Henryk Kawecki

Polityka i administracja

Henryk Kawecki, urodzony 12 maja 1886 roku w Warszawie, to postać, która znacząco wpisała się w historię Polski XX wieku. Jego życie, niestety zakończone 19 stycznia 1942 roku w tym samym mieście, obfitowało w istotne osiągnięcia w dziedzinie prawa i polityki.

W latach 1935–1937 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a następnie, do 1938 roku, był również senatorem RP IV kadencji, co świadczy o jego aktywnym udziale w kształtowaniu polskiej rzeczywistości politycznej w okresie międzywojennym.

Henryk Kawecki był także członkiem loży wolnomularskiej w Warszawie, co podkreśla jego zaangażowanie w działalność społeczną oraz intelektualną w czasach II Rzeczypospolitej. Jego życie i kariera odzwierciedlają dynamiczne zmiany, jakie wówczas zachodziły w Polsce.

Życiorys

Wykształcenie

Henryk Kawecki zdobył swoją edukację w szkole realnej znajdującej się w Warszawie, a następnie kontynuował naukę na studiach prawniczych, które ukończył na uniwersytecie w Dorpacie.

Działalność niepodległościowa

W czasie I wojny światowej, szczególnie w latach 1915–1916, aktywnie uczestniczył w działaniach niepodległościowych, służąc w Straży Obywatelskiej w Warszawie. Po 15 czerwca 1918 roku dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie pracował w Komendzie Naczelnej tej organizacji aż do 11 listopada 1918 roku. W latach 1918–1921 był związany z Adiutanturą Generalną Wojska Polskiego, a następnie pełnił obowiązki w sztabie Wodza Naczelnego. W trakcie tego okresu brał udział w znaczących walkach, w tym w starciach pod Radzyminem. Na wniosek własny, 1 marca 1921 roku, wycofał się do rezerwy w stopniu podporucznika.

Praca zawodowa

Po zakończeniu edukacji, Kawecki rozpoczął pracę jako aplikant w Warszawie. W 1921 roku objął stanowisko szefa służby bezpieczeństwa Litwy Środkowej. Zaledwie cztery lata później, 16 kwietnia 1925 roku, po zakończonej służbie w Policji Państwowej, został awansowany na urzędnika VI stopnia. W kwietniu 1926 roku został zastępcą naczelnika, a od lutego 1927 roku naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Krótko pełnił funkcję Komisarza Rządu na m.st. Warszawę, od 21 stycznia do 28 sierpnia 1930 roku. W marcu 1931 roku objął dyrektorski fotel w Departamencie Organizacyjnym MSW, a wkrótce potem również w Gabinecie Ministra i Departamencie Politycznym. Ważnym wydarzeniem w jego karierze było zwerbowanie agenta Józefa Mützenmachera. Od 18 września 1935 do 5 lutego 1937 roku pełnił rolę podsekretarza stanu ds. administracyjnych w MSW, a następnie był dyrektorem departamentów personalnych w MSW i URM aż do roku 1939. Ponadto, w 1935 roku zyskał tytuł senatora IV kadencji (1935–1938) z rąk Prezydenta RP Ignacego Mościckiego.

Ordery i odznaczenia

Henryk Kawecki był osobą, która w znaczący sposób wpisała się w historię Polski, a jego osiągnięcia zostały docenione przez przyznanie mu licznych odznaczeń oraz orderów. Wśród najbardziej prestiżowych wyróżnień, które zdobył, można wymienić:

  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 19 marca 1937,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 9 listopada 1932,
  • Krzyż Niepodległości, nadany 25 lipca 1933,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1928,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1923,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 11 stycznia 1928,
  • Order Krzyża Orła II klasy, przyznany w Estonii w 1934,
  • Order Krzyża Orła III klasy, otrzymany w Estonii w 1933.

Te odznaczenia świadczą o jego wysokiej pozycji oraz oddaniu dla kraju, będąc znakiem uznania dla jego pracy i poświęcenia.

Życie prywatne

Henryk Kawecki był potomkiem Józefa oraz Wiktorii z Wilkowskich. Jego życie osobiste związane było z Marią Tarnogórską, z którą zawarł związek małżeński.

W sferze społecznej aktywnie uczestniczył w światłych kręgach, należąc do masońskiej Wielkiej Loży Narodowej Polski z siedzibą w Warszawie. Dodatkowo, jego zaangażowanie obejmowało także przynależność do loży „Św. Graala”, która była częścią jurysdykcji, a później Federacji Polskiej Zakonu Powszechnego Zjednoczonego Wolnomularstwa „Le Droit Humain” w Warszawie.

Przypisy

  1. a b Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 23.10.2014 r.]
  2. Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP. [dostęp 18.05.2012 r.]
  3. Sen. Henryk Kawecki otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 80 z 10.04.1937 r.
  4. Ustąpienie wicem. Kaweckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 29 z 07.02.1937 r.
  5. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 95 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
  6. M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  8. M.P. z 1928 r. nr 12, poz. 13 „za zasługi położone w dziedzinie organizacji służby bezpieczeństwa publicznego”.
  9. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi nad usprawnieniem służby bezpieczeństwa publicznego”.
  10. Dział personalny. Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 35, Nr 2 z 01.07.1925 r.
  11. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  12. Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 436.
  13. a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 329. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984.
  14. Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.

Oceń: Henryk Kawecki

★★★★★
Średnia ocena:4.79 Liczba ocen:7