Ludwik Krasucki

Media i komunikacja

Ludwik Krasucki, znany również jako Ludwik Kaferman, był postacią niezwykle istotną w historii Polski, szczególnie w kontekście działań na rzecz osób represjonowanych oraz kombatantów. Urodził się 20 sierpnia 1925 roku w Warszawie, gdzie również spędził większą część swojego życia. Zmarł 3 sierpnia 2004 roku w tym samym mieście.

Jako polski dziennikarz i scenarzysta, Krasucki zyskał uznanie nie tylko w środowisku medialnym, ale również wśród działaczy społecznych. Jego działalność w Stowarzyszeniu Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej, gdzie pełnił rolę przewodniczącego przez wiele lat, była szczególnie cenna. Krasucki poświęcił się wspieraniu osób dotkniętych traumą wojenną oraz działań na rzecz upamiętnienia historii Żydów w Polsce.

Wszystkie jego osiągnięcia i zaangażowanie w pomoc innym sprawiły, że stał się on ważną postacią w powojennej Polsce, której działalność pozostawiła trwały ślad w pamięci społeczności żydowskiej oraz w polskim dziennikarstwie.

Życiorys

Urodziny Ludwika Krasuckiego miały miejsce w Warszawie, w rodzinie żydowskiej, która była zasymilowana. Jego ojcem był inżynier Jakub Kaferman (1897–1941), natomiast matką Stefania z domu Krasucka (1895–1970). Z tej strony rodziny, a dokładniej mówiąc, ze strony matki ojca, Nikodema Krasuckiego (1868–1942), Ludwik był potomkiem pierwszego rabina warszawskiego, Szlomo Zalmana Lipszyca. Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim, Ludwik w czasie II wojny światowej walczył jako żołnierz Armii Krajowej, a po aresztowaniu trafił do obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie aktywnie uczestniczył w obozowym ruchu oporu.

Po wojnie powrócił do swojej ojczyzny – Polski. W latach 1954–1974 wykładał jako dziennikarz w Trybunie Ludu. Od 1949 roku związany był z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą (PZPR). Pełnił rolę sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Szczecinie między 1954 a 1955 rokiem. W październiku 1981 roku, Plenum Komitetu Centralnego PZPR powołało go do Zespołu, którego celem była naukowa synteza historii polskiego ruchu robotniczego.

W okresie PRL-u, Ludwik Krasucki otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Medal 30-lecia Polski Ludowej oraz odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

W dniu 15 maja 2003 roku, otrzymał nominację na stopień podporucznika od Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego oraz zaszczytny Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Ludwik spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B17-5-11.

Jego wkład w negocjacje dotyczące niemieckich odszkodowań dla polskich ofiar III Rzeszy był nieoceniony. W dodatku, Ludwik czynił znaczne starania w dążeniu do realizacji tych wypłat, a także odegrał kluczową rolę w budowaniu współpracy polsko-żydowskiej. Szukał sposobu, aby skutecznie łączyć interesy środowiska żydowskiego z potrzebami wszelkich ofiar nazizmu.

Życie prywatne

Ludwik Krasucki był osobą, którą charakteryzowały wyjątkowe relacje prywatne. Trzykrotnie wstępował w związek małżeński, co świadczy o jego bogatym życiu uczuciowym. Jego trzecia żona to aktorka Alina Kaniewska, która przyszła na świat w 1931 roku. Alina Kaniewska jest znana jako wieloletnia solistka Operetki Warszawskiej, gdzie odnosiła liczne sukcesy artystyczne.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 30.11.2019 r.]
  2. M.P. z 2003 r. nr 42, poz. 616.
  3. Trybuna Robotnicza, nr 208, 19.10.1981 r., s. 2.
  4. a b Wspomnienie Ludwika Krasuckiego. [dostęp 23.12.2008 r.] (pol.).
  5. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 459. ISBN 83-223-2073-6.

Oceń: Ludwik Krasucki

★★★★★
Średnia ocena:4.97 Liczba ocen:15