Alicja Solska-Jaroszewicz

Polityka i administracja

Alicja Solska-Jaroszewicz, urodzona jako Duchińska, przyszła na świat 6 października 1925 roku w Warszawie. Odeszła z tego świata 1 września 1992 roku w tym samym mieście, pozostawiając po sobie znaczące ślady w historii Polski.

Była polską dziennikarką, która nie tylko angażowała się w życie publiczne, ale także miała osobiste związki z władzami kraju, będąc żoną premiera Piotra Jaroszewicza.

Alicja to również postać o silnym duchu wojskowym, która brała czynny udział w powstaniu warszawskim. Jej odwaga i determinacja w obliczu trudnych czasów zaowocowały nadaniem jej stopnia podpułkownika.

Okupacja

Porucznik Alicja Duchińska, znana jako „Inka”, była jedną z bohaterek II wojny światowej. W szeregach Związku Walki Młodych oraz Armii Ludowej prowadziła walkę o wolność. W czasie powstania warszawskiego pełniła funkcję łączniczki, będąc wówczas podporucznikiem. Jej brawurowa akcja podczas walki sprawiła, że kanałami przedostała się z Starówki do Śródmieścia Warszawy, a stamtąd dotarła na Górny Czerniaków.

Alicja Duchińska była również częścią Sztabu Głównego Armii Ludowej. Jej odwaga nie znała granic. W nocy z 13 na 14 września 1944 roku, wraz z Ewą Prauss-Płoską, która należała do Armii Krajowej, przepłynęła przez Wisłę na Saską Kępę. Celem tej niebezpiecznej misji było przekazanie informacji dla dowództwa Armii Czerwonej oraz sztabu 1 Armii Wojska Polskiego o trudnej sytuacji panującej w walczącej stolicy.

Dziennikarstwo

Alicja Solska-Jaroszewicz była wybitną postacią w świecie dziennikarstwa, która zasłynęła swoją pracą na przestrzeni wielu lat. Rozpoczęła swoją karierę w redakcji Walki Młodych, a następnie dołączyła do zespołu Głosu Ludu, który był organem Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej.

Od 1948 roku, kiedy to powstała gazeta Trybuna Ludu, aż do 1979 roku, pełniła tam rolę dziennikarki. Jej szczególne zainteresowanie koncentrowało się na zagadnieniach gospodarczych, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki handlu zagranicznego. Dzięki swojej wiedzy i umiejętnościom, odgrywała istotną rolę w kształtowaniu publicznej dyskusji na temat ekonomii.

Biorąc pod uwagę jej małżeństwo z Piotrem Jaroszewiczem, wykorzystywała tę relację do uzyskiwania cennych informacji oraz danych, które dla innych mogły być trudnodostępne. Dzięki temu zyskała wgląd w tematy, które często pozostawały poza zasięgiem innych dziennikarzy.

Rodzina

Alicja Solska-Jaroszewicz miała ciekawą historię rodzinną, która sięga lat jej młodości. Jej pierwszym mężem był Paweł Solski, żołnierz pełniący funkcję w szefostwie transportu wojskowego. Z tego związku urodziła dwójkę dzieci.

W latach pięćdziesiątych XX wieku, jej życie osobiste uległo zmianie, gdy poślubiła Piotra Jaroszewicza, ówczesnego wicepremiera. Jaroszewicz, który pełnił funkcję premiera Polski od 23 grudnia 1970 do 18 lutego 1980, miał duży wpływ na życie publiczne w kraju. Z ich małżeństwa przyszedł na świat syn Jan.

Zabójstwo

Zabójstwo Alicji Solskiej-Jaroszewicz i jej męża miało miejsce w tragicznym wydarzeniu, które miało miejsce w ich warszawskim domu, zlokalizowanym przy ul. Zorzy 19 w Aninie. Do zbrodni doszło w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992 roku. Para została pochowana 10 września tego samego roku w rodzinnym grobie Jaroszewiczów na Powązkach (kwatera A2-7-12/13/14). W imieniu swoich towarzyszy broni, którzy walczyli razem z nimi w szeregach Armii Ludowej, zmarłych pożegnał generał dywizji w stanie spoczynku, Edwin Rozłubirski.

Odznaczenia

Wśród licznych wyróżnień, które otrzymała, znajdują się następujące odznaczenia, uznające jej zasługi oraz osiągnięcia:

  • Order Sztandaru Pracy II klasy z 1976 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy przyznany 3 stycznia 1945 roku,
  • Krzyż Partyzancki,
  • Warszawski Krzyż Powstańczy,
  • Medal Zwycięstwa i Wolności z 1945 roku,
  • Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” z 1967 roku,
  • i wiele innych.

Przypisy

  1. Anna Marcinkiewicz-Kaczmarczyk, Żeńskie oddziały sabotażowo-dywersyjne w strukturach armii podziemnej w latach 1940–1944 na podstawie relacji i wspomnień ich członkiń. [W:] Pamięć i Sprawiedliwość, 2 (26), 2015, IPN, Warszawa, ISSN 1427-7476, s. 134.
  2. Odznaczenia państwowe dla dziennikarzy, „Echo Dnia”, 03.06.1976 r., s. 2 [dostęp 22.07.2021 r.]
  3. Marian B. Michalik (red.): Kronika 1992. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1993, s. 98, 100.
  4. Nekrolog od redakcji, Trybuna z 08.09.1992 r., s. 2.
  5. Zygmunt Broniarek, Wspomnienie o pani Jaroszewiczowej, Trybuna z 04.09.1992 r., s. 2.
  6. Andrzej Golimont, Piotr i Alicja Jaroszewicze zamordowani. Rabunek, zemsta czy polityka..., Trybuna z 03.09.1992 r., s. 1, 3.
  7. a b c Powstańcze Biogramy – Alicja Duchińska. 1944.pl. [dostęp 01.12.2012 r.]
  8. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 13, 15.08.1967 r., s. 1–2.

Oceń: Alicja Solska-Jaroszewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:13