Teresa Bochwic

---

Życiorys

W 1970 uzyskała dyplom z filozofii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Sześć lat po ukończeniu studiów, w 2007 roku, na podstawie pracy doktorska pt. „Narodziny i działalność Solidarności Oświaty i Wychowania w latach 1980–1989 (w świetle dokumentów NSZZ „Solidarność” oraz relacji jej działaczy)”, obroniła doktorat z zakresu nauk humanistycznych w dziedzinie pedagogiki. Praca ta była napisana pod kierunkiem Andrzeja Janowskiego i obroniona w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.

W latach 1977–1982 pełniła rolę asystentki w Zakładzie Filozofii Instytutu Nauk Ekonomiczno-Społecznych na Politechnice Warszawskiej, jednak w okresie stanu wojennego straciła tę posadę z powodów politycznych. W latach 1976–1980 angażowała się w kolportaż materiałów KOR-u, w tym miesięcznika „Głos” oraz dokumentów ROPCiO, a także Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. W latach 1979–1988 była obiektem operacyjnego nadzoru ze strony funkcjonariuszy SB.

W 1980 roku wstąpiła do „Solidarności”, a we wrześniu tego samego roku została współredaktorem naczelnym miesięcznika „Rozmowy”, dedykowanego pracownikom oświaty, który ukazywał się do końca 1981. Jej artykuły dotyczące edukacji pojawiały się także w „Tygodniku Solidarność” oraz biuletynie „AS”. Po ogłoszeniu stanu wojennego współpracowała z redakcją oraz archiwum pisma „KOS”, a także z Ośrodkiem Karta i Archiwum Wschodnim „Karty”, zajmując się dystrybucją niezależnych publikacji. Była również redaktorką w społecznościowym wydawnictwie KOS.

Od 1983 do 1986 pracowała jako reportażystka w „Rodzinnym Tygodniku Katolików Zorza”, redagowanym przez Instytut Wydawniczy „Pax”. Następnie, do 1992 roku, pełniła funkcję sekretarza redakcji w dwumiesięczniku „Nowiny Psychologiczne”, wydawanym przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. W latach 1989–1991 była zatrudniona jako dziennikarka w „Tygodniku Solidarność”. Stawiając na rozwój kariery, w latach 1993–1994 sprawowała funkcję zastępcy redaktora naczelnego tego pisma oraz w krótkotrwałym dzienniku „Nowy Świat”. W latach 1993–1998 pracowała w biurze analiz programowych Polskiego Radia.

Poza działalnością w mediach, posiadała doświadczenie w administracji publicznej. W 1991 roku współpracowała z Kancelarią Prezydenta RP Lecha Wałęsy, a w latach 1998–1999 była członkinią Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka. W latach 1998–2008 wykładała w studium podyplomowym na Uniwersytecie Warszawskim. W 1999 roku rozpoczęła pracę na stanowisku nauczyciela akademickiego w Katedrze Zarządzania Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania w Warszawie, która później przekształciła się w Akademię Leona Koźmińskiego. Od 2006 do 2009 roku pełniła funkcję zastępcy dyrektora programowego w Polskim Radiu.

Była aktywną członkinią różnych organizacji, takich jak Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Stowarzyszenie Wolnego Słowa oraz Polskie Towarzystwo Psychologiczne. W 2011 roku została powołana do zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, gdzie zasiadała podczas dwóch kadencji. Otrzymała również rekomendacje Prawa i Sprawiedliwości do rady programowej Polskiego Radia. W 2010 roku była jednym z założycieli Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza, do którego przystąpiła część członków warszawskiego komitetu wspierającego Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich. Wchodziła w skład Rady Etyki Mediów, z której odeszła w 2010 roku, argumentując to brakiem obiektywizmu w decyzjach tej instytucji.

W lipcu 2016 roku, z rekomendacji PiS, została wybrana przez Senat do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na sześcioletnią kadencję. W tymże roku objęła funkcję wiceprzewodniczącej tej instytucji, pełniąc ją aż do końca kadencji w 2022 roku.

Życie prywatne

Teresa Bochwic jest córką uznanego kompozytora Witolda Rudzińskiego oraz socjolog Anny z domu Wojciechowskiej. Ponadto, należy do rodziny z tradycjami politycznymi, ponieważ jej wnuk Bronisław Wojciechowski był przedwojennym posłem.

Obecnie jest żoną Janusza Bochwica, z którym tworzy szczęśliwą rodzinę. Para ma córkę, Małgorzatę Bochwic-Ivanovską, która kontynuuje rodzinne tradycje.

Odznaczenia

W 2006 roku Teresa Bochwic otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany jej przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Następnie, w 2016 roku, prezydent Andrzej Duda uhonorował ją Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2022 roku Teresa Bochwic została wyróżniona Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości. Warto również zaznaczyć, że w 2001 roku otrzymała odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, co podkreśla jej wkład w życie społeczne i kulturalne.

Wybrane publikacje

Oto wybór publikacji autorstwa Teresy Bochwic, które obejmują różnorodne tematy dotyczące edukacji, historii oraz literatury:

• Lęk u dziecka, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1985, ISBN 83-200-0963-4,
• Walka „Solidarności” o społeczny kształt oświaty w Polsce, Wydawnictwo Społeczne KOS, Warszawa 1986, Polska Macierz Szkolna, Londyn 1988,
• Odwrotna strona medalu. Z Jarosławem Kaczyńskim rozmawia Teresa Bochwic, Oficyna Wydawnicza „Most”, Wydawnictwo Verba, Warszawa 1991, ISBN 83-85061-18-5,
• Sama z dziećmi: poradnik życiowy dla samotnych matek, Wyd. „And”, Warszawa 1994, ISBN 83-900464-6-6,
• Narodziny i działalność „Solidarności” oświaty i wychowania 1980–1989, Wyd. „Tysol”, Warszawa 2000, ISBN 83-904625-5-9,
• O moją Polskę: pamiętniki 1939–1991 (wspomnienia Anny Rudzińskiej, wstęp i oprac.), Akademickie Centrum Graficzno-Marketingowe LodArt, Warszawa 2003, ISBN 83-89003-21-X; wyd. II, Poltext, Warszawa 2011, ISBN 978-83-7561-153-3,
• III Rzeczpospolita w odcinkach, Arcana, Kraków 2005, ISBN 83-89243-23-7,
• Brylant. Opowiadania prawdziwe, Instytut Literatury, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa, Kraków-Warszawa 2020, ISBN 978-83-938439-4-7,
• W rytmie Polski. Witold Rudziński – życie twórcy (1913–2004), Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 2021, ISBN 978-83-224-5155-7.

---

Oceń: Teresa Bochwic

---