Jerzy Kamler

Wojsko i służby mundurowe

Jerzy Kamler, znany również pod pseudonimem Stolarz, urodził się 23 kwietnia 1902 roku w Warszawie, gdzie również zmarł 13 sierpnia 1944 roku.

Był to polski przemysłowiec, który zasłużył się także jako oficer kawalerii. Służył jako porucznik w Armii Krajowej i oddał życie podczas powstania warszawskiego.

Jego odwaga i poświęcenie zostały uhonorowane nadaniem mu orderu Virtuti Militari, co świadczy o jego niezwykłym wkładzie w walkę o wolność Polski.

Życiorys

Jerzy Kamler, jeden z czterech synów Juliusza i Amelii, w 1916 roku podjął dramatyczną decyzję o ucieczce z domu, pragnąc wstąpić do armii. Była to jednak ucieczka nieudana, ponieważ został odesłany z powrotem do domu, gdzie kontynuował naukę w Gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. W roku 1919 ponownie postanowił uciec do wojska, lecz ze względu na tragiczne wydarzenia straty swoich dwóch braci, Juliusz i Jan, którzy polegli w 1918 roku, napotkał trudności w przyjęciu do armii. Jesienią tego samego roku, po raz kolejny stawił się przed komisją wojskową i został przyjęty do 7 pułku Ułanów Lubelskich. Ukończył kampanię z 1920 roku, uzyskując stopień plutonowego.

Po wojnie Jerzy Kamler uzyskał maturę we Lwowie, a następnie wrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w rodzinnej fabryce mebli „Wytwórnia mebli – projekty wnętrz – L. Kamler”. W 1925 roku wziął ślub z Zofią, z którą doczekał się dwojga dzieci, Hanny i Wojciecha. Po pewnym czasie wyjechał do Belgii, gdzie w Brukseli ukończył szkołę zajmującą się wyrobem mebli. Po powrocie do kraju przejął prowadzenie rodzinnego interesu. Był niezwykle utalentowanym projektantem i producentem mebli, co zaowocowało wieloma nagrodami oraz otrzymaniem cennych odznaczeń za swoją pracę.

Kiedy w 1939 roku wybuchła wojna, Kamler wrócił do 7 pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, wchodzącego w skład Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Tam brał udział w walkach od 1 do 3 września w okolicach Chorzeli, a następnie walczył w rejonie Przasnysza oraz na linii Narwi, w pobliżu Pułtuska i Serocka. Na początku września pułk został zmuszony do odwrotu na linię Bugu. W dniu 23 września wzięli udział w bitwie pod Suchowolą, jednak 7 pułk ułanów poniósł ciężkie straty. Plutonowy Jerzy Kamler, krążąc pomiędzy oddziałami niemieckimi i sowieckimi, próbuje przedostać się ku granicy węgierskiej. W październiku 1939 roku, w przebraniu chłopskim, wraca do Warszawy.

W listopadzie tego samego roku wstępuje do konspiracji i aktywnie uczestniczy w odtworzeniu 7 pułku Ułanów Lubelskich, działając pod kryptonimem „Jeleń”. Dowodzi plutonem 1112, który składał się z pracowników jego rodzinnej fabryki mebli. Z własnych funduszy dozbraja swoich żołnierzy, a w 1942 roku zostaje mianowany podporucznikiem na rozkaz Dowódcy Armii Krajowej. Około 25 lipca 1944 roku, w związku z decyzją o podjęciu walk o Warszawę, jego fabryka została wyznaczona na miejsce postoju Komendy Głównej Armii Krajowej oraz Delegata Rządu na Kraj, a pluton 1112 miał zapewnić osłonę podczas akcji „Burza”.

W początkowych dniach powstania (1–7 sierpnia) podporucznik „Stolarz” dowodził plutonem 1112, który był odpowiedzialny za osłonę Komendy Głównej oraz Delegata Rządu na Kraj w kwaterze w fabryce Kamlera przy ul. Dzielnej 64/72. 6 sierpnia Komenda Główna została ewakuowana na Stare Miasto do budynku szkolnego przy ul. Barokowej, a pluton 1112 nadal ochraniał Komendę w trakcie przemarszu przez ruiny Getta. W dniach 7–12 sierpnia pluton ten, oprócz ochrony KG AK, wspierał zagrożone odcinki walk na Starym Mieście, biorąc udział w bitwach w rejonach Arsenału, Placu Krasińskich, Katedry św. Jana oraz Kanonii, walcząc jako oddział odwodowy dowódcy Grupy Północ.

Około 10 sierpnia „Stolarz” prowadził bojowe rozpoznanie z galerii katedralnej w kierunku Zamku Królewskiego, gdzie wypierał niemiecki patrol z Katedry św. Jana. W wyniku działań na polu walki, ppor. „Stolarz” został awansowany na porucznika. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz otrzymał pisemny rozkaz pochwalny od Dowódcy AK gen. „Bora” Komorowskiego.

Porucznik Jerzy Kamler, znany jako „Stolarz”, poległ 13 sierpnia 1944 roku, trafiony odłamkami pocisku granatnika na rogu ul. Miodowej i Długiej przy pl. Krasińskich. Został pochowany w mogile wykopanej pod oknami oficyny zajmowanej przez KG AK oraz Delegata Rządu na Kraj, w domu na rogu ul. Długiej i Kilińskiego. W roku 1945 jego ciało zostało ekshumowane i przeniesione na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.

Oceń: Jerzy Kamler

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:18