Ryszard Wincenty Białoszewski, urodzony 22 stycznia 1903 roku w Warszawie, był postacią o niezwykłej biografii, która łączyła w sobie elementy patriotyzmu oraz zaangażowania społecznego.
Jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej, wykazał się nie tylko odwagą, ale i determinacją. Jego zasługi na polu bitwy zostały docenione, co zaowocowało przyznaniem mu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari, najwyższego odznaczenia wojskowego w Polsce.
Ryszard był również związany z branżą kolejnictwa, pełniąc rolę kolejarza, co ukazuje jego różnorodne zainteresowania i umiejętności. Jego życie zakończyło się 26 lipca 1965 roku, również w Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w pamięci historycznej.
Życiorys
Ryszard Białoszewski przyszedł na świat w rodzinie, w której jego ojciec, Stanisław, był stolarzem, a matka Julianna pochodziła z rodziny Malinowskich. Miał dwóch braci, w tym Henryka (1897–1977), który był założycielem pierwszej drużyny harcerskiej w Przasnyszu w 1917 roku, a także uczestnikiem III powstania śląskiego w 1921 roku oraz Czesława Białoszewskiego.
W 1917 roku z sukcesem ukończył szkołę podstawową. Dwa lata później, w 1919 roku, rozpoczął pracę jako kancelista w starostwie w Przasnyszu, gdzie również zaangażował się w działalność harcerską.
W 1920 roku, z poczucia patriotyzmu, ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 205 Ochotniczego pułku piechoty, pełniąc służbę w 9 kompanii, III batalionie, w ramach Dywizji Ochotniczej. Jego bohaterskie działania miały miejsce 15 sierpnia 1920 roku, gdy mimo silnego ostrzału wroga, kilkakrotnie dostarczał rozkazy przez rzekę. 26 września, podczas walk o Grodno, kiedy jego kompania znalazła się pod silnym ogniem bolszewików, Ryszard zdołał podnieść morale swoich towarzyszy broni i poprowadził ich do skutecznego kontrataku. Za te męskie czyny został odznaczony przez marszałka Piłsudskiego Orderem Virtuti Militari V klasy (nr 2920).
W okresie międzywojennym pracował jako instruktor w Związku Strzeleckim, a od 1928 roku związał się z PKP. W 1939 roku został przydzielony do pogotowia mechanicznego i otrzymał zadanie na terenach województw wschodnich. Udało mu się zbiec z sowieckiej niewoli. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Pruszkowie oraz w Mińsku Mazowieckim, a po wojnie osiedlił się w Warszawie, gdzie kontynuował pracę w PKP.
Był żonaty z Kazimierą Krysiak i doczekał się córki Aliny oraz syna Zbigniewa. Po zakończeniu jego życia, spoczął na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 43F-1-28).
Przypisy
- Dekret Wodza Naczelnego L. 2978 z 20.05.1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 23, poz. 925
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Józef Fuśniak | Stefania Jastrzębowska | Andrzej Englert | Bogusław Wolniak | Stanisław Karol Dangel | Stanisław Huskowski (żołnierz AK) | Tadeusz Schiffers | Jan Mastalerz (pułkownik) | Franciszek Jurecki | Kazimierz Jackowski (porucznik) | Bronisław Gutowski | Anna Mizikowska | Stanisław Lesiński | Bronisław Hellwig | Stanisław Jan Majewski (działacz kombatancki) | Karol Szlegel | Stefan Stanisław Okrzeja | Kazimierz Szrajer | Eustazy Borkowski | Roman SadlikOceń: Ryszard Białoszewski