipiec 2021 – obecnie).

Wszystkie te postacie miały swój wkład w historię klubu i jego sukcesy na boisku.

Zawodnicy

W kontekście zawodników zespołu piłkarskiego Polonia Warszawa warto zwrócić uwagę na kilka istotnych faktów o osiągnięciach i wkładzie poszczególnych graczy w historię klubu. Zbliżając się do tych tematów, przypominamy, że kategoria ta obejmuje Piłkarzy Polonii Warszawa.

Piłkarze Polonii jako królowie strzelców

Rok 1998 był przełomowy dla klubu, w którym Arkadiusz Bąk wywalczył tytuł króla strzelców polskiej ekstraklasy, zdobywając łącznie 14 bramek. W tym samym czasie wspierali go Sylwester Czereszewski oraz Mariusz Śrutwa. Zaledwie dziewięć lat później, w 2007 roku, Jacek Kosmalski również osiągnął sukces w drugiej lidze, zdobywając 19 goli. Jeszcze jeden wyróżniający się zawodnik to Krystian Pieczara, który w 2019 roku triumfował w III lidze (grupa I), notując imponujących 31 bramek.

Piłkarze Polonii w reprezentacji Polski

Lp.	Imię i nazwisko	Liczba występów w kadrze A (bramki) w czasie gry w Polonii	Data	Rywal	Wynik
1	Jan Loth	5	18.12.1921	Węgry – Polska	1:0
2	Artur Marczewski	1	18.12.1921	Węgry – Polska	1:0
3	Mieczysław Czajkowski	2	02.09.1925	Estonia – Polska	0:0
4	Aleksander Tupalski	3 (1)	02.09.1925	Estonia – Polska	0:0
5	Stefan Loth	1	04.07.1926	Polska – Estonia	1:0
6	Stefan Kisieliński	2	10.06.1928	Polska – Stany Zjednoczone	3:3
7	Bronisław Seichter	2	10.06.1928	Polska – Stany Zjednoczone	3:3
8	Jerzy Bułanow	21	01.07.1928	Polska – Szwecja	2:1
9	Włodzimierz Krygier	1	27.10.1928	Czechosłowacja – Polska	2:1
10	Władysław Szczepaniak	34	28.09.1930	Szwecja – Polska	0:3
11	Leonard Malik	1 (1)	26.10.1930	Polska – Łotwa	6:0
12	Walerian Kisieliński	2	13.08.1936	Norwegia – Polska	2:3
13	Erwin Nyc	11	12.09.1937	Polska – Dania	3:1
14	Henryk Jaźnicki	1	27.08.1939	Polska – Węgry	4:2
15	Tadeusz Świcarz	5	11.06.1947	Norwegia – Polska	3:1
16	Edward Brzozowski	6	26.10.1947	Rumunia – Polska	0:0
17	Henryk Borucz	5	10.07.1949	Węgry – Polska	8:2
18	Zygmunt Ochmański	1	10.07.1949	Węgry – Polska	8:2
19	Marian Łącz	2	04.06.1950	Polska – Węgry	2:5
20	Edmund Zientara	1	30.10.1950	Bułgaria – Polska	0:1
21	Zdzisław Wesołowski	1	27.05.1951	Węgry – Polska	6:0
22	Arkadiusz Bąk	8	08.02.1998	Paragwaj – Polska	4:0
23	Grzegorz Wędzyński	1	15.07.1998	Ukraina – Polska	0:1
24	Arkadiusz Kaliszan	1	26.01.2000	Hiszpania – Polska	4:0
25	Tomasz Wieszczycki	1	23.02.2000	Francja – Polska	1:0
26	Tomasz Kiełbowicz	3	23.02.2000	Francja – Polska	1:0
27	Mariusz Pawlak	1	04.06.2000	Polska – Holandia	1:3
28	Emmanuel Olisadebe	5 (3)	16.08.2000	Rumunia – Polska	1:1
29	Paweł Kaczorowski	6 (1)	15.08.2001	Islandia – Polska	1:1
30	Tomasz Ciesielski	1	10.02.2002	Polska – Wyspy Owcze	2:1
31	Marcin Kuś	2	21.08.2002	Polska – Belgia	1:1
32	Konrad Gołoś	1	28.04.2005	Meksyk – Polska	1:1
33	Radosław Majewski	1	20.08.2008	Ukraina – Polska	1:0
34	Tomasz Jodłowiec	25	11.10.2008	Polska – Czechy	2:1
35	Sebastian Przyrowski	5	14.12.2008	Polska – Serbia	1:0
36	Łukasz Trałka	6	07.02.2009	Polska – Litwa	1:1
37	Tomasz Brzyski	2	17.01.2010	Polska – Dania	1:3
38	Adrian Mierzejewski	12 (1)	29.05.2010	Polska – Finlandia	0:0
39	Euzebiusz Smolarek	4 (1)	04.09.2010	Polska – Ukraina	1:1
40	Dariusz Pietrasiak	2	07.09.2010	Polska – Australia	1:2
41	Maciej Sadlok	3	25.03.2011	Litwa – Polska	2:0
42	Paweł Wszołek	3	12.10.2012	Polska – Południowa Afryka	1:0
43	Łukasz Teodorczyk	1 (2)	02.02.2013	Polska – Rumunia	4:1

