Piotr Gajewski, który przyszedł na świat 29 czerwca 1902 roku w Warszawie, był istotną postacią w polskiej polityce socjalistycznej. Jego działalność w sferze politycznej oraz związkowej trwała przez kilka dekad i przyniosła mu uznanie zarówno w kraju, jak i wśród wielu działaczy.
W swojej karierze politycznej pełnił ważne funkcje, takie jak wiceprzewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych w latach 1956–1968, co dostarczało mu szerokich możliwości wpływania na politykę związkową. Ponadto, przewodniczył Komitetowi Centralnemu Ruchu Prawicy i Postępu Społecznego (RPPS) w 1943 roku, co podkreśla jego zaangażowanie w sprawy socjalistyczne.
Gajewski miał także swoją reprezentację w Krajowej Radzie Narodowej, gdzie zasiadał w latach 1945–1947. Był także posłem na Sejm Ustawodawczy od 1947 do 1952 roku oraz na Sejm PRL w dwóch kolejnych kadencjach, a więc od 1957 do 1972 roku. Jego obecność w tych organach legislativeznych była znacząca dla kształtowania polityki krajowej w tym okresie.
Jego życie zakończyło się 24 marca 1975 roku, również w Warszawie, pozostawiając po sobie ślad w historii polskiej polityki.
Życiorys
Piotr Gajewski, syn Franciszka, przyszedł na świat w Warszawie. Po ukończeniu nauki w sześciu klasach gimnazjum rozwijał swoje umiejętności jako uczeń w zakładzie zegarmistrzowskim. Z jego aktywnością polityczną związane jest członkostwo w Polskiej Partii Socjalistycznej, do której przystąpił w 1920 roku. W latach 1923–1925 odbył obowiązkową służbę wojskową w Dęblinie. Po jej ukończeniu pracował jako zegarmistrz, a następnie kontroler biletów w warszawskich tramwajach.
W 1925 roku dołączył do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, gdzie przewodniczył kółkom „Jerozolima” oraz „Śródmieście”. Od 1929 roku był aktywnym działaczem Związku Pracowników Komunalnych oraz Instytucji Użyteczności Publicznej w Polsce. W latach 1934–1939 pełnił funkcję przewodniczącego warszawskiego oddziału tramwajarzy tego związku, a od 1936 był skarbnikiem w ich Zarządzie Głównym. W 1938 roku objął stanowisko wiceprzewodniczącego ZG. Od lutego 1936 do września 1939 zasiadał w Warszawskim Okręgowym Komitecie Robotniczym PPS.
W sierpniu 1936 roku został wybrany delegatem na Międzynarodowy Kongres Pokoju, jednak łącznie z pozostałymi członkami polskiej delegacji, nie mógł wziąć w nim udziału. W 1934 roku Gajewskiow stał się członkiem Rady Nadzorczej Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, a w latach 1941–1944 wszedł w skład jej zarządu. W obliczu września 1939 roku zorganizował robotnicze oddziały obrony Warszawy i był współorganizatorem grupy socjalistycznej „Chłop i Robotnik” w latach 1939–1940 oraz „Barykady Wolności” w okresie 1940–1941.
Od 1 września 1941 roku był członkiem Komitetu Centralnego Polskich Socjalistów, a od marca do września 1943 roku przewodniczył Komitetowi Centralnemu Robotniczej Partii Polskich Socjalistów. Do jego praktyk politycznych należy również działalność w Radzie Pomocy Żydom. Po rozłamie w RPPS wiosną 1944 roku dołączył do skrzydła, które zyskało miano PPS-Lewicy, sprzyjającego Centralnemu Komitetowi Ludowemu. W 1944 roku uzyskał stopień kapitana w Komendzie Głównej Polskiej Armii Ludowej.
