Irena Tarłowska

---

Życiorys

Irena Tarłowska miała bogate życie zawodowe, które rozpoczęło się od ukończenia edukacji w Gimnazjum im. Władysławy Lange w Warszawie w 1935 roku. Następnie poszerzała swoją wiedzę na kierunku chemii w Wolnej Wszechnicy Polskiej, a w latach 1939–1941 kontynuowała naukę na Politechnice Lwowskiej. Od 1932 roku aktywnie uczestniczyła w lewicowym ruchu młodzieżowym, w tym w Komunistycznym Związku Młodzieży Polski, co niestety doprowadziło ją do aresztowania. W 1942 roku przystąpiła do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W czasie II wojny światowej przebywała w warszawskim getcie, z którego udało jej się wydostać. Po tym wydarzeniu zaangażowała się w działalność konspiracyjną, prowadząc nasłuch radiowy i redagując biuletyn „Wiadomości Radiowe” dla PPR.

Tarłowska brała także udział w walkach partyzanckich, szczególnie w rejonie Wyszkowa, pełniąc rolę oficera oświatowego w oddziale Gwardii Ludowej znanym jako „Była załoga Treblinki”, który w większości składał się z byłych strażników obozowych z obozu zagłady Treblinka. Po tragicznym wydarzeniu, jakie miało miejsce w związku z śmiercią dowódcy oddziału, wróciła do Warszawy, gdzie znalazła schronienie u Jadwigi Koszutskiej-Issat.

Po zakończeniu wojny Tarłowska aktywnie działała w Związku Walki Młodych, gdzie była członkiem prezydium oraz redaktorką pisma „Walki Młodych”. Pracowała również w redakcji „Życia Warszawy”, a także pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Później została redaktorką naczelną „Gazety Robotniczej” we Wrocławiu. Jej kariera w mediach nie obyła się bez kontrowersji. W 1955 roku została usunięta z redakcji po publikacji reportażu Ryszarda Kapuścińskiego, który odpowiadał na poemat Adama Ważyka. Tekst Kapuścińskiego, krytycznie oceniał warunki pracy w Nowej Hucie, ukazując rzeczywistość robotników w jeszcze gorszym świetle, między innymi wspominając o prostytucji wśród młodych dziewcząt. Mimo protestów Tarłowskiej, redakcji zależało na publikacji tego tekstu, co doprowadziło do zwolnienia zarówno cenzora, jak i jej samej; jednak oboje później zostali przywróceni do pracy.

Po październiku 1956 roku Irena Tarłowska pracowała w Paryżu, gdzie kierowała pismem skierowanym do Polonii i emigrantów, a także zajmowała się tłumaczeniem sztuk teatralnych z języka francuskiego i angielskiego.

Działalność polityczna

W dniu 3 maja 1945 roku zaczęła pełnić funkcję posłanki Krajowej Rady Narodowej (KRN) Polskiej Partii Robotniczej, do której została zgłoszona z ramienia Związku Walki Młodych. Niestety, jej kadencja została zakończona 29 grudnia 1945 roku. W KRN była sekretarzem Komisji Propagandowej.

Życie prywatne

Irena pochodziła z zamożnej i postępowej rodziny żydowskiej. Jej ojciec był kamienicznikiem, a matka prowadziła dom. Jej rodzina mieszkała w Warszawie, przy ulicy Podwale 19. Irena miała dwóch mężów; jej pierwszym mężem był Ignacy Tarłowski, a drugim Jerzy Morawski. Ostatecznie została pochowana razem z nim oraz jego rodzicami na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze A4-2-8.

---

Oceń: Irena Tarłowska

---