Hieronim Powiertowski

---

Życiorys

Hieronim Powiertowski rozpoczął swoją edukacyjną podróż, podejmując naukę na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie kontynuował swoją medyczną ścieżkę w Szkole Podchorążych Sanitarnych, gdzie 27 kwietnia 1939 roku uzyskał dyplom lekarza. Gdy wybuchła II wojna światowa, zaciągnął się do wojska jako podporucznik lekarz, przydzielony do Przemyśla, by kierować plutonem kompanii sanitarnej w obrębie 22 Dywizji Piechoty.

Od 1942 roku, jako członek Armii Krajowej, Powiertowski angażował się w prace chirurgiczne w szpitalach polowych podczas powstania warszawskiego, początkowo działając na Ochocie, a po zakończeniu walk przeniósł się do Podkowy Leśnej. W 1945 roku został skierowany do Koszalina, by jako naczelnik Wydziału Zdrowia rozwijać tamtejsze służby medyczne.

Rok 1951 przyniósł mu nową możliwość powrotu do Warszawy, by pracować pod kierunkiem prof. Jerzego Choróbskiego w Klinice Neurochirurgii. Jednak już po roku przeniósł się do Poznania, gdzie stanął na czele Kliniki Neurochirurgii Akademii Medycznej. Podczas swojej kariery obronił pracę doktorską na Wydziale Lekarskim warszawskiej Akademii Medycznej. Kolejne lata przyniosły mu habilitację w 1962 roku oraz tytuł docenta rok później.

W latach 1966-1968 pełnił funkcję członka Komitetu Nauk Klinicznych II Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W okresie 1972-1978 Hieronim Powiertowski służył swojej społeczności w Reptach, gdzie pracował w Górniczym Centrum Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowej. Od 1976 roku kierował Kliniką Neurotraumatologii Instytutu Chirurgii Śląskiej Akademii Medycznej, a dwa lata później awansował do rangi profesora nadzwyczajnego.

W 1978 roku rozpoczął współpracę z Instytutem Chirurgii Dzieci i Młodzieży pod Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie, gdzie jako konsultant i chirurg dziecięcy specjalizował się w dziedzinie kraniosynostozy. Po zakończeniu swej urozmaiconej kariery, spoczął na cmentarzu Bródnowskim, gdzie jego pamięć żyje wśród bliskich i współpracowników.

Praca naukowa

Profesor Hieronim Powiertowski aktywnie uczestniczył w życiu naukowym, pełniąc szereg istotnych ról w różnych organizacjach medycznych. Był m.in. członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia, co świadczy o jego znaczeniu w krajowym systemie ochrony zdrowia oraz o zaangażowaniu w reformy i innowacje w tej dziedzinie.

Oprócz tego, uczestniczył w pracach Komitetów Naukowych Polskiej Akademii Nauk, a także w międzynarodowych strukturach, takich jak Światowa Federacja i Europejskie Towarzystwo Neurochirurgów. Jego zaangażowanie umożliwiło mu wpływ na rozwój neurochirurgii oraz na postęp badań w tej dziedzinie.

Hieronim Powiertowski był także jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Neurochirurgów. Jego wkład w tę organizację znacząco przyczynił się do rozwoju neurochirurgii w Polsce.

Jako naukowiec, specjalizował się w badaniach urazowych obrażeń czaszki i mózgu, a także uszkodzeń rdzenia kręgowego. Jego prace obejmowały również neurofizjologię oraz patofizjologię kliniczną ośrodkowego układu nerwowego, co czyni go jednym z pionierów w tych dziedzinach badań.

W ciągu swojej kariery napisał ponad osiemdziesiąt prac i publikacji naukowych. Do jednych z jego najważniejszych osiągnięć należy książka opublikowana w 1965 roku pt. „Urazy czołowo-twarzowe. Mechanizm, patologia i zasady leczenia chirurgicznego”, która stała się istotnym dziełem w dziedzinie neurochirurgii.

Odznaczenia

Hieronim Powiertowski otrzymał wiele znaczących odznaczeń, które świadczą o jego zaangażowaniu oraz wkładzie w rozwój kraju oraz służby zdrowia. Wśród nich można wymienić:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• złoty krzyż zasługi,
• odznakę honorową PCK IV stopnia,
• odznakę „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1956).

---

Oceń: Hieronim Powiertowski

---