Radosław Radwan-Dębski

---

Życiorys

Radosław Radwan-Dębski był postacią o interesującym życiorysie, który z pewnością zasługuje na uwagę. Urodził się jako syn Kazimierza Dębskiego – znanego inżyniera, hydrologa i hydrotechnika, który pełnił również rolę profesora na SGGW, a także był żołnierzem i osadnikiem wojskowym. Jego matka, Maria Dębska, poświęciła się wychowaniu dzieci i prowadzeniu rodzinnego domu.

W młodości Radosław spędzał czas na Żoliborzu i uczęszczał do prywatnej szkoły, którą prowadziła Maria Ostaszewska. W czasie II wojny światowej kontynuował naukę w Miejskiej Szkole Drogowej oo. Marianów, która znajdowała się na Bielanach przy ul. Kamedułów 81 w Warszawie, oraz był zaangażowany w działalność harcerską.

W okresie powstania warszawskiego Radosław pełnił rolę łącznika oraz strzelca w Obwodzie Żoliborz Armii Krajowej, współdziałając w ramach zgrupowań „Żmija” oraz „Żubr”, gdzie używał pseudonimów „Filipinka” i „Żebro”. Po klęsce powstania został przymusowo deportowany do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie przeniesiony do Parchim i Wesenbergu, gdzie pozostał, aż do wyzwolenia przez Armię Czerwoną.

Radosław zakończył swoją edukację w 1955 roku, uzyskując dyplom magistra inżyniera architekta na Politechnice Warszawskiej. W 1962 roku obronił doktorat z melioracji wodnych w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a w 1972 roku dokonał habilitacji na Politechnice Warszawskiej.

W roku 1990 objął stanowisko kierownika Zakładu Architektury i Kształtowania Środowiska na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej, gdzie w 1991 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Radosław Radwan-Dębski jest także autorem wielu publikacji, które poświęcone są zagadnieniom budownictwa wiejskiego.

Publikacje

Radosław Radwan-Dębski jest autorem wielu przedsięwzięć publikacyjnych, które koncentrują się na tematyce budownictwa oraz planowania przestrzennego. Poniżej znajdują się jego najważniejsze prace:

• Budownictwo wiejskie: materiały i konstrukcje stosowane w budownictwie wiejskim, część 1 (Warszawa, 1958),
• Budownictwo wiejskie: ćwiczenia z projektowania budynków mieszkalnych i gospodarskich na wsi (Warszawa, 1959),
• Rurystyka: ćwiczenia z planowania obszarów osiedleńczo-rolnych i osiedli wiejskich (Warszawa, 1959),
• Przewodnik metodyczny z zakresu projektowania architektonicznego budowli wodnych (Warszawa, 1967),
• Planowanie przestrzenne budownictwa wiejskiego (Łódź, 1990),
• Urbanistyczne studium gospodarki wodnej w Białymstoku do 2015 roku: tezy do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego śródmiejskiego fragmentu dorzecza rzeki Białej w aspekcie zrównoważonego bilansu wodnego miasta do roku 2015 (Białystok, 2008).

---

Oceń: Radosław Radwan-Dębski

---