Warto podkreślić, że niektórzy z zawodników Polonii mieli zaszczyt występować w reprezentacji Polski, co potwierdzają osiągnięcia wymienione w tabeli.

Numery zastrzeżone

Numer 12 został zastrzeżony dla fanów klubu jako symbol wsparcia i lojalności.

Obecny skład

Aktualny skład drużyny na dzień 27 sierpnia 2024 roku składa się z różnych talenty i doświadczenia na boisku. W zespole znajduje się wielu utalentowanych zawodników, którzy przyczyniają się do sukcesów klubu.

Lp.	Pozycja	Zawodnik
2	Obrońca (2)	Michał Grudniewski
4	Obrońca (2)	Przemysław Szur
5	Obrońca (2)	Erjon Hoxhallari
6	Pomocnik (3)	Jakub Piątek
7	Pomocnik (3)	Marcin Kluska
8	Pomocnik (3)	Oliwier Wojciechowski
9	Napastnik (4)	Łukasz Zjawiński
10	Pomocnik (3)	Michał Bajdur
11	Napastnik (4)	Szymon Kobusiński
13	Obrońca (2)	Antoni Grzelczak
15	Pomocnik (3)	Dani Vega
16	Pomocnik (3)	Krzysztof Koton
17	Pomocnik (3)	Marcel Predenkiewicz (wypożyczony z Arki Gdynia)

Lp.	Pozycja	Zawodnik
18	3 pomocnik PO	Bartosz Falbierski
19	3 pomocnik PO	Mykyta Wasin
20	2 obrońca OB	Eryk Mikołajewski
23	3 pomocnik PO	Xabi Auzmendi
24	3 pomocnik PO	Ernest Terpiłowski
26	2 obrońca OB	Michał Kołodziejski
30	2 obrońca OB	Souleymane Cissé
33	1 bramkarz BR	Michał Brudnicki
37	2 obrońca OB	Nikodem Zawistowski
55	3 pomocnik PO	Bartłomiej Poczobut
57	1 bramkarz BR	Jakub Lemanowicz
96	1 bramkarz BR	Mateusz Kuchta
99	2 obrońca OB	İlkay Durmuş

Stadion

Stadion Polonii im. generała Kazimierza Sosnkowskiego jest usytuowany w Śródmieściu przy ulicy Konwiktorskiej 6 na Nowym Mieście. Swoje mecze drużyna rozgrywa na tym obiekcie od 1928 roku, kiedy to przeniosła się z boisk przy Agrykoli oraz Dynasach. Po zakończeniu II wojny światowej, aż do odzyskania stadionu, zespół grał gościnnie na stadionie Wojska Polskiego. W trakcie eliminacji do Ligi Mistrzów w 2001 roku Polonia występowała na boiskach Widzewa Łódź oraz Wisły Płock.

