Władysław Szczepaniak

Debiutując w lidze w 1928 roku, na początku występował jako napastnik, a krótko później grał w pomocy. Wczesne lata 30. przyniosły zmianę w jego karierze - Szczepaniak przekwalifikował się na obrońcę, co szybko zaowocowało jego rolą jako kluczowego gracza w defensywie Czarnych Koszul. Wkrótce awansował na kapitana drużyny, przyczyniając się do wielu sukcesów klubu.

Interesującym aspektem jego kariery były czasy II wojny światowej. Pomimo trudnych warunków, Szczepaniak i jego drużyna brali udział w nielegalnych rozgrywkach piłkarskich, gdzie ich talent i determinacja zaowocowały zdobyciem tytułu mistrza okręgu warszawskiego w 1942 i 1943 roku. W 1946 roku, Szczepaniak cieszył się z triumfu, jakim było zdobycie pierwszego w historii mistrzostwa Polski dla Polonii, w pierwszej powojennej edycji MP.

W reprezentacji Polski debiutował w 1930 roku w meczu przeciwko Szwecji, natomiast swój ostatni występ zaliczył w 1947 roku - znów rywalem była Szwecja. Szczepaniak, przez długi czas, pozostawał najstarszym reprezentantem Polski w historii, mając 37 lat i 118 dni po swoim ostatnim meczu. W ciągu swojej kariery rozegrał 34 spotkania w biało-czerwonych barwach, wielokrotnie pełniąc rolę kapitana, a także w historycznym meczu z Brazylią podczas Mistrzostw Świata w 1938 roku.

Dodatkowo, brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku, gdzie polska ekipa zajęła 4. miejsce. Jego osiągnięcia zostały docenione, a Władysław Szczepaniak został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Po zakończeniu kariery sportowej, został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 33H-3-16).