Kamienica Baryczkowska w Warszawie

---

Opis

Na początku XV wieku kamienica znajdowała się pod opieką Anny, żony Piotra Pielgrzyma, który pełnił funkcję wójta dziedzicznego Starej Warszawy. W kolejnych latach, właścicielem budowli został Andrzej Pielgrzym-Górczewski, będący synem Anny oraz Piotra. Rodzina Górczewskich posiadała Kamienicę aż do 1501 roku, po czym przeszła ona w ręce burmistrzowskiej rodziny Landekerów.

Na początku XVI wieku kamienica została odziedziczona przez Jerzego Baryczkę, rajcę warszawskiego. W okresie tym budynek doświadczył wielu przebudów, w tym w 1509 roku oraz przed 1562 rokiem, kiedy to podzielono i sklepiono piwnice oraz utworzono sklepy. W tamtym czasie budowla była najprawdopodobniej trzykondygnacyjna.

W miarę upływu czasu, na terenie działki, na tyłach budynku, powstał murowany budynek gospodarczy. W latach 1629–1633 miała miejsce gruntowna przebudowa kamienicy, którą zarządzał Wojciech Baryczka. Dzięki jego staraniom, dobudowano kolejną kondygnację, w fasadzie dodano portal oraz wzbogacono budynek o dekoracje w przyziemiu, obramienia okien i attykę, nadając mu charakter późnorenesansowy.

Kolejnym właścicielem obiektu została ormiańska rodzina kupiecka Minasowiczów, która zarządzała nim od 1683 do 1808 roku. Pod koniec XVIII wieku w budynku znajdowała się fabryka skór Cadra. W 1851 roku miasto planowało rozbiórkę kamienicy, jednak w 1852 roku dzięki staraniom Leona Żakowskiego, budynek został wyremontowany.

W latach 1888–1910 nieruchomość należała do rodziny Szancerów, a w 1911 roku kamienica została sprzedana przez Helenę z Szancerów Szteinbergod Towarzystwu Opieki nad Zabytkami Przeszłości. W 1912 roku odbyła się wielka restauracja budynku, nad którą czuwali Władysław Marconi, Czesław Przybylski, Teofil Wiśniewski, oraz Jarosław Wojciechowski. W ramach prac odsłonięto polichromowane belki stropowe oraz malowany fryz podstropowy z drugiej połowy XVII wieku.

W kolejnych latach, bo w 1917 roku, zakończono wykończenie sal posiedzeń, które zaprojektowali Zdzisław Kalinowski, Zygmunt Kamiński i Jarosław Wojciechowski. W 1928 roku Stanisław Kazimierz Ostrowski wykonał polichromię fasady budynku. W roku 1937 kamienica przeszła na własność Gminy m.st. Warszawy, a plany zakładały w niej powstanie Muzeum Dawnej Warszawy.

Prace adaptacyjne rozpoczęto w roku 1938, a zyskały one wsparcie specjalistów takich jak Jan Zachwatowicz, który był odpowiedzialny za projekt prac konserwatorskich oraz adaptacyjnych, Stanisław Hempl, który zajmował się konstrukcją, a także Jan Rutkowski i Marian Słonecki, którzy brali udział w konserwacji wnętrz i malowideł. Niestety, w 1944 roku kamienica została spalona.

Po zakończeniu II wojny światowej ocalały jedynie piwnice, mury z attyką oraz sklepienia parteru, a także niektóre fragmenty detali fasady. Odbudowa budynku odbyła się w dwóch etapach – od 1947 do 1950 roku oraz od 1952 do 1953 roku. Prace wykończeniowe trwały aż do 1957 roku i prowadzone były według projektu Stanisława Żaryna.

W roku 1965 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. Obecnie mieści się w niej Muzeum Warszawy oraz Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, które znajduje się przy ul. Krzywe Koło 7.

W trakcie ostatniego remontu, który zakończył się w 2016 roku, zmienił się również kolor elewacji kamienicy, która przybrała oliwkowo-szary odcień zamiast dotychczasowego intensywnie zielonego.

---

Oceń: Kamienica Baryczkowska w Warszawie

---