Bogusław Wolniak

---

Życiorys

Po zakończeniu sześciu lat edukacji, w latach 1916-1922, w publicznym gimnazjum w Zawierciu, Bogusław Wolniak przeniósł się do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie. W 1926 roku złożył egzamin dojrzałości. Od czerwca tego samego roku został przyjęty na Szkołę Podchorążych Saperów (Inżynierii), a po jej ukończeniu w 1929 roku, awansował na podporucznika, z datą starszeństwa od 15 sierpnia 1929. Już od 1 października tego samego roku był przydzielony do Pułku Radiotelegraficznego, gdzie pełnił m.in. funkcję dowódcy 1 kompanii 2 batalionu.

W ciągu swojej kariery wojskowej awansował na porucznika 1 stycznia 1932 roku, a 19 marca 1937 roku na kapitana. Od czerwca 1937 roku Walniak dowodził stacją namiarowo-podsłuchową nr 3 w Krakowie, która podlegała Oddziałowi II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. We wrześniu 1938 roku został przydzielony do wywiadu w Oddziale II Grupy Operacyjnej „Zaolzie” gen. dyw. Władysława Bortnowskiego. Po raz kolejny objął dowództwo stacji namiarowo-podsłuchowej nr 3 w Krakowie od listopada 1938 roku.

W grudniu 1938 roku Wolniak został dowódcą kompanii 1 Batalionu Telegraficznego w Zegrzu, a w marcu 1939 roku adiutantem Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie, odpowiedzialnym również za dowodzenie szkołą podoficerską. 24 sierpnia 1939 roku objął dowództwo stacji radiotelegraficznej nr 5 w Starogardzie Gdańskim. W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku miał pod swoją komendą stację na trasie Starogard Gdański – Aleksandrów Kujawski – Warszawa – Siedlce – Brześć – Małoryta – Kowel – Łuck – Krzemieniec – Tarnopol – Horodenka – Kołomyja – Kosów.

19 września 1939 roku przekroczył granicę polsko-rumuńską, a następnie do 30 listopada był internowany w Tulca, a później w Casimcea w Rumunii. Jego podróż przez Ateny (Grecja) statkiem „Warszawa” zakończyła się 28 stycznia w Marsylii (Francja), gdzie początkowo przebywał w obozie w Carpiagne. Od 1 marca do 1 maja 1940 roku uczestniczył w kursie łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Wersalu, a później w służbie na stanowisku zastępcy dowódcy łączności dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Parthenay.

Po upadku Francji, 21 czerwca 1940 roku, Wolniak został ewakuowany z St. Jean de Luz. Dwa dni później, 24 czerwca, dotarł do Plymouth w Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem brytyjskim. Pełnił rolę zastępcy dowódcy łączności 1 Brygady Strzelców w Crawford.

W latach 1941-1942, wraz z ppłk. łączn. Wiktorem Bernackim, był współorganizatorem oraz dowódcą kompanii szkolnej, instruując kandydatów na cichociemnych w ośrodku nad zatoką Firth of Forth (hrabstwo Fife, Szkocja, Wielka Brytania), przy 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Od 14 kwietnia 1942 roku pełnił służbę w sztabie I Korpusu Polskiego, a później w centrum radiowym Sztabu Naczelnego Wodza.

Wolniak zgłosił się do służby w kraju, przeszkolony w zakresie dywersji i łączności radiowej na różnych specjalistycznych kursach, takich jak kurs łączności (Centrum Wyszkolenia Łączności, Wersal), kursy dla oficerów starszych (Linlathen), dywersyjno-strzeleckie (STS 25, Garramour) i inne. Został zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 22 kwietnia 1942 roku w Londynie. Od 11 lipca 1942 roku był instruktorem Ośrodka Wyszkoleniowego Sekcji Dyspozycyjnej Oddziału Specjalnego Sztabu Naczelnego Wodza w Polmont. W okresie od listopada 1943 do lipca 1944 dowodził ośrodkiem radiowym Bazy nr 10 w Ostuni (Włochy). W tym czasie awansował na majora, ze starszeństwem od 1 marca 1944 roku.

Wolniak został przerzucony do Polski w nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku w ramach operacji „Riposta”, zrealizowanej przez lotnictwo w ramach akcji „Wildhorn III” (Most III). Lądował samolotem Dakota KG-477 „V” (267 Dywizjon RAF) na polowym lądowisku „Motyl”, zauważonym w pobliżu wsi Wał-Ruda i Jadowniki Mokre, znajdującym się około 18 km od Tarnowa. Wraz z nim do Polski dotarli: kpt. dypl. Kazimierz Bilski ps. Rum, por. Zdzisław Jeziorański ps. Zych oraz ppor. Leszek Starzyński ps. Malewa. Samolot zabrał też: Tomasza Arciszewskiego ps. Stanisław, Józefa Retingera, por. Jerzego Chmielewskiego ps. Rafał, por. Tadeusza Chciuka ps. Celt oraz ppor. Czesława Micińskiego. Celem operacji było przetransportowanie na Zachód z okupowanej Polski informacji zdobytych przez wywiad AK oraz elementy rakiety V2 (A-4).

Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych, został przydzielony do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. W trakcie powstania warszawskiego znajdował się w II rzucie Komendy Głównej, w Dowództwie Wojsk Łączności w Śródmieściu. Po kapitulacji powstania został wzięty do niewoli przez Niemców, a następnie przetrzymywany w Oflagu VII A Woldenberg. Udało mu się uwolnić 30 stycznia 1945 roku, kiedy to oddziały radzieckie wyzwoliły oboz.

Po wojnie wrócił do Polski i kontynuował działalność konspiracyjną. W okresie od lutego do czerwca 1945 roku był szefem łączności technicznej Komendy Głównej Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj w Warszawie. 23 czerwca 1945 roku został aresztowany przez UB, jednak na mocy amnestii został zwolniony 6 października tego samego roku.

Po wyjściu na wolność, podjął pracę jako radiotelegrafista w ambasadzie brytyjskiej, a od stycznia 1947 roku zaczął pracować w redakcji tygodnika „Głos Anglii” w Krakowie. W 1949 roku zmienił zajęcie, stając się technikiem budowlanym i kosztorysowym w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w Bielsku. W marcu 1950 roku przeszedł do Przedsiębiorstwa Państwowego Chłodnie Kominowe w Gliwicach, gdzie pełnił funkcję specjalisty kosztorysowego. W 1972 roku przeszedł na emeryturę.

Zmarł 31 marca 1986 roku w Gliwicach, a jego grób znajduje się na Cmentarzu Lipowym – sektor F7, rząd 3, grób 13.

Awanse

W zakresie awansów Bogusława Wolniaka, przedstawione zostały następujące informacje:

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku,
• porucznik – 1 stycznia 1932 roku,
• kapitan – 19 marca 1937 roku,
• major – ze starszeństwem z dniem 1 marca 1944 roku.

Życie rodzinne

Bogusław Wolniak był synem Wawrzyńca, który pracował jako elektrotechny, oraz Aleksandry, z domu Radziszewskiej.

W swoim życiu zawarł dwa małżeństwa. Po raz pierwszy ożenił się z Janiną Kiecolt w 1932 roku, jednak para nie doczekała się potomstwa.

W 1948 roku zawarł związek małżeński z Krystyną Prewysz-Kwinto, urodzoną w 1922 roku. Z tego małżeństwa para miała trójkę dzieci: Krzysztofa, który urodził się w 1948 roku, Barbarę, urodzoną w 1950 roku, oraz Joannę, która przyszła na świat w 1951 roku.

---

Oceń: Bogusław Wolniak

---