Tadeusz Leśniak (major)

---

Życiorys

Tadeusz Leśniak był synem Jana oraz Kazimiery z domu Trzcińska. Jego edukacja miała miejsce w Bachmucie, gdzie uczęszczał do 6-klasowego gimnazjum. W grudniu 1915 roku, w czasie gdy był jeszcze poddanym rosyjskim, został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. Już 4 lipca 1916 roku przeszedł przeszkolenie w II Szkole Chorążych mieszczącej się w Odessie. Po zakończeniu tego etapu, służył w 271 i 246 pułku piechoty, biorąc udział w walkach w 1917 roku na froncie rosyjsko-niemieckim.

Trudne warunki, z jakimi się zetknął, zmusiły go do opuszczenia pułku w grudniu tego samego roku ze względu na prześladowanie. Po tym incydencie spędził czas w Bachmucie aż do listopada 1918 roku, kiedy to wielokrotnie podejmował próby dołączenia do I Korpusu Polskiego pod dowództwem generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. Niestety, po przybyciu do Bobrujska okazało się, że Korpus został rozwiązany.

W dniu 10 listopada 1918, na stopniu chorążego, dobrowolnie wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany do Lublina na kursy oficerskie. Od grudnia 1919 roku rozpoczął swoją służbę w 35 pułku piechoty stacjonującym w Brześciu nad Bugiem, gdzie pełnił różne funkcje.

Rok 1919 przyniósł mu możliwość uczestnictwa w wojnie polsko-sowieckiej w roli podporucznika, walczył w grupie dowodzonej przez majora Władysława Bończy-Uzdowskiego. Jego odwaga została szczególnie dostrzegona podczas walk pod Włodzimierzem, Zimnem i Torczynem, jak również w czasie ofensywy na Łuck. Brał udział w bitwie pod Brodami, Radziwiłłowem i Krupcem, gdzie 4 czerwca 1919 roku został ranny w nogę.

W 1920 roku, dowodząc 4 kompanią karabinów maszynowych, uczestniczył w ofensywie na Kalinkowicze oraz Rzeczycę, a w maju pod Mokrowem jego oddział został zaskoczony przez kawalerię bolszewicką. Dzięki jego strategii i zdecydowanym działaniom, zdołał powstrzymać atak wroga, co skutkowało przyznaniem mu po raz pierwszy Krzyża Walecznych.

„W szczególnie ciężkiej sytuacji jako dowódca plutonu 3 kompanii karabinów maszynowych 35 pp. stojąc ze swym plutonem na wysuniętej pozycji podczas ataku przeważających sił nieprzyjaciela dnia 4 czerwca 1919 został dotkliwie ranny w nogę. Pozostał jednak na pozycji, choć nieprzyjaciel zachodził mu na tyły i cofnął się dopiero po otrzymaniu rozkazu do odwrotu, cofnął się niesiony przez żołnierzy, razem z plutonem kierując nim do końca osobiście”.

Za swoje bohaterskie czyny został odznaczony Krzyżem Walecznych jeszcze dwukrotnie – po raz drugi w 1920 roku i po raz trzeci w 1921 roku za udział w bitwie pod Torczynem i Krupcem. W międzyczasie awansował na porucznika, a później na kapitana, otrzymując awans na stopniu majora przed wybuchem II wojny światowej. W pułku zyskał reputację znakomitego organizatora i gospodarza, a we wrześniu 1939 roku sprawował funkcję drugiego zastępcy dowódcy pułku.

Podczas kampanii wrześniowej, Tadeusz Leśniak pełnił rolę zastępcy dowódcy 35 pułku piechoty. Ostatni raz spotkał się z bliskimi 13 września w Twierdzy Brzeskiej. Następnie prawdopodobnie znalazł się w niewoli sowieckiej w Kowlu lub w rejonie Uściługa. Jak wynika z dokumentów, w październiku 1939 roku był jeńcem obozu putywlskiego, a później przetransportowano go do obozu kozielskiego, skąd wysłał jedyny list do swojego brata Zygmunta.

Między 3 a 5 kwietnia 1940 roku został przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD. Z tragicznych relacji wynika, że pomiędzy 4 a 7 kwietnia 1940 roku zginął z rąk NKWD w lesie katyńskim. Jego identyfikacja miała miejsce w 1943 roku podczas ekshumacji. Został zapamiętany w dokumentach jako Leśniak z numerem 2152, a jego nazwisko zostało ujęte na listach ofiar publikowanych w 1943 roku.

Tadeusz Leśniak pozostawił po sobie żonę oraz córkę. 5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie awansował go na stopień podpułkownika. Uroczystość ogłoszenia awansu miała miejsce 9 listopada 2007 w Warszawie, w kontekście wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Więcej informacji na temat historii i upamiętnienia można znaleźć na stronie PCK.

Ordery i odznaczenia

W historii Polski, Tadeusz Leśniak, major, był uhonorowany różnorodnymi odznaczeniami wojskowymi. Wśród nich znajdują się:

• Krzyż Walecznych – przyznany trzykrotnie w latach 1920 i 1921,
• Srebrny Krzyż Zasługi – otrzymany 10 listopada 1928,
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – nadany pośmiertnie 1 stycznia 1986.

---

Oceń: Tadeusz Leśniak (major)

---