Leonard Samborski

---

Życiorys

Leonard Samborski, człowiek o fascynującej biografii, przyszedł na świat 6 listopada 1885 roku w Warszawie, w rodzinie Wincentego. Jego kariera wojskowa rozpoczyna się w 26 Mohylewskim Pułku Piechoty, stacjonującym w Woroneżu, który był częścią 7 Dywizji Piechoty. W lipcu 1914 roku, w trakcie mobilizacji, przeszedł do 234 Boguczarskiego Pułku Piechoty, związanym z 59 Dywizją Piechoty. I wojna światowa miała duży wpływ na jego dalszą karierę, gdyż w szeregach tego pułku, awansował na stopień kapitana.

Po wojnie, 8 grudnia 1918 roku, Leonard został przyjęty do Wojska Polskiego, wykorzystując swoje dotychczasowe doświadczenia z Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. Wraz z tym przyjęciem, uzyskał stopień majora z datą starszeństwa 7 listopada 1918 i został przydzielony do Szkoły Oficerskiej w Dęblinie. Już 15 lipca 1920 roku, został formalnie zatwierdzony w stopniu majora, a jego służba kontynuowana była w 1 Pułku Strzelców Granicznych.

W wrześniu 1920 roku, Samborski objął dowództwo III batalionu w 11 Pułku Piechoty w Tarnowskich Górach. Po zakończeniu działań wojennych, kiedy pułk wszedł w etap organizacji pokojowej, został wyznaczony na dowódcę batalionu sztabowego tego pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919, uzyskując 167. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Natomiast 31 marca 1924 roku, został mianowany podpułkownikiem, a jego starszeństwo datowano na 1 lipca 1923, zajmując 69. lokatę w korpusie piechoty.

W 1924 roku, Samborski awansował na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Dziedzicach. Już w maju 1925 roku, został wyznaczony jako zastępca dowódcy 11 Pułku Piechoty. Interesującym okresem w jego karierze był czas od 28 września do 26 listopada 1927 roku, kiedy to uczestniczył w II unitarno-informacyjnym kursie dla oficerów wyższego stopnia, przygotowujących się na dowódców pułków. W lipcu 1928 roku, Samborski objął dowództwo nad 11 Pułkiem Piechoty.

Niepewność związana z przyszłością nie ominęła także jego ścieżki kariery, 24 grudnia 1929 roku został mianowany pułkownikiem, ze starszeństwem od 1 stycznia 1930 i zajmując 4. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1935 roku zwolniono go z zajmowanego stanowiska, zachowując przy tym dotychczasowy dodatek służbowy. 2 sierpnia tego samego roku, uroczyście przekazał dowództwo swojemu następcy, ppłk. Henrykowi Gorgoniowi. Ostatecznie, z dniem 30 listopada 1935 roku, przeszedł w stan spoczynku.

Ordery i odznaczenia

Leonard Samborski jest postacią o bogatym dorobku w zakresie odznaczeń wojskowych. Jego działalność oraz poświęcenie zostały uhonorowane wieloma prestiżowymi nagrodami, które podkreślają jego zasługi.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – przyznany 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Krzyż Walecznych – wyróżniony dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi – otrzymany 10 listopada 1928,
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – przyznany dwukrotnie, 16 lutego 1916 oraz 16 stycznia 1917,
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą,
• Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę”.

Te wyróżnienia są świadectwem jego odwagi oraz oddania w służbie dla ojczyzny.

---

Oceń: Leonard Samborski

---