Stanisława Stępniówna

---

Kariera aktorska

Stanisława Stępniówna była utalentowaną aktorką, która rozpoczęła swoją edukację w szkole Tacjanny Wysockiej, gdzie uczyła się rytmiki oraz plastyki. Po ukończeniu gimnazjum nawiązała współpracę z Instytutem Reduty. W 1935 roku Iwo Gall zaprosił ją do częstochowskiego Teatru Kameralnego, gdzie mogła rozwijać swoją karierę aktorską.

Po pewnym czasie wróciła do Warszawy, gdzie otrzymała propozycję od Arnolda Szyfmana, by występować w jego Teatrze Polskim. W trudnych czasach II wojny światowej pracowała jako kelnerka, a po powstaniu warszawskim zaczęła przebywać w Dulagu 121 w Pruszkowie. Jej życie w tym okresie było pełne zmieniających się miejsc pobytu, aż w końcu po zakończeniu działań wojennych mogła ponownie wrócić do stolicy.

W Warszawie początkowo uzyskała trzy miesięczny angaż w Teatrze Nowej Warszawy, a już wkrótce, do 1948 roku, występowała na deskach Miejskich Teatrów Dramatycznych. Od sezonu 1948/1949 brała udział w przedstawieniach w Teatrze Polskim, a od 1952 roku przez pięć sezonów kontynuowała swoją karierę w Teatrze Domu Wojska Polskiego. W 1957 roku związała się z Teatrem Dramatycznym, gdzie pozostała aż do przejścia na emeryturę w 1976 roku.

Po zakończeniu kariery aktorskiej, Stanisława Stępniówna została pochowana na cmentarzu Bródnowskim (Kw. 10B, rząd V, grób 20). Jej życie i dorobek artystyczny pozostają inspiracją dla wielu miłośników teatru.

Filmografia

Filmografia Stanisławy Stępniównej obejmuje kilka kluczowych ról, które pozostawiły trwały ślad w polskiej kinematografii. W 1939 roku zadebiutowała w filmie Włóczęgi, gdzie zagrała postać Krysii Dorn, wnuczki Gałeckiego, pod reżyserią Michała Waszyńskiego.

Następnie, w 1971 roku, wystąpiła w filmie Gonitwa, który został wyreżyserowany przez Zygmunta Hübnera.

Spektakle teatralne

W bogatej karierze Stany Stępniównej, jej udział w spektaklach teatralnych zaczyna się od lat 30. XX wieku. W 1935 roku wystąpiła w roli reporterki w sztuce Pocałunek przed lustrem, wystawionej w Teatrze Kameralnym w Częstochowie pod reżyserią Stanisława Dębicza.

Następne lata przyniosły kolejne niezapomniane role:

• 1936: Tessa jako Paulina w Teatrze Nowym, reżyseria Aleksander Węgierko,
• 1937: Wiśniowy sad gdy Ania w Teatrze Polskim, pod reżyserią Zbigniewa Ziembińskiego,
• 1937: Damy i huzary w roli Józi w Teatrze Polskim, reżyseria Aleksander Zelwerowicz,
• 1937: Gałązka rozmarynu, w której zagrała Zosię w Teatrze Polskim, reżyseria ponownie Aleksander Węgierko,
• 1945: Magda w Placówce, Teatr Comoedia, reżyser Zygmunt Bończa-Tomaszewski,
• 1946: Krysia w Portrecie Generała, Teatr Comoedia, reżyser Stefan Wroncki,
• 1946: Zosia w Wesele w Teatrze Rozmaitości, reżyser Kazimierz Wilamowski,
• 1946: Phillis Carrington w Subretce, Teatr Mały, reżyseria Helena Gruszecka,
• 1947: Laura w Szklana menażeria, Teatr Rozmaitości, reżyser Jan Kochanowicz,
• 1947: Tonia w Starzy przyjaciele, Teatr Powszechny, reżyser Witold Koweszko,
• 1947: Kropeczka w Świerszcz za kominem, w Teatrze Powszechny, reż. Janusz Dziewoński,
• 1948: Joanna w Dom przy drodze, Teatr Miniatury, reż. Irena Ładosiówna,
• 1948: Marianna w Szczęśliwe dni, Teatr Comoedia, reż. Janusz Dziewoński,
• 1948: Elka w Mężczyzna, Teatr Comoedia, reż. Jan Kochanowicz,
• 1948: Helena w Pan Jowialski, Teatr Nowy, reż. Aleksander Zelwerowicz,
• 1949: Elwira w Mąż i żona, w Teatrze Polskim, reżyser Bohdan Korzeniowski,
• 1952: pielęgniarka w Oto Ameryka! w Teatrze Domu Wojska Polskiego, reżyseria Stanisława Perzanowska,
• 1952: Hanka w Stefan Czarniecki i…, również w Teatrze Domu Wojska Polskiego, reż. Ludwik René.

