Zygmunt Wierzbowski (1904–2002)

---

Życiorys

Zygmunt Wierzbowski, znacząca postać w historii Polski, w chwili dzieciństwa osiedlił się w regionie Zagłębia Dąbrowskiego. Już w wieku 11 lat, w trakcie uczęszczania do szkoły, dołączył do Zagłębiowskiej Drużyny Skautowej w Będzinie, która później nosiła nazwę 6 Zagłębiowskiej Drużyny Harcerzy im. Zawiszy Czarnego.

Wierzbowski rozpoczął swoją edukację morską, zdając egzamin na Wydział Nawigacyjny pierwszego kursu Oficerskiej Szkoły Morskiej w Tczewie. Jednakże, zanim dokończył naukę, zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Jako członek spieszonych oddziałów Marynarki Wojennej wziął udział w walkach kompanii kartaczownic 1 Batalionu Morskiego oraz zestawił się w bitwie warszawskiej w 1920 roku.

Po ukończeniu Szkoły Morskiej i otrzymaniu nominacji oficerskiej w 1924 roku, Wierzbowski powrócił do Warszawy i podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Jego ciężka praca na uczelni zaowocowała tytułem inżyniera w 1936 roku, a także awansem na stanowisko kierownika technicznego sieci Elektrowni Okręgu Warszawskiego.

Jednakże jego prawdziwą pasją zawsze było harcerstwo. Po powrocie do Warszawy natychmiast zaangażował się w szkolenia techniczne harcerzy, a wkrótce objął przewodnictwo Wydziału Wizytacji drużyn harcerskich Chorągwi Stołecznej. Nie tylko przewodził drużynie 16 WDH im. Zawiszy Czarnego, ale również w okolicach 1926 roku objął stanowisko w Hufcu Śródmieście.

We wrześniu 1939 roku zaciągnął się do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, dowodzonej przez gen. Franciszka Kleeberga. Walczył w bitwie pod Kockiem w ramach oddziału łączności, doświadczając dramatycznych wydarzeń, kiedy to wzięto go do niewoli przez Niemców. Wykazując niezwykłą determinację, udało mu się uciec i wrócić do stolicy. Po wojnie wstąpił do ZWZ-AK, a w trakcie powstania warszawskiego pełnił funkcję oficera w Wojskowej Służbie Ochrony Powstania, gdzie znany był jako por. „Konary” oraz „Nenufar”. Jako oficer do zadań specjalnych współpracował z pułkownikiem Antonim Chruściel oraz walczył w szeregach Batalionu „Wigry”. Zakończył swój udział w Powstaniu w 1944 roku, opuszczając Warszawę na czołową w grupie cywilnej.

Po zakończeniu działań wojennych Wierzbowski osiedlił się w nowej rzeczywistości, podejmując pracę w „Energoprojekcie”, by później przeniknąć do sektora energetycznego, w tym dużych inwestycji chemicznych. Zmarł w 2002 roku, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie był pochowany w kwaterze 194-3-21.

Odznaczenia

Wyjątkowe osiągnięcia Zygmunta Wierzbowskiego podczas jego życia są odzwierciedlone w licznych odznaczeniach, które otrzymał za swoje zasługi oraz poświęcenie dla ojczyzny. Jego wkład w życie społeczne i wojskowe nie pozostał niezauważony, co znalazło odzwierciedlenie w przyznaniu mu następujących wyróżnień:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Medal Wojska z czterema okuciami,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Krzyż Partyzancki,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1994),
• Złota Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Naczelnej Organizacji Technicznej.

Te odznaczenia ilustrują nie tylko jego odwagę, ale również zaangażowanie w rozwój i wsparcie różnych dziedzin życia w Polsce.

Życie prywatne

Zygmunt Wierzbowski pochodził z rodziny o medycznych tradycjach, gdyż jego ojciec, Władysław, był lekarzem, a matką była Agnieszka. W jego dzieciństwie towarzyszył mu starszy brat, Witold, który był jego bliskim towarzyszem. W 1933 roku Zygmunt zdecydował się na ważny krok w swoim życiu, zawierając związek małżeński z Ireną Rudolf. Z tego małżeństwa na świat przyszło dwóch synów, wśród których był także Maciej Zygmunt.

---

Oceń: Zygmunt Wierzbowski (1904–2002)

---