Obiekt sportowy dzieli się na trzy trybuny, które obejmują:

• Trybunę Główną oraz trybunę „Kamienną” dla gospodarzy, która pomieści 6500 widzów,
• Trybunę „Północną” (sektor gości), która oferuje 352 miejsca.

Stadion dysponuje oświetleniem o mocy 1600 luxów oraz podgrzewaną murawą. Intrygujący jest również dach nad Trybuną Główną, który oparty jest na dwóch pylonach o wysokości 30 metrów.

W roku 2012 obiekt był także używany jako baza treningowa dla Reprezentacji Polski podczas Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej. Na stadionie odbywają się nie tylko treningi, ale również mecze drużyn, takich jak Warsaw Eagles oraz reprezentacji Polski w rugby. Co więcej, na obiekcie tym miało miejsce spotkanie reprezentacji Polski kobiet w piłce nożnej z Mołdawią, zakończone wygraną Polski 5:0 w eliminacjach Mistrzostw Europy Kobiet 2021.

Modernizacja

3 kwietnia 2007 roku podczas konferencji prasowej w Ratuszu przedstawiono plany modernizacji stadionu, które zakładały przekształcenie go w w pełni zadaszony obiekt na 15 tys. miejsc. W ramach projektów planowano także budowę hali sportowej dla koszykówki na 4,5 tys. widzów oraz krytego basenu o długości 50 metrów. Koszt tych prac oszacowano na około 180 milionów złotych, jednak do tej pory projekty nie zostały zrealizowane z powodu braku wsparcia ze strony władz miasta. Dnia 30 sierpnia 2018 roku Rada m.st. Warszawy podjęła uchwałę o przekazaniu 158 milionów złotych na rozbudowę Centrum Szkolenia Młodzieży przy ul. Konwiktorskiej 6, co wiąże się z modernizacją i rozbudową stadionu oraz hali sportowej w kompleksie.

10. najwyższych frekwencji w XXI wieku

Lp	Klasa ligowa	Rezultat	Rywal	Ilość widzów	% wykorzystania pojemności	Dzień
1	III liga	3:2	Legionovia	6500	95%	11.06.2022
.	Liga Europy	0:1	NAC Breda	6500	95%	30.07.2009
.	Ekstraklasa	2:1	Legia Warszawa	6500	95%	18.09.2011
4	Ekstraklasa	1:1	Piast Gliwice	6300	92%	30.05.2013
5	Ekstraklasa	1:1	Górnik Zabrze	6097	89%	17.11.2012
6	Ekstraklasa	1:3	Korona Kielce	6000	88%	12.09.2010
7	Ekstraklasa	0:1	Legia Warszawa	6000	88%	24.08.2003
8	Ekstraklasa	2:0	Jagiellonia Białystok	5523	81%	10.05.2011
9	Ekstraklasa	3:1	Widzew Łódź	5521	81%	28.09.2012
10	Ekstraklasa	3:0	Legia Warszawa	5500	80%	13.08.2010

Kibice

W sezonie 2012/2013, na meczach Polonii Warszawa średnia liczba kibiców wynosiła około 4425. Jednak po spadku zespołu do niższych lig, frekwencja zaczęła maleć, a w sezonie 2016/2017, po spadku z II ligi, średnio na mecze przychodziło jedynie około tysiąca osób. Najbardziej oddani fani Czarnych Koszul mają swoje miejsce na trybunie znanej jako „Kamienna”. W sezonie 2018/2019, przez niską frekwencję, trybuna ta nie była udostępniana, a „młyn” kibiców Polonii przeniesiono do sektora C Trybuny Głównej. Istotne flagi kibicowskie to m.in.: „Duma Stolicy”, „Warszawska Ferajna”, „Czarne Koszule”, „Muranów”, „Bielany”, „Ochota”, „Polonia Warszawa”, „Konwiktorska 6”, „Polonia Restituta”, „K6 on tour”.

W sierpniu 2004 roku kibice Polonii zdecydowali się na adopcję czarnej jaguarzycy o imieniu Beata, która zamieszkiwała w Ogrodzie Zoologicznym w Warszawie. Beata Konwiktorska VI stała się symbolem klubu oraz jego kibiców. Niestety, zwierzę zmarło 16 stycznia 2020 roku, pozostawiając w sercach fanów niezatarte wspomnienie.

