Zygmunt Skórzyński

---

Życiorys

Ukończył studia socjologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w drugiej połowie lat 40. aktywnie uczestniczył w działalności krakowskiego klubu dyskusyjnego, znanego jako Klub Logofagów. W 1949 roku jego współpraca z pismem „Dziś i Jutro” była krótka, jednak w tym czasie redagował razem z Januszem Zabłockim wkładkę „Etap”, która działała autonomicznie w stosunku do redakcji całego pisma. Po tym doświadczeniu, zamieszkał z powrotem w Warszawie.

W stolicy ponownie zaangażował się w działalność warszawskiej filii Klubu Logofagów, co niestety doprowadziło do aresztowania go we wrześniu 1953 roku. Na szczęście, w grudniu tego samego roku został zwolniony bez postawienia zarzutów. Od jesieni 1955 roku był związany z Klubem Krzywego Koła, w ramach którego współtworzył Sekcję Badań Społecznych, współpracując z Czesławem Czapowem oraz Stanisławem Manturzewskim. W latach 1956/1957 oraz 1959–1961 pełnił funkcję członka zarządu.

Wiosną 1956 roku, jego zaangażowanie w Klub Inteligencji „Okrągłego Stołu” zaowocowało współpracą z takimi osobistościami jak Tadeusz Mazowiecki i Janusz Zabłocki. W październiku tego samego roku był jednym z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej „Dialog”, co przyczyniło się później do powstania Ogólnopolskiego Klubu Postępowej Inteligencji Katolickiej, który stał się fundamentem dla ruchu „Znak”.

Choć został wybrany na jednego z czterech sekretarzy OKPIK, zrezygnował w styczniu 1957 roku, sprzeciwiając się zaangażowaniu klubu w wybory do Sejmu PRL, pozostając jednak aktywnym członkiem warszawskiego KIK-u. Od 1958 roku rozpoczął pracę w Ośrodku Badania Opinii Publicznej, gdzie pełnił funkcję sekretarza naukowego i prowadził badania nad socjologią czasu wolnego. Efektem jego prac była publikacja Między pracą a wypoczynkiem: czas „zajęty” i czas „wolny” mieszkańców miast w świetle badań empirycznych (1965).

W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny skierowany do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL w obronie zmian w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. 20 sierpnia 1980 roku był jednym z 64 uczonych, pisarzy oraz publicystów, którzy podpisali apel do władz komunistycznych wzywający do dialogu z robotnikami strajkującymi. Na przełomie 1980 i 1981 roku, zaangażował się w działalność rady Ośrodka Badań Społecznych przy NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze.

W latach 80. pełnił rolę przewodniczącego Komisji Rewizyjnej KIK-u warszawskiego. Współorganizował także niezależne seminarium „Polska w Europie”, które poruszało zagadnienia międzynarodowe. W grudniu 1988 roku dołączył do Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Po 1989 roku współorganizował Ośrodek Studiów Międzynarodowych przy Senacie RP oraz był prezesem fundacji „Polska w Europie”.

W 2003 roku wyróżniono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 2004 nr 5, poz. 94). Z rodziny Skórzyńskich, jego synami są Piotr Skórzyński oraz Jan Skórzyński.

---

Oceń: Zygmunt Skórzyński

---