Mieczysław Podgórski (lekarz)

Medycyna i zdrowie

Mieczysław Stefan Podgórski, urodzony 26 marca lub 7 kwietnia 1884 roku w Warszawie, to postać, która odegrała istotną rolę w polskiej medycynie. Jego życie zakończyło się w 1917 roku w Smoleńsku, a mimo krótkiego żywota pozostawił po sobie ślad w historii medycyny.

Warto zwrócić uwagę na jego wkład oraz działalność, które mają znaczenie dla współczesnej analizy dokonań medycznych w Polsce.

Życiorys

Mieczysław Podgórski miał niezwykle interesującą drogę życiową, która rozpoczęła się w czasach jego studiów. Uczył się na Cesarskim Uniwersytecie Moskiewskim, gdzie założył tajną organizację polityczną pod nazwą „Wiarus”, mającą na celu mobilizację młodzieży na rzecz polskich spraw. Już od roku 1903 związał się z Związkiem Młodzieży Polskiej „Zet”, a następnie podjął działalność jako brat zetowy w Petersburgu, co świadczy o jego zaangażowaniu w aktywność społeczno-polityczną.

Jako delegat Komitetu Okręgowego „Zet”, reprezentował organizację na obszarze Mińska Litewskiego. Po powrocie do Warszawy podjął pracę jako lekarz-asystent w szpitalu św. Ducha, co stanowiło ważny krok w jego karierze medycznej. Pracując w tej roli, społecznik aktywnie uczestniczył w Narodowym Związku Robotniczym, co dodatkowo podkreślało jego chęć wspierania lokalnej społeczności.

W 1914 roku, po wybuchu I wojny światowej, został powołany z rezerwy do rosyjskiego wojska. W trakcie służby pełnił funkcję lekarza w brygadzie artyleryjskiej. Niestety, podczas swojej działalności militarnej zaraził się tyfusem, co okaże się tragiczne w jego biografii. Zmarł w 1917 roku w szpitalu w Smoleńsku, kończąc w ten sposób swoją krótką, ale znaczącą karierę jako lekarz i działacz społeczny.

Życie prywatne

Mieczysław Podgórski był synem notariusza Sylwestra Ignacego Podgórskiego (1847–1904) oraz pisarki Wandy Podgórskiej, z domu Turskiej (1859–1911). W życiu rodzinnym miał sześcioro rodzeństwa, w tym:

  • Ezechiela Przemysława (1879–1953) – inżyniera oraz działacza na rzecz niepodległości,
  • Janinę Annę (1880–1961) – pierwszą w Polsce kobietę, która uzyskała tytuł adwokata, a później żonę Stanisława Jurkiewicza, ministra w kilku rządach Drugiej Rzeczypospolitej.
  • Zbigniewa Szczęsnego Gracjana (1882–po 1935) – sędziego pokoju w Sądzie Okręgowym w Warszawie,
  • Jadwigę (1885–1917) – chemiczkę,
  • Zdzisława Maksymiliana (1888–1944) – majora Wojska Polskiego w czasach II RP,
  • Witolda Klemensa Michała (1890–1962) – porucznika Wojska Polskiego również w okresie II RP,
  • Zofię (1894–1894) – która zmarła wkrótce po narodzinach.

Nietypowe w jego życiu było to, że nie założył własnej rodziny.

Oceń: Mieczysław Podgórski (lekarz)

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:9