Kibice warszawskiej Polonii cieszą się przyjaźnią z sympatykami klubów, takich jak Sandecja Nowy Sącz oraz z Ligallo Fondo Norte, grupą kibiców Realu Saragossa. W październiku 2017 roku zakończono kibicowską „zgodę” z kibicami Cracovii, która była ugruntowana od lat 20. XX wieku i stanowiła najstarszą przyjaźń kibicowską w całym kraju. W przeszłości fani Polonii nawiązywali również przyjaźnie z kibicami Pogoni Lwów, Lecha Poznań, Korony Kielce, ŁKS-u Łódź, Avii Świdnik, Stali Stalowa Wola, Stali Mielec, Jezioraka Iława, Broni Radom, oraz Arki Gdynia.

W gronie kibiców Polonii znajdziemy także znaczące osobistości, takie jak Doman Nowakowski, Maciej Dowbor, Jan Englert, Michał Listkiewicz, Stanisław Tym, Kazimierz Górski, Krzysztof Ibisz, Marek Jurek, Grzegorz Jankowski, Wojciech Wysocki, Hanna Śleszyńska, Tomasz Konatkowski, Piotr Zychowicz, Wojciech Tomczyk oraz Stefan Friedmann.

Derby Warszawy

Derby stolicy, znane jako derby Warszawy, są jednym z najważniejszych wydarzeń piłkarskich w Polsce. Oprócz Warszawy, inne regiony, takie jak Kraków, Górny Śląsk, Łódź i Trójmiasto, również posiadają swoje lokalne rywalizacje, ale to właśnie starcia między Polonią a Legią Warszawa zajmują szczególne miejsce w sercach kibiców. Historia tych spotkań sięga 1921 roku, kiedy to po raz pierwszy doszło do rywalizacji na piłkarskim boisku. Ostatnie derby miały miejsce 30 marca 2013 roku.

Wszystkie mecze
Mecze	Zwycięstwa Polonii	Remisy	Zwycięstwa Legii
78	29	20	29

Sponsorzy klubu

W historii klubu Polonia Warszawa istotnym elementem jego rozwoju oraz sukcesów sportowych jest wsparcie sponsorów. Poniżej przedstawiamy szczegółowe informacje dotyczące głównych sponsorów, którzy wspierali ten zespół na przestrzeni lat.

Sponsorzy główni Rok Sponsorzy 1977 Polam 1993 – 1995 Agfa 1995 – 1996 Empik 1996 – 1997 Empik, CANAL+ 1997 – 1998 Wizja TV, Kazimierz Zdrój 1998 – 1999 Wizja TV, Dromex 1999 – 2000 HOOP, Stoen, Dromex 2000 – 2001 Stoen 2001 – 2002 KOOP, Stoen, Dromex 2002 – 2003 KOOP 2004 – 2005 Edbud (jesień), media 5 (wiosna) 2005 – 2006 Blachy Pruszyński 2006 – 2012 JW Construction 2012 – 2013 Ideon 2013 Murapol 2013 – 2014 SKOK Wołomin 2014 – 2015 Comarch 2015 – 2016 Etoto 2017 – 2018 AGRO TFI od 2020 Sii Polska

Sponsorzy techniczni Rok Sponsorzy 1991 – 1992 Le Coq Sportif 1992 – 1993 Adidas 1993 – 1995 Mizuno 1995 – 1996 Hummel 1996 – 1997 Diadora 1997 – 1999 ASICS 1999 – 2006 Tico 2006 – 2009 Zina 2009 – 2013 Hummel 2013 – 2016 Zina 2016 – 2019 New Balance 2019 – 2021 Keeza od 2021 Hummel

Pozostałe informacje

W historii Polonii Warszawa nie brakuje fascynujących faktów, które przyciągają uwagę fanów piłki nożnej. Na przykład, Jan Loth to postać wyjątkowa, która spędziła znaczną część swej kariery w Polonii. Jest jedynym zawodnikiem w dziejach Reprezentacji Polski, który w jej barwach zagrał zarówno jako bramkarz, jak i napastnik, mając na koncie 3 spotkania jako bramkarz oraz pozostałe jako napastnik. Można to zobaczyć w szczegółach dotyczących jego kariery, które dostępne są pod tym linkiem.

