Edmund Bogdanowicz, znany również pod różnymi pseudonimami, takimi jak Bożydar, Włast M., Deodat oraz Nix, przyszedł na świat 11 listopada 1857 roku w Warszawie. Jego życie zakończyło się 25 czerwca 1911 roku w Grodzisku.
Był nie tylko poetą, lecz także pisarzem i dziennikarzem, co czyni go postacią wielowymiarową w polskiej literaturze. Jego twórczość odzwierciedlała różnorodne aspekty życia społecznego i kulturalnego tamtych czasów.
Życiorys
Edmund Bogdanowicz przyszedł na świat 11 listopada 1857 roku, w stolicy Polski – Warszawie. Był synem Feliksa Bonifacego (zm. 1899) oraz Franciszki z Cyrażewskich. Po zakończeniu edukacji w gimnazjum, kontynuował studia na Politechnice Drezdeńskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim i Petersburskim, gdzie kształcił się na wydziale matematycznym.
W Petersburgu Bogdanowicz rozpoczął swoją działalność dziennikarską, współpracując z czasopismem Kraj. Po powrocie do Warszawy w 1880 roku dołączył do redakcji Kuriera Warszawskiego. Tam objął odpowiedzialność za dział gazet rosyjskich, korespondencje z prowincji oraz pisał cotygodniowe felietony literackie zatytułowane Świstki.
Chociaż był matematykiem i przyrodnikiem z powołania, jego współczesna fama opierała się głównie na osiągnięciach poetyckich. Publikując wiele erotyków i liryki na łamach Kuriera Warszawskiego, używał pseudonimu Bożydar. W jego wierszach można dostrzec zachwyt nad pięknem polskiej przyrody, wszechobecną miłością do wsi oraz jej mieszkańców, obyczajów i tradycyjnych tańców ludowych.
W szczególności jego strofy poświęcone śmierci Kraszewskiego zdobyły uznanie wśród ówczesnych krytyków literackich. Oprócz tego, jego teksty ukazywały się także w wielu renomowanych czasopismach, takich jak Kłosy, Wiek, Tygodnik Illustrowany i Wędrowiec. Przez pewien czas uczył w szkole prowadzonej przez profesora Popławskiego w Piotrkowie, gdzie również pisał dla Tygodnika Piotrkowskiego.
Od 1885 roku Edmund Bogdanowicz był mężem Marii Kleofy Seweryny z Tymowskich h. Sas (ur. 1862). Para doczekała się synów: Ercia (ok. 1887–1889), Mariana Józefa Wacława (1888–1944), Stanisława Feliksa (ur. 1891) oraz Jana Józefa.
Bogdanowicz zmarł 25 czerwca 1911 roku w Grodzisku, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 297-1-7.
Twórczość
Twórczość Edmunda Bogdanowicza obejmuje różnorodne formy literackie.
Wśród jego prozatorskich osiągnięć znajdują się :
- 1886 – Notatka popularna o przepowiedniach i naukowych hypotezach o przyszłości ziemi – zbiór esejów,
- 1903 – Pan Zagłoba i Dyogenes: Humoreski, szkice i obrazki – zbiór esejów,
- 1906 – Błękitna pantera – opowiadanie z puszczy amerykańskiej,
- 1909 – Opowiadania z puszczy amerykańskiej. Książka dla młodzieży,
- 1923 – W srebrnem królestwie: Baśń zimowa (zob. w Wikimedia Commons),
- ? – Sępie gniazdo – opowiadanie z puszczy amerykańskiej.
W dziedzinie dramatu autor wystąpił z takimi utworami jak:
- ? – Monologi i wiersze do deklamacyi,
- ? – Podstępem. Komedya w 1 akcie.
Dodatkowo, znalazł się w antologiach literackich, gdzie publikował razem z innymi twórcami:
- 1889 – Monologi. Zeszyt drugi – zbiór utworów dramatycznych,
- 1913 – Ziemia polska w pieśni – wybór poezji,
- 1983 – Kwiaty ojczystej ziemi – wybór poezji.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Maja Komorowska | Sławomir Wesołowski | Henryk Grynberg | Jerzy Satanowski | Agnieszka Pajączkowska | Artur Szrejter | Józef Ignacy Kraszewski | Paweł Łoziński | Bogdan Czyżewski | Agnieszka Jaskółka | Zuzanna Trąmpczyńska | Jacek Dobrowolski (poeta) | Sara Jaroszyk | Michał Bobrowski (satyryk) | Leszek Sokół | Andrzej Wasylewski | Olgierd Buczek | Adam Ferency | Stanisława Łopuszańska | Matylda DamięckaOceń: Edmund Bogdanowicz