Michaił Awgustinowicz

---

Życiorys

W 1930 roku Michaił Awgustinowicz rozpoczął swoją karierę wojskową, wstępując do Marynarki Wojennej jako kursant w Szkole Marynarki Wojennej im. Frunzego. Ukończył ją w grudniu 1932 roku. Następnie, w lipcu 1933 roku, ukończył Szkołę Podwodnego Pływania w Sewastopolu.

Po zakończeniu edukacji, Awgustinowicz został przydzielony do jednostki artylerii na okręcie bazowym „Umba”. Służbę w dywizjonie artylerii Brygady Okrętów Podwodnych Floty Północnej pełnił od lipca 1933 roku do 1935 roku. W sierpniu 1936 roku zakończył naukę w Oddziale Szkolnym Okrętów Podwodnych im. Kirowa, zdobywając kwalifikacje dowódcze. Po powrocie do Floty Północnej piastował szereg istotnych stanowisk, w tym pomocnika dowódcy okrętów podwodnych „D–3”, „D–1” oraz „Szcz–401” w latach 1936-1937.

W ciągu kolejnych lat jego kariera nabrała tempa, stając się dowódcą „Szcz–401” (1937-1938) oraz „D–2” i „D–1”. Od 29 października 1939 do 28 lipca 1940 roku pełnił funkcję dowódcy 3 Dywizjonu Okrętów Podwodnych, a później 1 Dywizjonu Okrętów Podwodnych Brygady Okrętów Podwodnych Floty Północnej, gdzie pozostawał do 3 października 1940 roku.

W październiku 1940 roku Awgustinowicz objął stanowisko szefa sztabu Brygady Okrętów Podwodnych Floty Północnej, które piastował aż do momentu ataku Niemiec na ZSRR. 15 lipca 1941 roku został dowódcą okrętu podwodnego „K–1”, dowodząc nim do 20 marca 1943 roku. W tym czasie zrealizował 13 rejsów bojowych, z których tylko jeden zakończył się atakiem torpedowym, jednak regularnie przeprowadzał minowanie szlaków żeglugowych oponentów.

Po tym etapie kariery, Awgustinowicz był naczelnikiem 1 oddziału oraz zastępcą naczelnika wydziału podwodnego pływania Floty Północnej, do 6 marca 1944 roku, kiedy to został dowódcą 1 dywizjonu okrętów podwodnych, pełniąc tę funkcję aż do zakończenia II wojny światowej.

Po wojnie Awgustinowicz pełnił różne funkcje dowódcze, a w latach 1946-1947 kierował grupą okrętów przesuwanych z Floty Bałtyckiej do Floty Północnej. Po ukończeniu Akademickiego Kursu Oficerskiego w Akademii Marynarki Wojennej im. Woroszyłowa w maju 1947 roku, objął stanowisko szefa sztabu Brygady Okrętów Podwodnych, a następnie został dowódcą Brygady Okrętów Podwodnych Floty Północnej.

Awgustinowicz kierował 33 Dywizją Okrętów Podwodnych Floty Podwodnej od kwietnia 1951 roku do lutego 1952 roku. W kolejnych latach zdobył dodatkowe doświadczenie uczęszczając na wydział morski Wyższej Akademii Wojskowej im. K. J. Woroszyłowa, którą ukończył ze złotym medalem. Od stycznia do sierpnia 1954 roku służył jako doradca szefa sztabu, a następnie do grudnia 1956 jako doradca wojskowy Dowódcy Marynarki Wojennej Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.

Po powrocie z Korei w grudniu 1956 roku, Awgustinowicz został naczelnikiem 3 oddziału Wydziału Operacyjnego Głównego Sztabu Sił Morskich ZSRR, funkcję tę sprawując do listopada 1957 roku. Później objął stanowisko admirała-inspektora sił podwodnych Głównego Inspektoratu Ministerstwa Obrony ZSRR, które zajmował aż do września 1968 roku. Został przeniesiony do rezerwy ze względu na problemy zdrowotne.

Po przejściu na emeryturę osiedlił się w Moskwie, gdzie zmarł. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz kuncewski w Moskwie.

Awanse

W ciągu swojej kariery Michaił Awgustinowicz osiągnął kilka znaczących stopni wojskowych. Wśród nich można wymienić:

• kontradmirał (Контр-адмирал) – awans 11.05.1949,
• wiceadmirał (Вице-адмирал) – awans 9.05.1961.

Odznaczenia

Michaił Awgustinowicz otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi i zaangażowanie w służbę wojskową.

• Order Lenina (1954),
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie) (29.04.1942, 1950),
• Order Nachimowa II st. (10.04.1944),
• Order Wojny Ojczyźnianej I st. (01.01.1943),
• Order Wojny Ojczyźnianej II st. (30.05.1945),
• Order Czerwonej Gwiazdy (30.04.1945),
• Medal „Za zasługi bojowe” (3.11.1944),
• Medal „Za obronę Radzieckiego Obszaru Podbiegunowego” (1944),
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1945),
• Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” (1976).

---

Oceń: Michaił Awgustinowicz

---