Stanisław Marczewski

---

Życiorys

Stanisław Marczewski przyszedł na świat 18 kwietnia 1896 roku w Warszawie, w rodzinie o imieniu Stanisław. Po ukończeniu studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w 1922 roku, został powołany do zawodowej służby wojskowej. W tej roli pełnił funkcję lekarza wojskowego w różnych jednostkach oraz szpitalach, w tym w szpitalu wojskowym w Dęblinie i Szpitalu Ujazdowskim. Jego praca obejmowała oddziały chorób wewnętrznych i zakaźnych, a także prowadzenie badań doświadczalnych, których wyniki publikował w polskich oraz zagranicznych czasopismach.

Od 1 stycznia 1929 roku, Marczewski został przeniesiony z 15 Pułku Piechoty w Dęblinie do 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie, gdzie objął stanowisko starszego ordynatora. W sierpniu tego samego roku, został przeniesiony do 30 Pułku Piechoty w Warszawie na stanowisko lekarza. 18 lutego 1930 roku został awansowany na stopień majora z datą starszeństwa od 1 stycznia 1930 roku, osiągając 14. lokatę w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. W czerwcu 1930 roku objął funkcję ordynatora w Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich.

W 1935 roku Marczewski został delegowany do Paryża, gdzie prowadził badania dotyczące białka surowicy krwi ludzkiej w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Paryskiego, a także badał wpływ wysokości na organizm zwierzęcy w Instytucie Medycyny Lotniczej. Wyniki jego badań były przedstawione na sesjach Francuskiej Akademii Nauk oraz opublikowane w periodyku Comptes Rendus de l’Académie de Sciences w latach 1935 i 1936. W Instytucie Badań Lotniczo-Lekarskich pracował do września 1939 roku.

W czasie II wojny światowej, w trakcie okupacji oraz Powstania Warszawskiego, Marczewski kontynuował pracę w szpitalach warszawskich. Wziął aktywny udział w walkach na Mokotowie. Po wojnie, w kwietniu 1945 roku, został wcielony do ludowego Wojska Polskiego, gdzie objął kierownictwo Ruchomego Laboratorium Sanitarno-Epidemicznego.

We wrześniu 1946 roku, Marczewski został szefem Oddziału Badawczo-Doświadczalnego Fizjologii Centralnego Ambulatorium Medycyny Lotniczej. W 1947 roku uzyskał tytuł docenta habilitowanego. W 1950 roku, na rozkaz dowódcy Wojsk Lotniczych, przeprowadził badania wśród personelu latającego jednostek lotniczych w samolocie Li-2 na wysokości 7000 metrów. Te badania były niemożliwe do przeprowadzenia na ziemi, gdyż trwał montaż barokomory, którą według koncepcji pułkownika Marczewskiego, zrealizowała Stocznia Gdańska, według projektu prof. inż. Wolskiego z Politechniki Warszawskiej.

Jako etatowy zastępca szefa ds. naukowych, sprawował kierownictwo nad pracami Instytutu. Od listopada 1959 roku do lipca 1968 roku pełnił funkcję zastępcy komendanta Centralnego Instytutu Badań Lotniczo-Lekarskich (CIBLL) ds. naukowych. Dodatkowo, od września 1954 do lutego 1955 roku czasowo pełnił obowiązki komendanta CIBLL. W 1963 roku Marczewski uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Kontynuował również indywidualne badania nad białkiem surowicy krwi oraz doświadczenia dotyczące promieniowania pozafiołkowego i podczerwonego, a także promieni rentgenowskich oraz gamma wpływających na uwalnianie białka z surowicy krwi.

W swoim dorobku naukowym posiadał ponad 30 publikacji. W 1969 roku przeszedł na emeryturę, jednak nadal prowadził badania na zwierzętach dotyczące wpływu stałego pola magnetycznego na mózg oraz wykorzystania hełmu magnetycznego do badań nad ludźmi. Stanisław Marczewski spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera CII 11-6-10).

Ordery i odznaczenia

Stanisław Marczewski jest osobą wyróżnioną licznymi odznaczeniami za swoje zasługi. Wśród nich znajdują się:

• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Stanisław Marczewski

---