Po wyzwoleniu Warszawy w styczniu 1945 roku, Piotr Gajewski prowadził rozmowy z kierownictwem Rządu Tymczasowego RP. W lutym 1945 roku przystąpił do „lubelskiej” PPS i został członkiem Centralnego Wydziału Zawodowego. Od marca tego samego roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Warszawskiej Rady Związków Zawodowych oraz delegata do Rady Narodowej miasta stołecznego. Latem 1945 roku, przez krótki okres, był przewodniczącym Miejskiego Komitetu PPS w Warszawie, a w latach 1945–1950 także przewodniczącym Rady Nadzorczej WSM.
Od 6 maja 1945 do 15 grudnia 1948 roku był członkiem Rady Naczelnej PPS, które przystąpiło do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1945–1949 zajmował się rozwojem Związku Zawodowego Pracowników Samorządu Terytorialnego i Użyteczności Publicznej. Jesienią 1945 roku reprezentował Polskę na I Światowym Kongresie Związków Zawodowych w Paryżu. Podczas bezpośrednich kontaktów z działaczami pozostającymi za granicą, namawiał ich do powrotu do kraju i wstąpienia do „lubelskiej” PPS.
Uczestniczył również w I Kongresie Związków Zawodowych w Warszawie, odbywającym się w dniach 18–21 listopada 1945, gdzie został wybrany na zastępcę członka Komisji Rewizyjnej Komisji Centralnej Związków Zawodowych. W latach 1946–1949 był skarbnikiem KCZZ, a od 29 grudnia 1945 roku z ramienia KCZZ sprawował mandat posła do Krajowej Rady Narodowej, następnie zasiadał na Sejmie Ustawodawczym w latach 1947–1952.
W 1957, 1961, 1965 oraz 1969 roku Piotr Gajewski został wybrany posłem na Sejm PRL. W czerwcu 1946 roku uzyskał stopień majora Wojska Polskiego. W latach 1949–1953 sprawował funkcję dyrektora Okręgowego Związku Spółdzielczości Pracy, a następnie, w latach 1953–1956, kierował działem administracyjnym Miejskiego Przedsiębiorstwa Robót Wodociągowo-Kanalizacyjnych. Od 18 listopada 1956 roku zasiadał w prezydium, a od 1 grudnia 1956 do 29 listopada 1968 pełnił stanowisko wiceprzewodniczącego Centralnej Rady Związków Zawodowych.
Piotr Gajewski pełnił również funkcję przewodniczącego Komisji Historii Ruchu Zawodowego CRZZ. W dniach 8–22 października 1965 roku uczestniczył jako delegat w V Światowym Kongresie Związków Zawodowych. Od 4 stycznia 1958 roku działał w Sekretariacie Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, a od 20 czerwca tego samego roku był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju. Pełnił również ważne role w strukturach PZPR od marca 1959 do listopada 1968 roku.
Od 1 lipca 1966 do 31 marca 1972 roku przewodniczył Radzie Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a od 6 maja 1962 do 7 października 1972 roku był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Po zakończeniu swojej kariery, Gajewski przeszedł na rentę dla zasłużonych w 1972 roku.
W swoim życiu Piotr Gajewski zdobył wiele odznaczeń, w tym Order Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyż Oficerski, Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Walecznych. Był żonaty z Heleną Leokadią Gajewską, która zmarła w 2005 roku. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (B2-tuje-17).
Przypisy
- Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- Lista odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 201 z 22.07.1972 r.
- Lista odznaczonych. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 170 z 20.07.1964 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Włodzimierz Czarzasty | Stanisław Łukaszewicz (konsul) | Irena Tarłowska | Alicja Solska-Jaroszewicz | Jacek Bylica (dyplomata) | Andrzej Braiter | Piotr Kaszuba | Eliza Dzwonkiewicz | Paweł Zalewski (polityk) | Stanisław Germałowicz | Wojciech Wasiutyński | Janusz Wójcik | Joachim Stefan Bartoszewicz | Józef Balcerzak (działacz robotniczy) | Bożenna Hołownia | Jarosław Lindenberg | Stefan Kalinowski | Katarzyna Skórzyńska | Antoni Pacholczyk | Henryk JędrzejewskiOceń: Piotr Gajewski (polityk)