Ludwik Gundlach

---

Życiorys

W młodości Ludwik Gundlach uczęszczał do gimnazjum w Żyrardowie, a później kontynuował naukę w rządowym Gimnazjum Męskim w Łodzi. Jego zaangażowanie w działalność patriotyczną spowodowało, że władze rosyjskie nałożyły na niego zakaz edukacji w zaborze. W rezultacie, postanowił podjąć studia w Lipsku w roku 1904, a potem kontynuował je w Getyndze, Monachium oraz na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie w 1910 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. Dyplom ten został przez niego nostryfikowany w Kazaniu. Podczas swojego okresu studenckiego odbywał praktyki w szpitalu Anny Marii w Łodzi, gdzie w latach 1910–1913 pełnił obowiązki lekarza lokalnego.

Na początku I wojny światowej wziął na siebie wyzwanie zorganizowania wydziału sanitarno-szpitalnego w ramach Komitetu Obywatelskiego i rozpoczął pracę jako lekarz miejski. W wrześniu 1914 roku zainicjował organizację szpitala Czerwonego Krzyża, w którym leczono rosyjskich żołnierzy. Zarządzał tą placówką aż do jej przejęcia przez niemieckich okupantów w sierpniu 1915. W 1916 roku został ordynatorem szpitala chorób zakaźnych oraz został wybrany przez Radę Miejską w Łodzi do Wydziału Zdrowotności Magistratu miasta.

Podczas I wojny światowej, wspólnie z żoną Julią Gundlachową, zainicjował działalność Polskiej Organizacji Wojskowej w Łodzi. W latach 1917–1918 podejmował działania na rzecz uwolnienia legionistów z obozów internowania w Szczypiornie oraz Beniaminowie, przyciągając ich na badania kontrolne do Łodzi. Po przeprowadzeniu badań, legioniści często nie wracali do obozów. Dodatkowo, w swoim mieszkaniu przy al. Kościuszki 24, korzystał z połączenia telefonicznego, które wcześniej należało do niemieckiego biura wojskowego. Wykorzystując tę okoliczność, dzwonił do obozów, podszywając się pod niemieckiego oficera, żądając zwolnienia osadzonych. Dzięki swojej biegłości w języku niemieckim, zdobytej podczas studiów, te działania zazwyczaj odnosiły zamierzony skutek. Po zakończeniu I wojny światowej, Gundlach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, kończąc służbę wojskową w czerwcu 1921 roku w stopniu majora.

W czasieII wojny światowej był lekarzem ludności polskiej oraz aktywnie działał w ramach ZWZ. Chętnie współpracował z pastorem Augustem Gerhardem w organizacji pomocy Żydom oraz ich transportu do Szwajcarii. W tym czasie był zmuszony do stawienia czoła niestety naciskom ze strony Niemców, którzy próbowali skłonić go do podpisania volkslisty, czemu odmówił, co doprowadziło do jego wydalenia z mieszkania. Zmarł na skutek ataku serca w dniu 19 stycznia 1941 roku.

Praktyka lekarska

Od 1916 roku Gundlach pełnił obowiązki ordynatora oddziału wewnętrznego Szpitala Anny Marii dla dzieci w Łodzi. Jego specjalizacją była pediatria oraz choroby weneryczne, pomimo że nie ukończył formalnej specjalizacji chirurgicznej. Podczas swojej pracy w szpitalu, stał się bliskim współpracownikiem lekarza Tadeusza Mogilnickiego. Zarówno Gundlach, jak i Mogilnicki udostępniali swoje usługi w szpitalu w nadmiarze wolnym od zajęć medycznych. Po I wojnie światowej, Gundlach pracował jako lekarz dojeżdżający do pacjentów w Łodzi i okolicach.

Jako jeden z pionierów, zainicjował terapię sulfonamidami w okresie, gdy Polska zmagała się z ich dotkliwym deficytem. W związku z prowadzeniem własnej praktyki lekarskiej, leczył również osoby z wyższych sfer społecznych, w tym m.in. biskupa Wincentego Tymienieckiego, któremu za swoje zasługi w leczeniu uzyskał tytuł honorowy. Ponadto, był organizatorem akcji „Kropla Mleka” oraz pełnił funkcję lekarza Banku Polskiego.

Życie prywatne

Ludwik Gundlach był synem pastora Rudolfa Gundlacha oraz Wandy z domu Manitius. W 1914 roku ożenił się z Julią Nietz, pielęgniarką w szpitalu Anny Marii. Para doczekała się trojga dzieci – w tym córki Hanny Wandy, która zmarła w dzieciństwie oraz Władysława Rudolfa Gundlacha, urodzonego w 1921 roku.

---

Oceń: Ludwik Gundlach

---