Jerzy Daniel Kędzierski to postać o znacznym dorobku w historii polskiej architektury oraz przede wszystkim ważny uczestnik wydarzeń wojskowych. Urodził się 3 stycznia 1902 roku w Warszawie, gdzie również spędził ostatnie lata swojego życia.
Jego wkład w architekturę oraz służbę wojskową łączył pasję twórczą z patriotycznym zaangażowaniem. Zmarł 29 maja 1981 roku, również w Warszawie.
Życiorys
Jerzy Daniel Kędzierski był synem Jana i Jadwigi Nowak. W młodości uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, które ukończył w 1921 roku. Był aktywnym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) oraz ochotnikiem w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, służąc w I baterii 8 dywizjonu artylerii konnej.
W roku akademickim 1932/33 ukończył Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej, zdobywając tytuł inżyniera architekta. Od 1924 roku był członkiem Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia, organizacji studenckiej, do której należał również jego brat Tomasz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Kędzierski w latach 1928–29 przeszedł przeszkolenie w Szkole Saperów Podchorążych Rezerwy w Modlinie, a w 1936 roku awansował do stopnia podporucznika rezerwy.
Wziął udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu oraz zastępcy dowódcy kompanii saperów (nr 168) w Brześciu nad Bugiem. Podczas okupacji był wykładowcą w Szkole Podchorążych Armii Krajowej. Służył w stopniu porucznika AK, używając pseudonimu „Kalinowski”, kierując 2 kompanią „Supraśl” w batalionie imienia W. Łukasińskiego. W czasie powstania warszawskiego dowodził Redutą Ratusz oraz Pałacem Krasińskich, został dwukrotnie ranny, a za swoje bohaterstwo uhonorowany został Krzyżem Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie był jeńcem oflagu Murnau, gdzie pełnił funkcję prezesa miejscowego oddziału SARP. W późniejszym okresie awansował na stopień kapitana.
Po zakończeniu wojny Jerzy Kędzierski udał się na Ziemie Odzyskane, gdzie nadzorował proces odbudowy Szczecina. Pracował następnie jako architekt w Warszawie, Łodzi oraz Starachowicach. W latach 1949–1953 był więźniem politycznym w czasach Polski Ludowej. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Starych Powązkach w rodzinnym grobie (kwatera 237-3-16/17).
Odznaczenia
Jerzy Daniel Kędzierski jest postacią, której osiągnięcia są doceniane poprzez liczne odznaczenia. Poniżej przedstawiamy listę wyróżnień, które świadczą o jego zasługach:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Walecznych (przyznany dwukrotnie),
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Medal za Warszawę 1939–1945.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: KĘDZIERSCY I NOWAKOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 08.11.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Rudnicki (lotnik) | Wojciech Francki | Jakub Walenty Lewiński | Ryszard Szuppe | Stanisław Grąbczewski | Edward Szydełkiewicz | Witold Strumpf | Antoni Miszewski | Jerzy Zabielski | Leszek Lamparski | Edward Daniłło-Gąsiewicz | Stefan Czesław Relich | Kazimierz Nalaskowski | Stanisław Kazimierczak | Waldemar Baczak | Nicefora Kalicka | Zdzisław Poradzki | Mieczysław Czyżewicz | Stanisław Ruśkiewicz | Józef MachlejdOceń: Jerzy Daniel Kędzierski