Ludwik Ziobrowski

Wojsko i służby mundurowe

Ludwik Ziobrowski, urodzony 7 sierpnia 1905 roku w Warszawie, zapisał się na kartach historii jako podpułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych. Jego życie, które zakończyło się 9 czerwca 1946 roku, związane było z wieloma ważnymi wydarzeniami, jakie miały miejsce w Polsce w trakcie i po II wojnie światowej.

Ziobrowski był nie tylko oficerem, ale również osobą, która miała znaczący wpływ na rozwój struktur wojskowych w Polsce w okresach trudnych i przełomowych dla kraju.

Życiorys

Ludwik Ziobrowski, urodzony 7 sierpnia 1905 roku w Warszawie, był synem Waleriana. Swoją drogę wojskową rozpoczął od 12 września 1923 roku, kiedy to został uczniem 54. klasy Szkoły Podchorążych. W latach 1924–1926 kontynuował edukację w Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie.

27 lipca 1926 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał mu stopień podporucznika, przyznając mu 37. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Minister spraw wojskowych przydzielił go do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie. Dwa lata później, 15 sierpnia 1928, awansował na porucznika, uzyskując 62. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W 1935 roku osiągnął rangę kapitana, zdobywając 224. lokatę w korpusie oficerów. W 1939 roku dowodził 3. kompanią, którą Stanisław Truszkowski uznał za „najlepszą kompanię w 6 pp Leg”. To właśnie ta kompania miała zaszczyt nosić sztandar pułku i występować na czele podczas uroczystości wojskowych. Pod jego dowództwem uczestniczyła także w kampanii wrześniowej.

W wyniku wydarzeń II wojny światowej, Ludwik został w 1940 roku uwięziony w Obozie NKWD w Griazowcu. Po zwolnieniu wrócił do służby, przyłączając się do 13 pułku piechoty. 15 grudnia 1941 roku otrzymał awans na majora, a od 25 marca 1942 był zastępcą dowódcy swojego oddziału. W październiku 1942 roku objął stanowisko dowódcy 10 batalionu strzelców. W marcu 1943 roku został zastępcą dowódcy 13 Wileńskiego batalionu strzelców, a od listopada 1943 dowodził 14 Wileńskim batalionem. W tym samym czasie awansował na stopień podpułkownika.

Ziobrowski wziął udział w bitwie o Monte Cassino, służąc z dużym oddaniem. Jego życie zakończyło się tragicznie 9 czerwca 1946 roku. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii (miejsce 16-F-5, ekshumowany).

Według relacji Stanisława Truszkowskiego, jego zgon był wynikiem samobójstwa, które miało być spowodowane przekonaniem, że jego późniejsze osiągnięcia wojenne nie rekompensują mu błędnej decyzji, podjętej nad Bugiem w nocy z 9 na 10 września 1939 roku.

Ordery i odznaczenia

W wyniku zasług i odważnych czynów, Ludwik Ziobrowski został uhonorowany różnorodnymi odznaczeniami, które potwierdzają jego wkład w walkę o wolność i niepodległość. W skład jego nagród wchodzą:

  • Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 100,
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8793,
  • Medal Niepodległości (23 grudnia 1933),
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 16237.

Przypisy

  1. Suchcitz (red.) 2012, s. 601.
  2. Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 232, 235–236, 241.
  3. Rybka i Stepan 2006, s. 46.
  4. Rybka i Stepan 2006, s. 554.
  5. Łukomski Ł., Polak P., Suchcitz S., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 540.
  6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 9 z 19.03.1934 r., s. 113.
  7. Rocznik Oficerski 1932, s. 112, 536.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 9 z 28.06.1935 r., s. 75.
  9. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 13 z 15.08.1928 r., s. 275.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 32 z 15.08.1926 r., s. 259, 264.
  11. Rocznik Oficerski 1928, s. 22, 280.
  12. Roczniki Oficerskie 1928, 1932 podały datę 8 sierpnia 1905.
  13. Kronika 1944, s. 30.
  14. Truszkowski 1983, s. 219.
  15. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930, s. 469, 494.
  16. 13 Wileński Batalion Strzelców "Rysiów" - Ziobrowski Ludwik [online], rysie.montecassino.eu [dostęp 27.01.2022 r.] .
  17. Ludwik Ziobrowski [online], www.polskicmentarzbolonia.pl [dostęp 27.01.2022 r.] .
  18. 14 Wileński Batalion Strzelców "Żbików" - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 28.01.2022 r.] .
  19. a b c Wykaz poległych 1952, s. 269.

Oceń: Ludwik Ziobrowski

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:19