Jan Bogdanowicz (1894–1967)

---

Życiorys

Jan Bogdanowicz urodził się w rodzinie Edmunda Marcina Franciszka (1857–1911) oraz Marii Kleofy Seweryny z Tymowskich herbu Sas (1862). Miał trzech braci: Ercio, który żył w latach 1887–1889, Marian Józef (1888–1944) i Stanisław Feliks (ur. 1891). W młodości kształcił się w Szkole Górskiego w Warszawie, gdzie w 1911 roku zdobył polską maturę, a rok później również maturę rosyjską. W okresie od 1911 do 1916 roku zajmował się nauczaniem dzieci Potockich z Moskorzewa.

W 1918 roku, z zapałem i ochotą, wstąpił do 36. pułku piechoty Legii Akademickiej, biorąc miejsce w walkach o Lwów. W 1920 roku został wysłany na front jako podlekarz w IV batalionie 205. pułku piechoty, a swoją służbę wojskową zakończył w stopniu podporucznika lekarza. W 1921 roku zaczął pełnić wolontariat, a w 1923 roku otrzymał asystenturę. W latach 1933–1943 zajmował stanowisko ordynatora w Szpitalu im. Karola i Marii w Warszawie.

W 1922 roku ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, zdobywając dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Przez lata 1922–1939 pracował jako lekarz w Szkole Ziemi Mazowieckiej w Warszawie. Równocześnie, w latach 1925–1933, był związany z Miejską Pomocą Lekarską. W 1939 roku prowadził wykłady w Instytucie Wychowania Fizycznego oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej.

Podczas Drugiej Wojny Światowej, Jan Bogdanowicz uczestniczył w powstaniu warszawskim, będąc częścią oddziału „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) – III Obwód „Waligóra” (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej oraz w Szpitalu Karola i Marii, gdzie pełnił funkcję lekarza naczelnego aż do 5 sierpnia 1944 roku. Następnie przeszedł do Szpitalu Wolskim. Po kapitulacji powstania, w asyście rannych, udał się na ewakuację do Włodzimierzowa.

Po wojnie, w 1946 roku, był jednym z organizatorów Szpitala Karola i Marii przy ul. Działdowskiej w Warszawie. Habilitację uzyskał w 1948 roku we Wrocławiu, a już w 1949 roku objął rolę kierownika Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego. W 1951 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1959 roku profesora zwyczajnego Akademii Medycznej w Warszawie.

W okresie 1947–1951 był prezesem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, a w latach 1950–1957 prezesem Polskiego Towarzystwa Reumatologów. Jako współzałożyciel i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Lekarzy Chorób Zakaźnych, w latach 1947–1952 zasiadał również na stanowisku redaktora naczelnego „Pediatrii Polskiej”. Od 1950 roku był członkiem Rad Naukowych takich instytucji jak Instytut Matki i Dziecka, Zakład Surowic i Szczepionek, Instytut Reumatologii oraz AWF.

Jan Bogdanowicz prowadził liczne badania dotyczące chorób zakaźnych, takich jak błonica, krztusiec i płonica, a także prawidłowego rozwoju dzieci. W swoim dorobku naukowym opublikował 285 prac oraz 5 podręczników, w tym wybitne „Właściwości rozwojowe wieku dziecięcego” (PZWL, Warszawa 1962).

Był mężem Zofii Marii Janiny z Tymowskich herbu Sas (1897–1976) oraz ojcem Jerzego (1924–1971), Stefana (1926–1992) i Marianny, która po mężu nosiła nazwisko Owczarska (ur. 1927). Zmarł w Warszawie i spoczywa na cmentarzu w Wilanowie.

Ordery i odznaczenia

Jan Bogdanowicz, w swoim życiu został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami i medalami, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w rozwój społeczny i kulturalny kraju.

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (przyznany 13 stycznia 1955 roku),
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”.

Informacje te pochodzą z dokumentu dotyczącego Powstańczych Biogramów – Jan Bogdanowicz.

Upamiętnienie

W 1977 roku, na cześć Jana Bogdanowicza, nazwano Szpital Dziecięcy znajdujący się przy ulicy Niekłańskiej w Warszawie. To wyróżnienie świadczy o ogromnym wkładzie, jaki miał w rozwój pediatrii w Polsce.

W 1979 roku na terenie szpitala odsłonięto tablicę, która upamiętnia jego niezwykłą osobę i osiągnięcia, pozostawiając trwały ślad w historii medycyny.

---

Oceń: Jan Bogdanowicz (1894–1967)

---