Stanisław Szober

Nauka i edukacja

Stanisław Józef Leonard Szober, urodzony 6 listopada 1879 roku w Warszawie, był wybitnym polskim językoznawcą oraz pedagogiem. Swoje życie zakończył 29 sierpnia 1938 roku w tym samym mieście, w którym przyszedł na świat. W trakcie swojej kariery Szober zdobył uznanie jako leksykograf, przyczyniając się w znaczący sposób do badań nad językiem polskim oraz jego zawirowaniami.

Jego prace mogą być inspiracją dla każdego, kto interesuje się językiem polskim oraz jego historią, a także dla tych, którzy pragną zgłębić zagadnienia związane z edukacją językową.

Życiorys

Stanisław Szober, który zdał maturę w 1898 roku, kontynuował swoją edukację, kończąc studia w 1903 roku. Od tego momentu rozpoczął pracę jako nauczyciel w stolicy, w tym w renomowanym gimnazjum im. Stanisława Staszica oraz w seminarium im. Stanisława Konarskiego. W 1909 roku uzyskał tytuł naukowy odpowiadający habilitacji na uniwersytecie w Moskwie.

W latach 1907-1908 oraz 1912-1918 był wykładowcą języka polskiego na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie. Szober nie ograniczał się jednak tylko do pracy akademickiej. Wszedł w szeregi ochotników, służąc w 201 pułku artylerii polowej. Jego zaangażowanie w sprawy języka polskiego zaowocowało również pracą w Komisji Słownikowej Tymczasowej Rady Stanu.

W okresie od 1919 do 1929 roku pełnił funkcję profesora Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie wykładał język polski. W 1929 roku objął kierownictwo Katedry Językoznawstwa Indoeuropejskiego, co stanowiło ważny krok w jego karierze akademickiej. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz prezesem Towarzystwa Krzewienia Poprawności i Kultury Języka.

Stanisław Szober współpracował z Towarzystwem Popierania Polskiej Twórczości Literackiej, a jego osiągnięcia zostały docenione, gdy w 1938 roku został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Jako autor „Słownika ortoepicznego” z 1937 roku, przyczynił się do rozwoju współczesnej polszczyzny, a późniejsze wydania jego pracy, redagowane przez Witolda Doroszewskiego, znane są jako „Słownik poprawnej polszczyzny” z 1958 roku.

Stanisław Szober zmarł 29 sierpnia 1938 roku, a jego pogrzeb odbył się 1 września tego samego roku na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 177 wprost-1/2-4/5. Ceremonię prowadził ks. prof. Jan Stawarczyk. Jego osiągnięcia, prace, a także materiały archiwalne zgromadzone w PAN Archiwum w Warszawie, pozostają ważnym elementem polskiej kultury i nauki.

Upamiętnienie

Od 25 października 1976 roku, Stanisław Szober jest uhonorowany jako patron ulicy, która znajduje się w obrębie obecnej dzielnicy Bemowo w Warszawie.

Przypisy

  1. Spis inwentarzy, Polska Akademia Nauk Archiwum w Warszawie, [dostęp 23.02.2024 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: KSAWERY KOISIEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 15.05.2020 r.]
  3. Uchwała nr 28 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 25.10.1976 r. w sprawie nadania nazw ulicom, Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, 31.12.1976 r.
  4. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 220.
  5. Pogrzeb ś.p. prof. Stanisława Szobera. „Warszawski Dziennik Narodowy”, nr 240 z 02.09.1938 r.
  6. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, Warszawa 1917, s. 130.

Oceń: Stanisław Szober

★★★★★
Średnia ocena:4.85 Liczba ocen:23