W późniejszych latach, jej obecność na scenie stawała się coraz bardziej znacząca:

• 1954: Jasia w Baśka w Teatrze Domu Wojska Polskiego, reżyser Władysław Krasnowiecki,
• 1954: Aniela w Wielki człowiek do małych…, reż. Olga Koszutska,
• 1955: Zosia w Wesele, reżyseria Maryna Broniewska i Jan Świderski,
• 1956: Szwagierka w Dobrym człowieku z Seczuanu, reż. Ludwik René,
• 1957: Zofia w Damy i huzary w Teatrze Domu Wojska Polskiego,
• 1958: Pierwsza kobieta w Wizyta starszej pani, Teatr Dramatyczny, reż. Ludwik René,
• 1958: Telefonistka w Pan Puntila i jego sługa Matti, reż. Konrad Swinarski,
• 1960: nauczycielka w Diabeł i Pan Bóg, Teatr Dramatyczny, reżyseria Ludwik René,
• 1960: Dama dworu w Makbecie, reż. Bohdan Korzeniewski.

Jej kariera rozwijała się nieprzerwanie przez kolejne dekady:

• 1963: Pierwsza kobieta w Wizyta starszej pani, Teatr Dramatyczny, reżyseria Ludwik René,
• 1963: Niewiasta pierwsza w Dziewiątym sprawiedliwym, reż. Ludwik René,
• 1964: Donna Viola w Don Juan, czyli miłość do geometrii, w Teatrze Dramatycznym, reż. Ludwik René,
• 1965: w Po upadku w Teatrze Dramatycznym, również reż. Ludwik René,
• 1965: kobieta z chóru w Urzędzie, reż. Władysław Krzemiński,
• 1966: Członkini Armii Zbawienia w Meteorze, reż. Ludwik René,
• 1967: Gość w Mądremu biada, reż. Ludwik René,
• 1967: księżna Synaju, Pani Langermann w Anabaptyści, reż. Ludwik René,
• 1968: Warwara w Idioście, reż. Stanisław Brejdygant,
• 1968: Zuzanna Brissard w Alicja prowadzi śledztwo, reż. Edward Dziewoński.

Na przestrzeni lat 70. i 80. Stanisława Stępniówna kontynuowała swoją pracę:

• 1970: Dama w Operetce, reż. Maciej Prus,
• 1970: Anna w Marchołt gruby a sprośny, reż. Ludwik René,
• 1972: kobieta w Elektra, Teatr Telewizji, reż. Ludwik René,
• 1972: Druga kobieta w Człowiek znikąd, reż. Ludwik René,
• 1973: w Kłamstwo, reżą Andrzej Łapicki,
• 1973: Amelia w Kochankowie klasztoru Valdemosa w Teatrze Polskiego Radia, reż. Andrzej Łapicki,
• 1980: Dama w Operetce, reż. Maciej Prus,
• 1981: babcia w Awaria, Teatr Dramatyczny, reż. Halina Dobrowolska,
• 1983: Dama w Operetce, reż. Maciej Prus,
• 1986: Francisque w Don Juan, reż. Jan Kulczycki.

Wiele z tych ról i przedstawień pozostaje w pamięci wielbicieli teatru, a sama artystka zostawiła trwały ślad w polskiej sztuce teatralnej. Jej niezwykła kariera stanowi inspirację dla przyszłych pokoleń aktorów i miłośników dramatów.

---

Oceń: Stanisława Stępniówna

---