Władysław Lubomirski

Kultura i sztuka

Władysław Lubomirski, pochodzący z rodziny arystokratycznej, urodził się 1 stycznia 1866 roku w Warszawie. Jego życie zakończyło się 29 października 1934 roku w Inzersdorfie, niedaleko Wiednia.

Był on nie tylko polskim ziemianinem, ale także księciem, który odznaczał się wszechstronnością swoich zainteresowań. Lubomirski był znanym mecenasem sztuki, co sprawiło, że aktywnie wspierał artystów oraz przedsięwzięcia kulturalne. Jego pasją była również muzyka, co prowadziło go do działań kompozytorskich.

W zachodniej Polsce posiadał dobra takie jak Dubrowna i Rajcza, gdzie rozwijał swoje pasje oraz organizował wydarzenia kulturalne. Ponadto, był miłośnikiem rasowych koni oraz jeździectwa, co ukierunkowało część jego życiowych aktywności na obszary związane z hipiką.

Życiorys

Władysław Lubomirski był synem Eugeniusza Lubomirskiego oraz Róży Zamoyskiej, a także bratem Stanisława Sebastiana. Swoje młodzieńcze lata spędził na nauce w jezuickim zakładzie w Chyrowie, a potem kontynuował edukację w Paryżu. Jego zainteresowania światem obejmowały wiele podróży, w tym do Egiptu.

W okresie od 1895 do 1896 roku brał aktywny udział w odnawianiu stadniny w Kruszynie, a później w Widzowie. 14 stycznia 1890 roku w Wiedniu zawarł związek małżeński z baronówną Elżbietą de Vaux. Ich małżeństwo przyniosło na świat czworo dzieci: Leonii (1890–1978), Róży (1892–1969), Eugeniusza (1895–1982) oraz Stefana (1899–1948).

Interesujący jest fakt, że Władysław podjął naukę muzyki dopiero w wieku 40 lat, ucząc się pod okiem Grzegorza Fitelberga. Następnie studiował teorię muzyki w konserwatorium w Wiedniu, gdzie był pod kierunkiem Roberta Fuchsa. Wkrótce potem rozpoczął pisanie własnych kompozycji, które obejmowały szereg dzieł muzycznych, w tym: Symfonię fantastyczną, Preludium orkiestrowe, Marsz na wielką orkiestrę, Poemat w trzech częściach czy Symfonię f-moll. Pod pseudonimem W. Lirski stworzył także operetkę „Die liebe Unschuld” (Luba niewinność), wystawioną w 1912 roku w Raimundtheater w Wiedniu. Niestety, jego twórczość nie zyskała uznania krytyków.

Lubomirski był również jednym z głównych fundatorów Filharmonii Warszawskiej, która została wzniesiona w latach 1900–1901. Wspierał finansowo młodych kompozytorów, takich jak Ludomir Różycki, Karol Szymanowski, Grzegorz Fitelberg oraz Apolinary Szeluta. W 1905 roku ci artyści założyli w Berlinie Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich, do której Szymanowski dołączył rok później.

W okolicach 1928 roku Lubomirski zachorował. Doznał sklerozy (udaru) mózgu, co spowodowało, że przestał rozpoznawać nawet najbliższych członków rodziny. Zmarł w 29 października 1934 roku w zakładzie dla chorych psychicznie w Inzersdorfie niedaleko Wiednia.

Przypisy

  1. Władysław ks. Lubomirski z Lubomierza h. Drużyna. www.sejm-wielki.pl. [dostęp 30.12.2020 r.]
  2. Luba niewinność: operetka w 3 aktach. Biblioteka Śląska w Katowicach. [dostęp 30.12.2020 r.]
  3. Andrzej Biernacki, Tadeusz Przybylski, Lubomirski Władysław (1866–1934) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1987 r., T. XVIII, z. 1, s. 66.
  4. Przegląd polski, Tom 48, Wydania 1-3, Druk. C.K. Uniwersytetu Jagiellońskiego, 1913 r., s. 405.

Oceń: Władysław Lubomirski

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:15