Gustaw Simon


Gustaw Simon, urodzony 25 listopada 1878 roku w Warszawie, to postać niezwykle istotna w polskiej historii ekonomii oraz polityki społecznej. Zmarł w 1941 roku w swoim rodzinnym mieście, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo jako ekonomista oraz ekspert w dziedzinie ubezpieczeń społecznych.

Simon był aktywnym członkiem Ligi Narodowej w latach 1900–1911, a także działaczem Zjednoczenia Organizacji Niepodległościowych powstałym w ramach Związku Narodowego. Jego zaangażowanie w politykę rozpoczęło się w chwili, gdy został pracownikiem Rady Departamentu Pracy Tymczasowej Rady Stanu, co miało miejsce już w 1918 roku. W latach 1921-1925 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, a krótko po tym, od 19 stycznia do 18 czerwca 1924 roku, był jego kierownikiem w rządzie Władysława Grabskiego. W tym okresie powstała ważna ustawa dotycząca Funduszu Bezrobocia.

Po przewrocie majowym, Simon został wskazany przez premiera Kazimierza Bartla na przewodniczącego Komisji Opiniodawczej Pracy przy prezesie Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów (1926-1928, w początkowym okresie jako pełniący obowiązki). Jednocześnie przekształcono go w prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a od 1928 roku był również prezesem Związku Zakładów Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych. W 1933 roku objął stanowisko komisarza Zakładu Emerytalnego Robotników.

Simon był także aktywnym członkiem Państwowej Rady Emigracyjnej od 1925 roku. Na zapleczu edukacyjnym, w latach 1918-1930, był profesorem w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, gdzie wykładał o związkach zawodowych i korporacjach wytwórczych. Poza tym, w okresie od 1921 do 1939 roku, angażował się w działalność Instytutu Społecznego, który patronował Szkole.

W marcu 1935 roku Simon został przewodniczącym Tymczasowej Komisji Rewizyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pełnił tę funkcję także podczas niemieckiej okupacji, zorganizowując zespół studyjny, który badał przyszłość ubezpieczeń społecznych w Polsce po zakończeniu wojny.

W uznaniu jego zasług, 2 maja 1923 roku, Gustaw Simon został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Oprócz tego, posiadał Krzyż Niepodległości oraz szwedzki Krzyż Komandorski I Klasy Orderu Wazów. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 30 wprost-4-14).

W 2022 roku, z inicjatywy Mateusza Morawieckiego, grób Gustawa Simona przeszedł renowację. W przedsięwzięciu tym współpracowały Fundacja Stare Powązki oraz Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, co podkreśla nieprzemijające znaczenie tej postaci w polskiej historii.

Przypisy

  1. Trwają prace konserwatorskie przy nagrobkach Ministrów II RP – Fundacja Stare Powązki [online] [dostęp 26.03.2023 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: JULJAN SIMON, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 07.04.2020 r.]
  3. Jerzy Z. Pająk, Lewica niepodległościowa w Królestwie Polskim (sierpień 1914-sierpień 1915), w: "Czasy Nowożytne", 1998, t. 5, s. 43.
  4. Monitor Polski, Nr 57 z 26 kwietnia 1918 r., s. 1.
  5. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 224.
  6. Jerzy Z. Pająk, Historia placówki werbunkowej Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego w Radomiu według Stanisława Radonia, w: "Między Wisłą a Pilicą", 2004, t. 5, s. 339.
  7. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 583.
  8. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
  9. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 666.
  10. Prawdopodobnie po 8 kwietnia; do tej daty bowiem na łamach Nowego Kuriera Warszawskiego istniała rubryka „Kronika Żałobna”, w której podawano nazwiska osób pochowanych na warszawskich cmentarzach. Do 8 kwietnia 1941 nazwisko Simona nie pojawiło się w tej rubryce. Tadeusz Wolsza, Simon Gustaw w: Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII, Warszawa-Kraków-Wrocław-Gdańsk 1996-1997.

Oceń: Gustaw Simon

Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:12