Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie

---

Opis

W latach 1692–1695 król Jan III Sobieski zlecił architektowi Tylmanowi z Gameren wzniesienie niewielkiego pałacu na wzgórzu. Budowla ta została usytuowana w miejscu wcześniejszego dworu, a zaprojektowana na planie kwadratu, oferowała kilka pomieszczeń na parterze oraz salę (piano nobile) w kształcie krzyża na piętrze. Całość została zwieńczona dachem namiotowym z ozdobną banią. Elewacje budynku zostały estetycznie zaprojektowane z użyciem ram oraz pseudopilastrów. Pałacyk ten, przeznaczony dla prywatnego życia rodziny królewskiej, pełnił także rolę pawilonu myśliwskiego. Miejsce zyskało nową nazwę; spolszczona wersja francuskiego Marie Mont (‘Góra Marii’) stała się znana jako „Marymont”. W roku 1720 pałac został zakupiony przez króla Augusta II, który zlecił jego przebudowę na willę myśliwską. Wkrótce potem utworzył zwierzyniec i ogród ozdobny, który w 1763 roku przekształcono w park publiczny. Następnie posiadłość była dzierżawiona przez najwyższych urzędników, między innymi posła angielskiego Wrought oraz marszałka koronnego Franciszka Rzewuskiego. W 1796 roku rząd pruski wykupił ten teren, a w kolejnych latach stał się on własnością skarbu Królestwa Polskiego. W 1816 roku powstała tutaj Szkoła Agronomiczna, która rozpoczęła działalność 1820 roku jako Instytut Agronomiczny. Wówczas na parterze pałacyku utworzono kaplicę, a na piętrze znajdowały się gabinety. Niestety, w 1862 roku szkołę przeniesiono przez władze carskie do Puław, gdzie utworzono nowy Instytut Politechniczny i Rolniczo-Leśny. Opuszczone budynki w Marymoncie zostały przejęte przez wojsko, które zaaranżowało je na koszary. W 1915 roku, w wyniku działań wojennych, oddziały rosyjskie opuściły Warszawę. W tym czasie w opuszczonych budynkach zorganizowano schronisko dla osób ciężko chorych pod wezwaniem św. Józefa, a w ruinach pałacu, 2 lutego 1916 roku, księża marianie na nowo zaaranżowali kaplicę. Rewitalizacja kaplicy miała miejsce w 1924 roku, kiedy to została ona przebudowana w stylu eklektycznym według projektu ppłk Henrycha, a w tym samym roku została poświęcona przez biskupa polowego WP, Stanisława Galla. W latach 1928–1930 dobudowano dwa boczne wejścia oraz uporządkowano kwestie własnościowe. Kościół był niestety świadkiem destrukcyjnych działań podczas II wojny światowej, gdyż jego sklepienie nad prezbiterium uległo uszkodzeniu. W latach 1956–1959 miały miejsce prace projektowo-budowlane, które doprowadziły do przyznania parafii praw kościoła w kwietniu 1959 roku przez ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego. W 1960 roku kościół został rozbudowany według projektu Brunona Zborowskiego, co przyczyniło się do przekształcenia go w trzynawową świątynię z transeptem oraz łukowym prezbiterium. W 1965 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków. Konsekracja oraz powołanie parafii pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski miały miejsce 11 października 1966 roku, a dokonał tego Ks. Kard. Stefan Wyszyński. Pośród licznych elementów wyposażenia, które datują się na XIX i XX wiek, uwagę przykuwa relikwiarz św. Cecylii, pochodzący z połowy XVIII wieku. W połowie lat 70. XX wieku dodano 21-głosowe organy. Podczas prac archeologicznych zapoczątkowanych w 2016 roku, które miały na celu adaptację pomieszczeń sutereny kaplicy na salę parafialną, odkryto południowo-wschodni narożnik muru oporowego prostokątnego tarasu-platformy, na którym w XVII wieku wznosił się pałacyk królowej Marii Kazimiery.

---

Oceń: Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie

---