Pierwszy mecz ligowy dla Zygmunta Biedrzyckiego miał miejsce 7 sierpnia 1927 roku, kiedy to zagrał w barwach Polonii przeciwko Ruchowi Hajduki Wielkie, mając zaledwie 15 lat. To wydarzenie ukazuje nie tylko młody wiek, ale również talent, który zapowiadał się na przyszłość.

W historii drużyny odnotowano również niezwykłe wyniki, w tym najwyższe zwycięstwo, które miało miejsce w 1916 roku, kiedy to Polonia wygrała 23:0 z Zamoyszczanką, klubem, który istniał tylko rok. Z drugiej strony, najsurowsza porażka miała miejsce w lipcu 1917 roku z Cracovią, gdzie wynik brzmiał 1:10.

Ważnym momentem w dziejach klubu był mecz 21 listopada 1992 roku, podczas którego w spotkaniu przeciwko Borucie Zgierz zagrał Stanisław Terlecki wraz z synem Maciejem. W tym dniu Maciej miał zaledwie 15 lat i 257 dni, co czyni go najmłodszym graczem w historii zaplecza Ekstraklasy.

Kolejne wspomnienie dotyczy obecności Józefa Piłsudskiego na meczu Polonia Warszawa – Cracovia w 1921 roku, co podkreśla znaczenie klubu w historii Polski. Marian Łącz, uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii Polonii, również wpisał się w pamięć z powodu wygrania Pucharu Polski w 1952 roku i późniejszej kariery aktorskiej. Jego role w takich filmach jak Janosik czy Alternatywy 4 przyniosły mu uznanie wśród publiczności. Więcej informacji o jego życiu znajdziesz tutaj.

Polonia Warszawa zyskała także miejsce w popkulturze, będąc ukochaną drużyną bohaterów powieści dla młodzieży zatytułowanej Do przerwy 0:1. W serialu telewizyjnym Siedem życzeń dozorca bloku, Alfred Rosolak, nosi bluzę klubu, co również podkreśla jego popularność.

Warto także zaznaczyć, że tytułowy bohater serialu „Jan Serce”, grany przez Kazimierza Kaczora, również jest kibicem Polonii. Historia klubu wzbogaciła się o wiele wydarzeń, a 15 stycznia 2005 roku zdobycie przez Polonię Warszawa Mistrzostwa Polski w piłce nożnej po 54 latach było jednym z nich, co zaowocowało zdobyciem 26,93% głosów w plebiscycie Gazety Wyborczej na „Najważniejsze wydarzenie dla Warszawy ostatniego 15-lecia”.

Na przestrzeni lat różni trenerzy, tacy jak Dariusz Wdowczyk, Bogusław Kaczmarek i Jacek Grembocki, zostali zwolnieni po nieudanych meczach z Lechią Gdańsk, co pokazuje jak konkurencyjne są rozgrywki piłkarskie w Polsce.

W ostatnich latach, po upadku miejscowej Odry, Polonia otworzyła szkółkę piłkarską w Wodzisławiu Śląskim, gdzie trampkarze i juniorzy mogą rozwijać swoje umiejętności i kontynuować karierę w Warszawie. Przyszłość klubu, z pewnością, będzie pociągać za sobą wiele emocjonujących wydarzeń.

Z okazji 100-lecia istnienia klubu, Teatr Kamienica w Warszawie wystawił spektakl pt. „Czarne Serca” w 2011 roku. W tym samym roku wydano również dwie monety okolicznościowe związane z klubem, o nominałach 2 zł i 5 zł, w ramach serii Polskie Kluby Piłkarskie, przyciągając tym samym uwagę kolekcjonerów i fanów piłki nożnej.

---

Oceń: Polonia Warszawa (piłka nożna)

---