Stanisława Zawadzka

---

Życiorys

Stanisława Zawadzka przyszła na świat przy ulicy Nowy Świat 1294 w Warszawie, jako najstarsza z czworga dzieci znanego przemysłowca Bronisława Stanisława Zawadzkiego (1864–1920) oraz Aleksandry z Jedynaków (1864–1948). W rodzinie znajdowała się także jej siostra Bronisława oraz dwóch braci: Felicjan i Aleksander. W wyniku zamożności ojca, mogła ona cieszyć się starannym wykształceniem, które zdobyła w Żeńskim Zakładzie Wychowawczo-Naukowym Emilii Szteinbokówny w Warszawie, gdzie naukę zakończyła z najlepszym wynikiem w 1908 roku, a następnie kontynuowała w Medycznym Instytucie Żeńskim w Petersburgu. Choć zmagała się z trudnościami finansowymi po stracie ojca, w 1916 roku ukończyła swoje studia, zdobywając tytuł doktorski w dziedzinie bakteriologii (dyplom nr 150).

Wkrótce po zakończeniu edukacji, zaczęła kształcić się w zakresie muzyki. W 1910 roku rozpoczęła prywatne lekcje śpiewu, a początkowo uczyła się gry na skrzypcach. Ostatecznie, zdecydowała się na naukę śpiewu pod okiem Jana Łysakowskiego w Konserwatorium Warszawskim. Swoją artystyczną karierę zainaugurowała w Rosji w 1918 roku, a po I wojnie światowej wróciła do Polski. W 1919 roku podjęła pracę jako lekarz wojskowy w Szpitalu 4 Dywizji Strzelców pod dowództwem generała Lucjana Żeligowskiego. Zasłynęła jako lekarz II ambulansu, towarzysząc dywizji przez cały szlak bojowy, co zaowocowało wyróżnieniem jej odznaką 4 Dywizji Strzelców jako jedynej kobiety, która otrzymała to zaszczytne wyróżnienie.

Po zakończeniu wojny, Zawadzka kontynuowała pracę w Warszawie, gdzie śpiewała w operze prowadzonej przez Emila Młynarskiego. W latach 1920-1921 pracowała równolegle w laboratorium bakteriologicznym Szpitala Ujazdowskiego, a w 1920 roku została członkiem rzeczywistym Związku Artystów Scen Polskich. W 1921 roku udała się do Włoch, gdzie brała udział w koncertach i kontynuowała naukę śpiewu. Po międzynarodowych tournée w latach 1925-1926 zyskała sławę, a w 1929 roku została solistką Opery La Scala w Mediolanie, występując również w Covent Garden w Londynie. Jej sukcesy artystyczne zbiegły się w czasie z triumfami jej bliskiej przyjaciółki, Ady Sari.

W 1935 roku przeniosła się do Teatru Wielkiego w Poznaniu. Okres okupacji przyniósł zmiany w jej życiu zawodowym; przez cały ten czas utrzymywała się z nauczania śpiewu, a na estradach pojawiła się po raz pierwszy dopiero w czerwcu 1945 roku podczas koncertu arii operowych. Jako solistka występowała w Poznaniu aż do 1948 roku, równocześnie przez pięć lat (do 1950) prowadziła klasę solistyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1950–1970 zajmowała się wykładowstwem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, prowadząc letnie kursy mistrzowskie. W 1955 roku otrzymała tytuł profesora, a jedną z jej uczennic była znana śpiewaczka Stefania Woytowicz.

W 1960 roku generał Aleksander Zawadzki, pełniący funkcję przewodniczącego Rady Państwa PRL, podpisał akt nadania Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski Stanisławie Zawadzkiej. Z kolei w 1981 roku ostatnim odznaczeniem, jakim została uhonorowana, był Krzyż Komandorski tego samego orderu, wręczony jej przez Henryka Jabłońskiego, ówczesnego przewodniczącego Rady Państwa.

Stanisława Zawadzka zmarła w Domu Aktora w Skolimowie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera II-1-15,16,17).

Ordery i odznaczenia

Stanisława Zawadzka otrzymała liczne wyróżnienia, które odzwierciedlają jej znaczący wkład w życie narodowe. Poniżej przedstawione są odznaczenia, które są dowodem jej zasług:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955),
• Odznaka 4 Dywizji Strzelców.

---

Oceń: Stanisława Zawadzka

---